Lista Calaquendich

Jest to artykuł o charakterze zbiorczym, przedstawiający biogramy Calaquendich (qya. Elfów Światła) ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Postacie są wymienione według przynależności do odpowiedniego plemienia oraz alfabetycznie według imion. Wyjątek stanowią pierwsi przywódcy plemion Calaquendich, przedstawieni na czele odpowiednich grup. Daty dotyczące Pierwszej Ery podano za hipotetyczną chronologią autorstwa Roberta Fostera, opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu[1].

Wszystkie imiona Vanyarów i Telerich pochodzą z quenyi, chyba że zaznaczono inaczej. Ñoldorowie w Amanie także nosili imiona quenejskie, jednak większość z nich zasłynęła w Śródziemiu pod imionami sindarińskimi i te zostały podane w nagłówkach biogramów.

Wszystkie przedstawione poniżej postaci występują w Silmarillionie, niektóre także w innych dziełach Tolkiena.

Vanyarowie

Ingwë

Obudził się w Cuiviénen. Był przywódcą Vanyarów, uważanym także za króla wszystkich elfów. Poprowadził swój lud do Amanu jako pierwszy. Zbudował w Tirionie Mindon Eldalieva, qya. Strzelistą Wieżę Ludu Eldarów. Zamieszkał w Taniquetilu poniżej sal Manwego.

Jego imię prawdopodobnie oznacza Pierwszy (obudził się w Cuiviénen jako pierwszy, pierwszy dotarł do Amanu, był pierwszy spośród elfów).

Amarië

Zakochała się ze wzajemnością w Finrodzie Felagundzie. Nie poszła za nim do Śródziemia, więc Finrod nigdy z nikim się w Śródziemiu nie ożenił. Gdy został zabity, wrócił do Amarië w Amanie.

Indis

Informacje na jej temat znajdują się w Silmarillionie. Więcej wzmianek można znaleźć w tomach X i XII Historii Śródziemia.

Była drugą żoną Finwego. Miała z nim dwóch synów, Fingolfina i Finarfina i trzy córki, Findis, Irimë i Faniel. Była również macochą Fëanora. Po uśmierceniu jej męża przez Melkora razem ze starszą córką, Findis, powróciła do swego rodzinnego plemienia Vanyarów, by tam zamieszkać. Jej matka była siostrą Ingwego.

Miała włosy koloru złotego i odznaczała się wysokim wzrostem. Znano ją z wielkiej urody i nazywano Indis Piękną.

Ñoldorowie

Genealogia rodu Finwego

Ród Finwego przewodził szczepowi Ñoldorów i z rodziną tą był związany tytuł Najwyższego Króla Ñoldorów. Gałąź tego rodu (potomkowie Fingolfina) dała początek rodowi półelfów przez Idril, matkę Eärendila. Gałąź Finarfina także związana jest z półelfami (przez Celebríanę, żonę Elronda).

 
 
 
Míriel
 
 
 
 
 
 
Finwë
 
 
 
 
 
Indis
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nerdanela
 
 
 
Fëanor
 
Findis
 
Fingolfin
 
 
 
Anairë
 
Irimë
 
Finarfin
 
 
 
Eärwena
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Maedhros,
Maglor,
Celegorm,
Caranthir,
Curufin,
Amrod,
Amras.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fingon,
Turgon,
Aredhela,
Argon.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Finrod,
Angrod,
Aegnor,
Galadriela.

Gałąź Fingolfina

 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fingolfin
 
 
 
Anairë
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fingon
 
Turgon
 
 
 
Elenwë
 
Aredhela
 
 
 
Eöl
 
Argon
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Idril
 
 
 
 
 
 
 
Maeglin

Gałąź Finarfina

 
 
 
Finarfin
 
 
 
Eärwena
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Finrod
 
Angrod
 
Aegnor
 
Galadriela
 
 
 
Celeborn
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Orodreth
 
 
 
 
 
 
 
 
Celebríana
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Finduilas
 
Gil-galad
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Finwë

Był jednym z elfów wybranych przez Oromego, by zobaczyć Aman, a potem przywódcą Ñoldorów w drodze z Cuiviénen do Amanu i Najwyższym Królem Ñoldorów w Amanie. Miał dwie żony: Míriel, z którą miał syna Fëanora oraz Indis, ze szczepu Vanyarów, z którą miał dwóch synów, Fingolfina i Finarfina, a także dwie córki Findis i Irimë. Został zabity przez Melkora w Formenos.

Jego imię pochodzi z quenyi.

Aegnor

Był czwartym synem Finarfina i władcą Ñoldorów.

Razem ze swoim bratem Angrodem został wygnany z Amanu. Był jednym z najbardziej bohaterskich wojowników, w ogniu bitwy jego oczy jaśniały płomieniem.

W Beleriandzie był wasalem Finroda i razem z Angrodem utrzymywał straże, broniące przed wojskami Morgotha, na wzgórzach Dorthonionu. Obaj zostali zabici w Dagor Bragollach.

Aegnor nigdy się nie ożenił. Zakochał się w Andreth z rodu Edainów, ale ponieważ czasy były niespokojne i wiedział, że może wkrótce zginąć, nie chciał jej unieszczęśliwić.

Imię Aegnor jest sindarińską formą jego qunejskiego imienia nadanego mu przez matkę, tj. Aikanáro lub Aikanár, co znaczy spadający ogień (odzwierciedla to jego charakter). Ojciec nazwał go Ambaráto, co oznacza wielce szlachetny.

We wczesnych książkach Tolkiena (np. Historia Śródziemia) imię tej postaci brzmiało Egnor. W jeszcze wcześniejszych książkach (np. Księga zaginionych opowieści), brzmiało tak imię ojca Berena (który był Ñoldorem, a nie człowiekiem, jak we wcześniejszych notatkach). Była to jednak ta sama postać.

Amras

Był siódmym i ostatnim synem Fëanora i Nerdaneli, bliźniakiem Amroda, urodzonym w Amanie w czasie trwania Lat Drzew.

Razem z ojcem i braćmi złożył przysięgę że odzyska Silmarile i wyruszył z nimi w pościg za Morgothem do Beleriandu. Spłonął żywcem, będąc na statku w Losgarze, którym chciał wrócić do Valinoru. Statki w Losgarze podpalił jego ojciec Fëanor, aby uniemożliwić hufcom Fingolfina przejście do Beleriandu. Dokonując tego nie wiedział, że na jednym z nich jest Amras, który jako jedyny sprzeciwił się jego woli.

Jest to ostateczna wersja jego losu, ale nie znajduje się ona w Silmarillionie. W nim Amras dzieli losy Amroda w Beleriandzie i razem z nim ginie w ataku nad Ujściem Sirionu, w ostatnim roku Pierwszej Ery.

Jego imię znaczy rudy szczyt, wierzchołek, i jest związane z kolorem jego włosów.

Amrod

Wraz z bratem Amrasem zamieszkiwał wschodnią część Beleriandu. Po matce odziedziczył rudy kolor włosów. Zginął w czasie napaści synów Fëanora na Ujście Sirionu.

Jego imię ojcowskie brzmi w quenyi Pityafinwë (mały Finwë), a imię matczyne to Ambarussa (czerwonogłowy).

Anairë

Informacje na jej temat znajdują się w tomie XII Historii Śródziemia. Nie ma o niej wzmianki w Silmarillionie.

Była małżonką Fingolfina. Urodziła mu trzech synów: Fingona, Turgona i Argona oraz córkę Aredhelę. Blisko przyjaźniła się z Eärweną i nie opuściła Amanu wraz z mężem w czasie buntu Ñoldorów.

Jej imię pochodzi z quenyi i dosłownie znaczy Najświętsza.

Angrod

Był trzecim synem Finarfina. Poślubił Eldalôtë i miał z nią syna, Orodretha. Powrócił do Śródziemia wraz z rodzeństwem z zastępami Fingolfina ze względu na przyjaźń z Fingonem. Osiedlił się na północnych stokach Dorthonionu, którym władał razem z bratem Aegnorem. Był pierwszym z Wygnańców, który dotarł do Doriathu. Opowiedział Thingolowi historię buntu Ñoldorów. Zginął wraz z Aegnorem w bitwie Dagor Bragollach.

Imię Angroda w qyenyi brzmiało Angarato, co znaczy Żelazny mistrz.

Aranwë

Był elfem z Domu Fingolfina. Nie ma o nim zbyt wielu informacji, ale prawdopodobnie był szlachcicem z Gondolinu (jego syn[2], Voronwë przybył z Gondolinu).

Jego imię pochodzi z quenyi oznacza szlachetny.

Aredhela

Urodziła się w Amanie w czasie trwania Lat Drzew. Była córką Fingolfina i Anairë, siostrą Fingona i Turgona, uznawaną za jedną z najszlachetniejszych dam szczepu Ñoldorów. Mieszkała z Turgonem w Gondolinie, ale po opuszczeniu miasta została schwytana przez Eöla i zmuszona do małżeństwa. Urodziła mu syna, Maeglina, a gdy ten urósł, uciekli razem do Gondolinu. Eöl próbował zabić syna zatrutą strzałą, lecz Aredhela zasłoniła go własnym ciałem, sama przy tym ginąc. Według Roberta Fostera miało się to odbyć w 345 roku Pierwszej Ery.

Z powodu wyjątkowo jasnej cery i stylu ubioru (nosiła białe i srebrne ubrania) zwana była Ar-Feiniel (Białą Panią Ñoldorów).

Argon

Informacje na jego temat znajdują się w tomie XII Historii Śródziemia. Nie ma o nim wzmianki w Silmarillionie.

Był trzecim synem Fingolfina i Anairë. Wyróżniał się imponującą postacią (był wyższy od braci) i popędliwym charakterem. W czasie buntu Ñoldorów opuścił Aman wraz z ojcem i większością plemienia. Przebył całą drogę do Śródziemia przez cieśninę Helcaraxë. Gdy hufiec Fingolfina został nagle zaatakowany przez orków przy Lammoth, Argon ruszył na przeciwników i gwałtownym atakiem rozproszył. Zapędził się jednak za daleko i zginął otoczony przez orków.

Sindarińskie imię Argon zostało nadane mu pośmiertnie w Śródziemiu przez elfów, którzy chcieli uczcić jego pamięć i męstwo. On sam przez całe życie nosił imię quenejskie: Arakano (dosłownie: Wysoki dowódca).

Arminas i Gelmir

Byli Noldorami, mieszkali w Przystaniach Sirionu. Byli wysłannikami Cirdana który zlecił im przekazanie wieści od Ulma do Nargothrondu. Szli jednak niezbyt śpiesznie gdyż szukali też drogi do siedziby Turgona której jednak nie znaleźli. Po drodze w Hithlumie spotkali Tuora którego wyprowadzili poza teren kraju przez Ścieżkę Noldorów. Gdy dotarli na miejsce przekazali wieści od Cirdana (które jednak okazały się spóźnione) i przepowiednię Ulma.

Najprawdopodobniej obaj pochodzili ze szczepu Angroda[3].

Caranthir

Był czwartym synem Fëanora i Nerdaneli, urodzonym w Amanie w czasie trwania Lat Drzew. Tak jak wszyscy jego bracia złożył przysięgę mówiącą o ściganiu wszystkich istot posiadających Silmarile. Jego królestwo, Dor Caranthir, leżało w Thargelionie. Zamieszkał na brzegu jeziora Helevorn. Po Dagor Bragollach uciekł wraz z bratem Amrodem na południe, do Amon Ereb. Uratował Halethę i Haladinów od orków. Widząc męstwo Haladinów zaproponował im ziemie na północy, jednak Haletha odmówiła. Zginął wraz z Curufinem i Celegormem w czasie ataku synów Fëanora na Menegroth.

Quenejskie imię nadane mu przez ojca brzmiało Morifinwë (Ciemny Finwë, od koloru włosów), nadane mu przez matkę – Carnistir (Czerwona twarz).

Celebríana

Wspominają o niej bohaterowie Władcy Pierścieni. Informacje na jej temat znajdują się w Dodatkach do powieści. Postać ta nie pojawia się w ekranizacji Władcy Pierścieni reżyserii Petera Jacksona.

  • W angielskim oryginale – Maid Celebrían
  • Przekład Marii Skibniewskiej – Lady Celebríana (Kelebriana)[4]
  • Przekład Jerzego Łozińskiego – Panna Kelebrían
  • Przekład Marii i Cezarego Frąców – Wyrobna Celebríana

Była jedynym dzieckiem Galadrieli (Ñoldorki) i Celeborna (Sindara). Urodziła się w Eriadorze w Drugiej Erze. Przez większość Drugiej Ery przebywała z rodzicami.

W 1701 roku Drugiej Ery, w czasie pierwszego spotkania Białej Rady, poznała Elronda, który ją pokochał. Poślubiła go w 109 roku Trzeciej Ery. Urodziła mu dwóch synów bliźniaków, Elladana i Elrohira oraz córkę Arwenę. Często podróżowała między Imladris a Lothlórien. W 2509 roku Trzeciej Ery, gdy jechała do królestwa Galadrieli, na jej orszak napadli na Przełęczy Czerwonego Rogu orkowie. Porwali ją i ranili zatrutą bronią. Elladan i Elrohir odbili matkę, a Elrond uzdrowił ją z rany. Celebríana jednak nie była w stanie przywyknąć na nowo do życia w Śródziemiu i w 2510 roku odpłynęła z Szarych Przystani na Zachód.

Od swej matki otrzymała Elessara, który zapewne przed odpłynięciem dała Arwenie.

Imię Celebríana znaczy Srebrzysta królowa lub pani w srebrze.

Celebrimbor

W Drugiej Erze był władcą Eregionu, współtwórcą (wraz z Sauronem) Pierścieni Władzy.

J.R.R. Tolkien rozważał różne wersje pochodzenia Celebrimbora. Najbardziej znaną jest ta, która czyni go synem Curufina i wnukiem Fëanora. W tekście Elessar Celebrimbor jest ñoldorskim rzemieślnikiem z Gondolinu[5], podobnie zresztą w reszcie testów z rozdziału Historia Galadrieli i Celeborna Niedokończonych opowieści. W najstarszych wersjach Władcy Pierścieni jego pochodzenie nie zostało określone. Dopiero w finalnej wersji i w dodatkach[6] Tolkien jasno stwierdził, iż Celebrimbor był potomkiem Fëanora. Tę wersję uznaje się za kanoniczną.

Tolkien jeszcze raz podał w wątpliwość pochodzenie Celebrimbora. W późnym tekście Of Dwarves and Men opisuje go jako Sindara podającego się za potomka Daerona[7], a w przypisach do niego Christopher Tolkien cytuje także tekst ojca, gdzie Celebrimbor miał być jednym z Telerich[8].

Celebrimbor urodził się w Amanie. Zginął w 1697 roku Drugiej Ery z ręki Saurona. Udał się wraz z ojcem na wygnanie i wraz z nim oraz z Celegormem osiedlił się we Wschodnim Beleriandzie, w Himaldzie. W 455 roku Pierwszej Ery, po ataku sił Morgotha porzucił wraz z ojcem i stryjem Himlad, by jeszcze w tym samym roku dotrzeć do Nargothrondu. W 465 roku po tym, jak wyszły na jaw knowania Curufina i Celegorma przeciw Finrodowi, Lúthien i Berenowi, odżegnał się od postępowania ojca i stryja i pozostał w Nargothrondzie, gdzie przebywał przez następne 30 lat.

W 495 roku, kiedy po bitwie na polach Tumhalad padł Nargothrond, Celebrimborowi udało się uciec i zapewne osiedlił się u Ujścia Sirionu. Jego dalsze losy w ciągu Pierwszej Ery są nieznane. Nie zdecydował się na powrót do Amanu, tylko pozostał w Śródziemiu.

Początkowo zapewne mieszkał w Forlindonie, potem wraz z Galadrielą i Celebornem wyemigrował do Eriadoru i osiedlił się w rejonie jeziora Nenuial. Około roku 700 Drugiej Ery wraz z Galadrielą i Celebornem przeniósł się do Eregionu, gdzie założył Gwaith-i-Mírdain). Po roku 1200 w Eregionie pojawił się Sauron, który przybrał imię Annatara, przedstawiając się jako emisariusz Valarów. Mimo nieufności Galadrieli pozwolono mu pozostać w Eregionie, gdzie przekonał do siebie Celebrimbora. Pod wpływem Saurona Celebrimbor i Gwaith-i-Mírdain dokonali między rokiem 1350 a 1400 zamachu stanu, w efekcie którego Galardriela porzuciła Eregion, a Celeborn został odsunięty od władzy. Celebrimbor został wówczas władcą Eregionu. Wiązały go bardzo bliskie stosunki z krasnoludami z Khazad-dum, a szczególnie z Narvim. Pod wpływem Saurona Celebrimbor i Gwaith-i-Mírdain zaczęli wykuwać Pierścienie Władzy. Do 1500 roku powstało pierwszych szesnaście pierścieni (Dziewięć przeznaczonych potem dla ludzi i Siedem dla krasnoludów). Między rokiem 1500 i 1600 Celebrimbor wykuł ostatnie Trzy Pierścienie. W 1600 roku Sauron wykuł Jedyny Pierścień. Kiedy Celebrimbor się o tym dowiedział, wypowiedział mu posłuszeństwo. Udał się do Lothlórien, by poradzić się Galadrieli. Ostatecznie oddał Trzy Pierścienie Galadrieli i Gil-galadowi, by ich strzegli przed Sauronem. Prawdopodobnie też wtedy podarował jeden z pierścieni Durinowi III. W 1693 lub 1695 roku Sauron rozpoczął wojnę z elfami i zaatakował Eriador.

Pierwszym celem ataku Saurona był Eregion, gdzie spodziewał się zdobyć pierścienie. W 1697 roku wkroczył do Eregionu i zdobył jego stolicę, Ost-in-Edhil. W czasie szturmu Celebrimbor stoczył na schodach siedziby Gwaith-i-Mírdain pojedynek z Sauronem, w którym został pokonany i wzięty do niewoli. Sauron poddał go długim torturom, w czasie których Celebrimbor wyjawił miejsce ukrywania Siedmiu Pierścieni. Celebrimbor nie chciał jednak zdradzić, gdzie przechowywane są Trzy Pierścienie. Wówczas Sauron go zabił, a jego okaleczone ciało kazał nadziać na pal.

W serialu Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy Celebrimbora zagrał Charles Edwards

Celegorm

Wyobrażenie Celegorma

Był trzecim synem Fëanora i Nerdaneli, urodzony w Amanie. Najbardziej związany z jednym ze swoich braci, Curufinem. Był doskonałym łowcą, przyjaźnił się z Oromem, od którego wiele się nauczył. Otrzymał od Oromego ogara Huana. Był najbardziej ambitny ze swoich braci, podążył też ścieżką Przysięgi Fëanor z największym zapałem, co doprowadziło go do zguby. Przyjaźnił się też ze swoją kuzynką - Aredhelą.

Po zniszczeniu Drzew Valinoru i złożeniu Przysięgi Fëanora powrócił wraz z braćmi i ojcem do Śródziemia. Zabrał także Huana. Zamieszkał w pobliżu źródeł Eithel Sirion, na północ od Ered Wethrin. W czasie Dagor-nuin-Giliath urządził zasadzkę na orków, przeganiając ich na moczary Serech. Po tej bitwie, w której zginął jego ojciec, wyruszył do Himladu, na wschodzie Beleriandu, gdzie zamieszkał wraz z Curufinem. Ufortyfikowali przełęcz Aglon przeciwko siłom Morgotha. W tym czasie (450 lat) utrzymywali bliskie kontakty się z Caranthirem, który zamieszkał niedaleko od nich. Jednak w Dagor Bragollach Morgoth zdobył te ziemie, zmuszając ich do ucieczki do Nargothrondu. Bracia przebywali tam 10 lat. Po pewnym czasie dowiedzieli się, że Beren i Finrod zostali porwani do Saurona, lecz zachowali to w tajemnicy, mając nadzieję, że po śmierci Finroda zyskają większą władzę. Mieszkańcy Nargothrondu dowiedzieli się o tym i wygnali ich z Nargothrondu.

Podróżując na północny wschód napotkali Lúthien i Berena, których zaatakowali. Wtedy to Huan wypowiedział swojemu panu posłuszeństwo.

Celegorm został ranny w Nirnaeth Arnoediad i bracia uciekli z pola bitwy. Wyruszyli na daleki wschód, za szczyt Dolmed. Usłyszawszy, że Beren i Lúthien zdobyli Silmaril, zamierzali wyruszyć po niego, jednak nie odważyli się na to. Po przekazaniu klejnotu Diorowi wysłali do niego żądanie o jego zwrot, lecz nie uzyskali zgody. Zaatakowali więc go (wraz z pozostałymi braćmi). W czasie tego ataku (509 rok Pierwszej Ery) Celegorm zginął.

Curufin

Wyobrażenie Curufina

Był piątym syn Fëanora i Nerdaneli, ojcem Celebrimbora. W Śródziemiu Curufin dzielił los Celegorma. W czasie nieudanego ataku na Luthien i Berena w Brethilu Curufin utracił swój nóż, Angrist.

Zginął w czasie ataku synów Fēanora na Menegroth. Jedyny syn Feanora, który miał potomstwo. Był mistrzem w sztuce jazdy konnej.

Ecthelion

(c) Tom Loback, CC BY 2.5
Ecthelion zabija Orcobala

W czasie wojen o Beleriand Ecthelion walczył pod sztandarami Turgona. Był także strażnikiem jednej z bram prowadzących do Gondolinu. W czasie jego obrony dowodził rodem Fontanny, prowadząc go do boju przy dźwiękach fletów. Mimo licznych ran stoczył zwycięski pojedynek z Gothmogiem, broniąc rannego Tuora, lecz sam zginął, wciągnięty przez padającego Balroga do fontanny.

Po bitwie imię Ecthelion zaczęło budzić wśród orków przerażenie, a Eldarowie przyjęli je za okrzyk wojenny. Pamięć o jego bohaterskich czynach zachowała się w wielu pieśniach i opowieściach elfów.

Elemmakil

Był elfem z Gondolinu żyjącym w Pierwszej Erze. Był dowódcą straży przy zewnętrznej bramie. To on wpuścił do Gondolinu Tuora i Voronwëgo. W młodości przyjaźnił się z Voronwëm[9].

Elenwë

Była żoną Turgona i matką Idril. Zmarła w czasie przeprawy przez Helcaraxë, kiedy to Turgon omal nie zginął próbując ją uratować.

Jej imię pochodzi z quenyi i znaczy Gwiazda.

Enerdil

Mieszkał w Gondolinie, był drugim najznakomitszym kowalem po Fëanorze. Stworzył Elessar i podarował go Idril, dzięki której klejnot przetrwał upadek Gondolinu.

Erestor

Główny doradca Elronda w Rivendell. Brał udział w Naradzie u Elronda, gdzie zaproponował, aby Jedyny Pierścień został powierzony Tomowi Bombadilowi. Razem z większością mieszkańców Rivendell był obecny na ślubie Aragorna i Arweny.

Fëanor

Był jedynym synem z pierwszego małżeństwa Finwego (jego matką była Míriel); przyrodnim bratem Fingolfina i Finarfina. Najpotężniejszy z Ñoldorów, był pomysłodawcą i przywódcą ich buntu przeciwko Valarom. Opracował tengwar i stworzył Silmarile. Zginął w Mithrimie podczas bitwy Dagor-nuin-Giliath. Jego pierwotne imię brzmiało Curufinwë (qya. curu, zdolny) i nadał je swemu piątemu synowi, lecz był powszechnie znany pod imieniem nadanym mu przez matkę: Fëanáro Duch Ognisty, w wersji sindarińskiej Fëanor.

Już jako niemowlę osierocony przez matkę był niezwykłym elfem: wyjątkowo dobrze się rozwijał, był niezwykle piękny, wysoki, miał czarne włosy. Był władczy, uparty, we wszystkich dążeniach okazywał zapał i stałość, niezwykle przenikliwy i zręczny. Jeszcze jako młodzieniec udoskonalając pismo sarati Rúmila, stworzył tengwar. Największe zdolności objawiły się w jego sztuce kuźniczej i zdobniczej.

Fëanor ożenił się z Nerdanelą, córką kowala Mahtana od którego nauczył się wiele z dziedziny obróbki kruszców i kamieni. Urodziła mu siedmiu synów: Maedhrosa, Maglora, Celegorma, Caranthira, Curufina, Amroda i Amrasa. Wtedy to także jego ojciec poślubił Indis, która urodziła mu Fingolfina i Finarfina. Fëanor nie polubił jednak przybranej rodziny. Trzymał się od nich z daleka, udoskonalając swoje rzemiosło i wiedzę. Był to jeden z ważniejszych powodów późniejszych tragicznych wydarzeń. Wiele lat później, już po uwolnieniu, Melkor, pchany zawiścią i nienawiścią, rozgłaszał plotki o wspaniałych dziełach Fëanora, powstałych pod jego kierunkiem. Lecz Fëanor od zawsze nienawidził Melkora i nigdy się z nim nie przyjaźnił, ani nie szukał u niego rad, co czynił, wyjątkowo, tylko u Nerdaneli, lecz tylko w krótkim pierwszym okresie małżeństwa.

Szukając pomysłu na utrwalenie na wieczność chwały Valinoru, postanowił stworzyć Silmarile, najwspanialsze ze swoich dzieł. Użył do tego wszystkich swych umiejętności i całej mocy.

Jednak Melkorowi udało się go omotać, mówiąc o rozległych krainach Śródziemia przeznaczonych przez Valarów dla, jak mówił, słabej rasy ludzkiej. Fëanor był pierwszym elfem, który się o niej dowiedział. Melkor rozbudził tym samym w sercu Fëanora żądzę wolności i rozleglejszych królestw. Chciał w ten sposób zdobyć Silmarile, jak do tej pory nieuchwytne dla niego. Wprawdzie Fëanor na wielkie uroczystości stroił czoło tymi klejnotami, lecz zazwyczaj trzymał je ściśle strzeżone w Tirionie.

Wtedy to też między Fëanorem a Fingolfinem, poważanymi książętami Ñoldorów, zrodziła się zazdrość o prawa, majątek i uwagę ich ojca, Finwego. Melkor wykorzystał okazję, puszczając w obieg plotkę, która dotarła do uszu Fëanora. Mówiła ona o planowanym spisku Fingolfina, który zamierzał ponoć przejąć dla siebie całą władzę. Działo się to podobno za przyzwoleniem Valarów, którym nie podobało się, iż Silmarile znajdują się w Tirionie, zamiast być oddane pod ich pieczę. Rozgniewany Fëanor urządził tajemną kuźnię, tworząc tam broń i zbroje.

Gdy Fëanor pierwszy otwarcie wystąpił przeciw Valarom, publicznie (niesłusznie) oskarżając Fingolfina o próby przejęcia jego pierwszeństwa przed ich ojcem, uznali go za głównego wichrzyciela. Valarowie więc skazali go na dwunastoletnie wygnanie z Tirionu, uświadamiając sobie jednocześnie uczynki Melkora. Fëanor zbudował więc w górach Formenos, zamek i skarbiec, w którym przechowywane były kosztowności i broń, a Silmarile zamknięte były w komnacie z żelaza. Tam też się przeniósł król Finwë, zostawiając Fingolfinowi władzę nad Ñoldorami w Tirionie.

Pewnego dnia Melkor zjawił się w Formenos, próbując na nowo rozbudzić w nim buntownicze myśli i proponując pomoc w ucieczce do Krain Zewnętrznych. Powiedział mu także o domniemanym niebezpieczeństwie, jakie wisi nad Silmarilami. Fëanor zrozumiał, że Melkor pożąda Silmarilów. Wtedy Fëanor przeklął Melkora rozkazując mu odejść natychmiast, a upokorzony Melkor uciekł (jak wszyscy myśleli) z Valinoru. Z tej okazji Valarowie rozkazali Fëanorowi przyjść na uroczystości. Fëanor przybył, lecz skromnie ubrany i bez Silmarili. Spotkał się przed tronem Manwego z Fingolfinem i książęta pojednali się, przynajmniej w słowach. Wtedy to Drzewa Valinoru zostały zniszczone. Valarowie poprosili więc Fëanora o zniszczenie Silmarili, żeby uzyskać światło niezbędne do odzyskania światła. Fëanor odmówił jednak. Wysłannicy powiedzieli wkrótce, że Melkor rozbił także skarbiec Fëanora i zabrał wszystkie klejnoty nagromadzone w Formenos, zabijając jednocześnie Finwego.

Jednak Fëanor bardziej cierpiał po stracie Finwego, niż Simarili, i długo rozpaczał w ciemnościach, bowiem żaden w świecie syn nie czcił głębiej niż on swego rodzica.

Po pewnym czasie Fëanor zjawił się w Tirionie, wbrew woli Valarów, którzy nałożyli na niego wyrok banicji. Przybyło wielu Ñoldorów, ciekawych, co im powie Fëanor. Tej nocy wygłosił mowę, której Ñoldorowie nigdy nie zapomnieli.

Potem Fëanor złożył wraz ze wszystkimi synami przysięgę: przyrzekli ścigać zemstą i nienawiścią aż do końca świata Valara, demona, elfa czy też człowieka z nienarodzonego jeszcze ludzkiego plemienia, każdą istotę dużą czy małą, dobrą czy złą, jakiekolwiek stworzenie, które zjawi się odtąd aż po kres czasu, jeśli spróbuje przywłaszczyć sobie, zagarnąć lub przetrzymywać Silmarile, należne z prawa Fëanorowi i jego rodowi.

W końcu Fëanorowi udało się przeciągnąć większość słuchaczy na swoją stronę. Wyprawa składająca się z lojalnych Fëanorowi elfów, wędrujących na przedzie, i mniej chętnego, ociągającego się hufca Fingolfina, szła na północ. Ochłonąwszy jednak z pierwszego uniesienia, Fëanor zastanowił się i zrozumiał, że wielka gromada nie zdoła pokonać niezliczonych mil drogi na północ i przeprawić się za morze bez statków; budowa floty zajęłaby za dużo czasu, nawet gdyby Ñoldorowie mieli w swoich szeregach wprawnych szkutników. Postanowił więc jednak słynących ze swych statków Telerich przeciągnąć na swoją stronę. Jednak w Alqualondë nie udało mu się, gdyż Teleri byli mocniej związani i bardziej lojalni wobec Valarów.

Fëanor po odmowie długo się zastanawiał, pogrążony w czarnych myślach. Postanowił jednak, bez względu na koszty zając statki Telerich. Ci jednak stawili silny opór. Tak rozpoczęło się Bratobójstwo w Alqualondë. Jednak spóźniony hufiec Fingolfina, widząc nadchodzącą klęskę swych rodaków postanowił pomóc, co zrobił skutecznie.

Ñoldorowie opanowali więc statki i wyruszyli. Morze jednak wzburzyło się przeciw zabójcom, rozpętując sztorm, który zabił wielu Ñoldorów. Więcej szczegółów o tym Bratobójstwie w Alqualonde można znaleźć w żałobnej pieśni „Ñoldolante, Upadek Ñoldorów”, którą Maglor ułożył, nim zaginął.

W czasie wędrówki, herold Manwego (prawdopodobnie Námo) ogłosił im, że Ród Fëanora, tak samo jak wszyscy ich poplecznicy zostaje przeklęty przez Valarów i że nigdy nie zdobędą Silmarili. Wtedy to wielu spośród Ñoldorów wróciło do Amanu, gdzie uzyskali przebaczenie. Po długiej i męczącej podroży dotarli do Helcaraxe, gdzie, bezpiecznie, statkami, mogła przeprawić się tylko część Ñoldorów. Fëanor i jego synowie postanowili zawładnąć całą flotyllą i wymknąć się cichcem; od dnia bitwy w Alqualonde zatrzymali władzę nad statkami, a ich załogi składały się wyłącznie z elfów oddanych bez zastrzeżeń Fëanorowi i tych, którzy brali bezpośredni udział w bitwie z Telerimi. Udało im się to bez przeszkód, zostawili jednak hufiec Fingolfina, który poniósł olbrzymie straty podczas samotnej przeprawy do Śródziemia. Fëanor wylądował przy ujściu fiordu zwanego Drengist, wrzynającego się głęboko w krainę Dor-lómin.

Fëanor wraz z innymi elfami ze szczepu Ñoldorów osiedlił się w Beleriandzie, gdzie (w czasie pierwszego obozowiska) niespodziewanie zaatakował ich Morgoth (szczegóły w Dagor-nuin-Giliath). Zwyciężyli jednak, lecz był to dopiero początek wojen o Beleriand.

Fëanor zginął w Mithrimie na granicy Dor Daedeloth (kraju otaczającego siedzibę Morgotha), podczas bitwy Dagor-nuin-Giliath, w której szturmując Angband, bohatersko walczył z balrogami, raniony śmiertelnie został przez Gothmoga. „Nie miał wszakże pogrzebu ani grobowca, bo ognisty duch opuszczając ciało spalił je na popiół (...)” Silmarillion Stało się to w pierwszych dniach Pierwszej Ery.

Finarfin

Był najmłodszy spośród dzieci Finwego. Jego matką była Indis. Ożenił się z Eärweną z Telerich i spłodził z nią czworo dzieci: Finroda, Angroda, Aegnora i Galadrielę.

Po śmierci ojca wziął udział w ucieczce Ñoldorów do Śródziemia, ale zawrócił do Amanu po ogłoszeniu przez Mandosa przepowiedni o zagładzie swego plemienia. Po powrocie prosił Valarów o przebaczenie i otrzymał zgodę na pozostanie w Amanie. Został królem Ñoldorów pozostałych w Nieśmiertelnych Krainach i prawdopodobnie panował w Tirionie. W czasie Wielkiej Bitwy poprowadził lud Ñoldorów do walki. Był najpiękniejszym i najmądrzejszym spośród dzieci Finwego.

Imię Finarfin jest przekształconym w sindarinie quenejskim imieniem Arafinwë.

Spośród książąt ñoldorskich on jeden i jego potomstwo mieli złote włosy, odziedziczone po Indis, która pochodziła ze szczepu Vanyarów.

Findis

Była najstarszym dzieckiem Finwego i Indis. Pozostała wraz z Finarfinem i Indis w Valinorze, gdy Fingolfin z Irime udali się do Śródziemia.

Finduilas

Pojawia się w Silmarillionie, Dzieciach Húrina i „Niedokończonych Opowieściach” .

Była córką Orodretha z Nargothrondu, kochała Gwindora, który nazywał ją Faelivrin. Gdy Túrin przybył do królestwa jej ojca wraz z Gwindorem, Finduilas zakochała się w Túrinie, jednak nie żywił on do niej takiej miłości jakiej pragnęła. Po zniszczeniu Nargothrondu została zabita przez uciekających po złupieniu jej królestwa orków. Túrin po wielkich trudach nie zdołał jednak ocalić Finduilas. Została ona przyszpilona włócznią do drzewa, podczas próby uratowania niewolników przez leśnych ludzi. Córka Orodretha spoczywała przy przeprawie na Teiglinie, a jej kurhan zwał się Haudh-en-Elleth, Wzgórze Księżniczki Elfów. Ostatnie słowa Faelivrin brzmiały: „Mormegil! Przekażcie Mormegilowi, że Finduilas jest tutaj”.

Fingolfin

Wyobrażenie Fingolfina i Fëanora
Fingolfin na koniu

Był starszym synem Finwego i Indis, młodszym od przyrodniego brata, Fëanora. Jego rodzonym bratem był Finarfin, a siostrami Findis i Irimë. Jego żoną w Valinorze została Anairë, z którą miał czworo dzieci: Fingona, Turgona, Aredhelę i Argona.

Fingolfin był przywódcą największej grupy Ñoldorów w ich wyprawie z Amanu do Śródziemia, jednak Anairë pozostała w Wiecznych Krainach. Poprowadził swój lud przez cieśninę Helcaraxë.

W bitwie Dagor-nuin-Giliath żołnierze Fingolfina rozgromili wojska orków próbujące zaatakować od tyłu armię jego brata. W czasie tych walk zginął jego najmłodszy syn, Argon, a Fingon, dzięki pomocy Thorondora, uratował Maedhrosa z rąk Morgotha. Wdzięczny za pomoc Maedhros ogłosił stryja Najwyższym Królem Ñoldorów. Od tej chwili Fingolfin sprawował on władze w Hithlumie, północnym regionie Beleriandu. W czasie swojego panowania nawiązał kontakt z Sindarami.

Po zwyciężeniu orków w bitwie Dagor Aglareb elfickie wojska pod wodzą Fingolfina przystąpiły do oblężenia Angbandu. Trwało ono prawie czterysta lat. Zakończyło się bitwą Dagor Bragollach. Armia Ñoldorów poniosła znaczne straty, a widząc nadchodzącą klęskę, Fingolfin w pojedynkę ruszył do siedziby Morgotha, by wyzwać go na pojedynek. Siedem razy ranił Ringilem Morgotha, lecz gdy potknął się i upadł, Morgoth zmiażdżył jego gardło stopą. Fingolfin ranił jeszcze Morgotha w stopę, na którą ten miał kuleć do śmierci w czasie Dagor Dagorath.

Fingon

Był najstarszym synem Fingolfina i Anairë.

Uratował przykutego do skały Thangorodrimu Maedhrosa, dzięki temu nastąpiło pojednanie poróżnionych od czasu przyjścia do Beleriandu Ñoldorów.

Został Najwyższym Królem Ñoldorów po śmierci swego ojca. Władał Dor-lóminem, a po śmierci Fingolfina całym Hithlumem. W bitwie Nirnaeth Arnoediad Fingon niemalże zwyciężył, został jednak zabity przez Gothmoga, przywódcę Balrogów, a jego kraj zajęli Easterlingowie. Po jego śmierci Najwyższym Królem został jego brat, Turgon.

W Silmarillionie Fingon jest podany jako ojciec Gil-galada.

Finrod

Był najstarszym synem Finarfina.

Zbudował cytadelę Minas Tirith na Sirionie oraz Nargothrond na Narogu. Był przyjacielem krasnoludów, od których otrzymał imię Felagund (sin. Władca Jaskiń), oraz naszyjnik Nauglamír (który Hurin ofiarował później Thingolowi).

Około 310 roku Pierwszej Ery przypadkowo spotkał pierwszych Edainów w Ossiriandzie. Nazwali go w swoim języku Nom (mądrość). Niedługo potem ich przywódca Bëor wstąpił do Finroda na służbę. W roku 455 razem z Berenem i dziesięcioma elfami z Nargothrondu wyruszył po Silmaril, dotrzymując przysięgi złożonej Barahirowi. Rządy namiestnicze w swoim królestwie oddał swemu bratankowi, Orodrethowi. Finrod i jego towarzysze, próbując przejść niezauważeni w przebraniu orków przez wrogie kraje, zostali pojmani przez Saurona. Tam Finrod stoczył pojedynek na pieśni z Sauronem, a po nim został uwięziony w lochach Tol-in-Gaurhoth. Wilkołak zabijał po kolei jego towarzyszy, gdyż Sauron zachował Finroda na koniec. Gdy został tylko Finrod i Beren, Finrod zaatakował wilkołaka, używając tylko zębów i pięści. Zabił go, jednak sam odniósł śmiertelne rany.

W quenyi jego imię brzmi Artafindë.

Galadriela

Gelmir

Elf z Nargothrondu, był bratem Gwindora i synem Guilina. W bitwie Dagor Bragollach przewodził oddziałowi z Nargothrondu i został wzięty do niewoli, gdzie został oślepiony. Zginął w 473 Pierwszej Ery w czasie Nirnaeth Arnoediad. Orkowie odrąbali mu wtedy ręce i nogi, a na końcu głowę, by sprowokować oddział Gwindora do ataku[10].

Gil-galad

Gil-galad był elfem z rodu Finwego, ostatnim z Najwyższych Królów Ñoldorów. Został królem po upadku Gondolinu i śmierci poprzedniego Króla, Turgona. Według opublikowanego Silmarilionu ojcem Gil-galada był Fingon, syn Fingolfina i wnuk Finwëgo. Historia Śródziemia wskazuje jednak, że intencją J.R.R. Tolkiena było raczej przedstawienie Gil-galada jako elfa z rodu Finarfina, jako że opisywany był jako syn albo Finroda Felagunda albo Orodretha[11][12].

Jego imię ojcowskie w quenyi brzmiało Artanáro. Sindarińską formą tego imienia był Rodnor, ale najlepiej znany był pod swym imieniem matczynym Ereinion (sin. Potomek Królów) i pod swym epessë, tytułem honorowym Gil-galad (sin. Gwiazda Promienista).

Przez większą część Pierwszej Ery Gil-galad mieszkał razem z Círdanem z dala od strasznych wojen północy. Po śmierci Turgona przypadła mu godność Najwyższego Króla Ñoldorów. W Drugiej Erze objął władzę nad Lindonem. Był potężnym i mądrym władcą. Nie chciał rozmawiać z Sauronem, gdy ten przyszedł pod postacią Annatara. To samo doradzał innym, ale elfowie z Eregionu nie posłuchali go. Gil-galad został powiernikiem najpotężniejszego z Trzech Pierścieni, Vilya, pierścienia z szafirem. Pod koniec Drugiej Ery oddał go Elrondowi.

Kiedy w 1693 roku Drugiej Ery wybuchła pierwsza wojna z Sauronem, Gil-galad wysłał pod wodzą Elronda armię do Eriadoru. Wojska Saurona były znacznie potężniejsze, jednak na pomoc elfom przybył Tar-Minastir, król Númenoru i wspólnymi siłami pokonano Saurona.

W 3320 roku Drugiej Ery do Śródziemia przybyli Númenorejczycy. Po zagładzie Númenoru przeżyło niewielu Dúnedainów, a wśród nich Elendil i jego synowie: Anárion i Isildur. Gil-galad przyjął w swoim kraju Elendila i pozwolił założyć mu królestwo żyjące w przyjaźni z elfami.

W 3429 roku Drugiej Ery Sauron ponownie napadł na Zachodnie Kraje. Najpierw zaatakował Gondor i podczas gdy Anarion stawiał mu opór, jego brat Isidur wyruszył na północ, by sprowadzić pomoc. W 3430 roku zawiązał się Ostatni Sojusz elfów i ludzi. W 3431 roku wojska wyruszyły z Arnoru. Zatrzymały się na jakiś czas w Rivendell, po czym w 3434 roku przekroczyły Góry Mgliste i stanęły do walki na równinie Dagorlad. Dzięki postawie wodzów Ostatniego Przymierza – Gil-galada i Elendila – siły Saurona zostały rozbite i zwycięzcy królowie wkroczyli do Mordoru. Rozpoczęło się trwające aż siedem lat oblężenie Barad-dûr. W 3440 roku zginął Anárion, trafiony pociskiem z okna Czarnej Wieży. W końcu w 3441 roku Drugiej Ery Sauron wyszedł ze swojej wieży, by stoczyć pojedynek z Gil-galadem i Elendilem. Ponieśli oni śmierć w tym pojedynku. Isildur szczątkami ojcowskiego miecza odciął Pierścień z ręki Saurona, tym samym łamiąc jego potęgę.

Gil-galad walczył włócznią Aeglos.

Gildor

Gildor Inglorion pochodził z rodu Finarfina. Był przywódcą grupy elfów, którzy mieszkali w Rivendell i odbywali od czasu do czasu wyprawy do Wieżowych Wzgórz, by spojrzeć w palantír, który był tam przechowywany. Podczas takiej wędrówki spotkał Frodo Bagginsa, który z przyjaciółmi podróżował z Shire do Bree.

Pod koniec Trzeciej Ery przebył morze razem ze Strażnikami Trzech Pierścieni.

Glorfindel

Glorfindel był jednym z wodzów w Gondolinie, a także głową rodu Złotego Kwiatu. Ze względu na złote włosy Glorfindela istnieje przypuszczenie, że pochodził z rodu Finarfina. W czasie bitwy Nirnaeth Arnoediad odznaczył się męstwem dowodząc lewym skrzydłem podczas odwrotu armii Turgona. Swoją odwagę i waleczność udowodnił podczas upadku Gondolinu, gdy niedobitkowie Gondolindrimów wpadli w zasadzkę zastawioną na Cirith Thoronath. Stoczył wtedy walkę z Balrogiem, w której obaj ponieśli śmierć spadając ze skał. Dzięki niemu ocaleli Tuor i Idril.

Glorfindel pojawia się także w trylogii Władcy Pierścieni, gdzie zasiada obok Elronda w Rivendell. Możliwe, że jest to ta sama osoba[13] i że po opuszczeniu hal Mandosa pozwolono mu użyć Prostej Drogi, aby mógł wspierać elfów Śródziemia w walce z Sauronem. Glorfindel prawdopodobnie brał udział w obradach Białej Rady. Dowodził siłami, które uczestniczyły w pokonaniu Angmaru w bitwie pod Fornostem. Pomagał Powiernikowi Pierścienia w dotarciu do Ostatniego Przyjaznego Domu, walcząc z Upiorami Pierścienia przy brodzie Bruinen.

Glorfindel był jednym z niewielu, których lękał się Czarnoksiężnik z Angmaru. Po bitwie pod Fornostem przegranej przez armię Angmaru, Glorfindel zmusił go do ucieczki. Właśnie z ust Glorfindela padła przepowiednia o zgubie Czarnoksiężnika.

Jego imię znaczy w sindarinie dosłownie złoto-włosy.

Gwindor

Książę Nargothrondu, syn Guilina. Dowodził oddziałem Nargothrondu w Nirnaeth Arnoediad. Furia spowodowana przed bitwą widokiem tortur jego brata Gelmira pchnęła go do ataku na wojska Morgotha i niemal dała elfom zwycięstwo. Za oddziałem Nargothrondu ruszyła do walki cała armia Eldarów i została zatrzymała dopiero przed samym Angbandem. Tam sytuacja zmieniła się na korzyść Morgotha, a wysunięty najdalej oddział Gwindora został okrążony i zniszczony. Gwindora pojmano i stał się niewolnikiem w kopalniach na północy. W końcu uciekł z niewoli i długo błąkał się po Taur-nu-Fuin oszołomiony grozą tego miejsca.

Znalazł go tam Beleg i razem uratowali Túrina Turambara z rąk orków. Po śmierci Belega poprowadził Túrina do Nargothrondu, gdzie Túrin szybko zdobył względy mieszkańców i króla Orodretha.

Gwindor zginął w bitwie Tumhalad.

Idril

Pojawia się w Silmarillionie. Pewne informacje na jej temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu Władcy pierścieni.

Była księżniczką Gondolinu, jedynym dzieckiem Turgona i Elenwë. Urodziła się i wychowała w Amanie. Słynęła ze swej wielkiej urody. Szczególnie podziwiano jej długie, piękne włosy, złociste niczym światło Laurelinu. Idril była też mądra i dalekowzroczna. Podczas buntu Noldorów opuściła krainę Valarów wraz z rodzicami i większością pobratymców. W hufcu Fingolfina przemierzyła całą długą drogę do Śródziemia. Jednak podczas przeprawy przez cieślinę Helcaraxë straciła matkę.

Początkowo w Beleriandzie mieszkała razem ze swoim ojcem w Nevraście, a potem (od 104 roku Pierwszej Ery)[14] przeniosła się do Gondolinu, gdzie żyła w spokoju przez wiele lat. Mówiono, iż właśnie księżniczka Idril jest największym skarbem tego pięknego miasta. W 330 roku była świadkiem tragicznych wydarzeń: jej ciotka Aredhela, która powróciła do Gondolinu po wielu latach, zmarła śmiertelnie zraniona przypadkiem przez męża Eöla, który doścignął małżonkę w mieście. Sam Eöl został stracony na rozkaz Turgona, mimo iż Idril prosiła ojca o miłosierdzie dla niego. Nie lubiła swojego kuzyna, Maeglina, który osiadł w Gondolinie. Nieufność tę potęgował fakt, iż zdawała sobie sprawę, że Maeglin kocha ją i pożąda, (...) a to, co czytała w jego myślach, tym bardziej ją odstręczało. Miłość, którą żywił do ciotecznej siostry, wydawała jej się czymś dziwacznym i niezdrowym (...)[15]. Sytuacja ta nie zmieniała się przez wiele lat.

W 496 roku Idril poznała jednak człowieka, Tuora, syna Huora, który przybył do Gondolinu jako wysłannik samego Ulma. Podczas pobytu w mieście Tuor pokochał z wzajemnością księżniczkę. Za zgodą Turgona odbył się ich ślub (503 rok). Był to drugi w historii Śródziemia związek małżeński między Eldarami a Edainami. W rok później urodził się syn Idril i Tuora, Eärendil. Cała rodzina szczęśliwie żyła przez następne lata, lecz księżniczkę ogarniał coraz większy niepokój. Nakazała więc zaufanym elfom rozpocząć budowę tajemnego przejścia, wiodącego z Gondolinu na północ. W 511 roku wojska Morgotha (dzięki zdradzie Maeglina) zaatakowały miasto. Podczas szturmu Idril wraz z Eärendilem została pojmana przez Maeglina, lecz Tuor zdołał go zabić. Wraz z garstką ocalałych mieszkańców udało im się uciec z Gondolinu tajnym przejściem, a później wydostać się z obrębu gór przez przełęcz Cirith Thoronath. Wszyscy schronili się wpierw w krainie Nan-tathren, a później w Przystaniach Sirionu.

Tam Idril i Tuor żyli w spokoju przez dłuższy czas. Około 543 roku oboje odpłynęli statkiem Eärrámë na Najdalszy Zachód. Dalszy los Idril, tak jak los Tuora, pozostaje niepewny. Przypuszczalnie przez jakiś czas żyła w Amanie lub na Tol Eressëi wraz z mężem, który prawdopodobnie otrzymał od Valarów zgodę na przebywanie tam przez jakiś czas[16]. Gdy jednak w końcu Tuor zmarł, być może Idril też wybrała los śmiertelników, tak jak Lúthien.

Postać Idril pojawia się również w Upadku Gondolinu, najwcześniejszym z mitologicznych tekstów Tolkiena, opublikowanych przez jego syna Christophera w Księdze zaginionych opowieści. Z jego treści (zawartej w tomie 2) nie dowiadujemy się prawie nic o losach Idril przed przybyciem Tuora do Gondolinu. Mowa jest tylko o tym, że nie chciała Meglina (późniejszego Maeglina) za męża i wyjaśnione jest pochodzenie jej przydomku: A panna zaiste wyróżniała się urodą, a ponadto odwagą; lud zwał ją Idril Srebrnostopą, gdyż wyjąwszy czas świąt Ainurów, często chadzała boso i z odkrytą głową, chociaż córką królewską była[17]. W Księdze zaginionych opowieści określa się związek Tuora i Idril jako pierwszy między ludźmi i elfami[18]. W stosunku do Silmarillionu tekst Upadku Gondolinu podaje nieco więcej informacji o życiu małżonków. Wedle niego Idril miała w pewnym stopniu dar widzenia przyszłości, dzięki któremu wymyśliła plan budowy tunelu. Także opis szturmu Gondolinu przez wojska Melka (wcześniejsza forma miana Melkor) jest bardziej bogaty w szczegóły dotyczące losów rodziny Idril.

Późniejsze losy księżniczki (już po osiedleniu się uciekinierów przy ujściu Sirionu) są bardzo niejasne. Pewne informacje na jej temat znajdują się w zarysie Opowieści o Eärendilu (tom 3 Księgi zaginionych opowieści). Są to zebrane przez Christophera różne szkice i plany tego tekstu, którego Tolkien nigdy nie spisał w pełnej, narracyjnej formie. Wedle tychże materiałów, pewnego dnia postarzały Tuor opuszcza ujście Sirionu, pożegnawszy się z Eärendelem (Eärendilem). Rankiem Idril przychodzi na brzeg morza i widzi już tylko statek niknący w oddali. W czasie gdy Eärendel i Voronwë poszukują Tuora, Idril sama postanawia ruszyć śladem męża. Odpływa z ujścia Sirionu jeszcze przed powrotem syna. Wszelki słuch po niej zaginął i jej dalsze losy pozostają nieznane.

Wedle jednej z wersji opisującej późniejsze podróże Eärendela, Idril miała wylądować na Wyspie Snów, jednej z Wysp Półmroku, rozciągających się przed Valinorem. Tam zbudowała Perłową Wieżę i na jej szczycie usnęła, czekając na powrót Tuora. Obudzić ją miał gong, odzywający się na statku Eärendela, który przepływał tamtędy. Lecz ani syn, ani matka nie zdawali sobie sprawy, iż wyminęli się. Tolkien jednak odrzucił tę wersję.

Księżniczkę zwano też Celebrindal (sin. Srebrnostopa).

Imię Idril pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Iskrzące lśnienie lub Iskrzący blask. Zostało ono nadane księżniczce w Beleriandzie jak tłumaczenie jej właściwego quenejskiego imienia – Ithrillë lub Itarildë.

Irimë

Córka Finwego i Indis, siostra Fëanora, Fingolfina, Finarfina i Findis. Irime podążyła do Śródziemia wraz z Feanorem i Fingolfinem, gdy reszta jej rodzeństwa pozostała w Amanie.

Maedhros

Wyobrażenie Maedhrosa
Wyobrażenie Maglora i Maedhrosa

Był najstarszym z synów Fëanora i Nerdaneli, bratem Maglora, Celegorma, Caranthira, Curufina, Amroda i Amrasa.

Uważany za przywódcę synów Fëanora. W Valinorze wraz z braćmi przyniósł Fëanorowi wiadomość o śmierci Finwego, razem z braćmi i ojcem złożył Przysięgę, że odbiorą Silmarile Morgothowi, i dlatego zostali poddani Wyrokowi Mandosa. Wyruszyli do Śródziemia. Po śmierci Fëanora Morgoth podstępnie schwytał Maedhrosa i przykuł go do ściany w Thangorodrimie. Jednak jego przyjaciel Fingon uratował go, odrąbując mu prawą rękę nad nadgarstkiem. Orzeł Thorondor zaniósł ich poza zasięg sług Morgotha.

Po powrocie Maedhros uznał Fingolfina za Najwyższego Króla Ñoldorów i wraz z braćmi strzegł wschodnich przełęczy Beleriandu. Mieszkał w fortecy zwanej Himring. Po Dagor Bragollach i powodzeniu misji Berena i Lúthien, aby zjednoczyć Ñoldorów, Maedhros stworzył Ligę, która poniosła klęskę w Nirnaeth Arnoediad.

Brał udział w ataku na Doriath, a w 538 roku Pierwszej Ery zniszczył przystanie u ujścia Sirionu, gdzie wziął do niewoli Elronda i Elrosa.

Po Wojnie Gniewu i pokonaniu Morgotha Maedhros namówił Maglora i ukradli razem z obozu Valarów dwa Silmarile. Jednak bracia przekonali się, że Wyrok Mandosa na nich działa i stracili prawo do klejnotów, gdyż klejnoty paliły ich w dłonie. Maedhros popełnił samobójstwo rzucając się w ognistą przepaść wraz z jednym z Silmarili.

Maeglin

Urodził się w 320 roku wpuszczy Nan Elmoth. zginął w 510 roku Pierwszej Ery. Był synem Eöla i Aredheli.

Matka nadała mu wtedy skrycie imię w języku Ñoldorów (quenyi) – Lómion – co znaczy Dziecko Półmroku. Imię Maeglin (sind. Bystrooki) dostał od ojca, gdy ukończył siedem lat. Przyjaźnił się z krasnoludami. Wraz z ojcem często odwiedzał ich siedziby w Górach Błękitnych: Nogrod i Belegost.

Kiedy jego ojciec wyruszył w podróż do krasnoludów, on wraz z matką uciekł z Nan Elmoth do Gondolinu, gdzie został dobrze przyjęty. Tam właśnie spotkał Idril, córkę Turgona i zakochał się w niej.

Często wybierał się z najbliższymi towarzyszami poza krąg gór (potajemnie, gdyż Turgon nic o tym nie wiedział) i wpadł w ręce orków, którzy zawlekli go do Angbandu. Pod groźbami tortur Maeglin załamał się i wyjawił Morgothowi położenie Gondolinu i jakimi ścieżkami się można tam dostać.

Zginął podczas napaści na Gondolin, zabity przez Tuora. Spadł z murów miasta, trzykrotnie się odbijając od skał Amon Gwareth.

Maglor

Urodził się w Amanie w czasie trwania Lat Drzew i jako jedyny syn Fëanora przeżył Pierwszą Erę (jego późniejsze losy nie są znane). Jego imię w quenyi brzmiało Canafinwë, co oznacza Finwë o mocnym (pięknym) głosie, a imię nadanę mu przez matkę to Macalaurë – Kujący Złoto. Nawiązywało ono do jego umiejętności gry na harfie.

Był drugim synem Fëanora i Nerdaneli, który odziedziczył po matce jej delikatną naturę. Został słynnym minstrelem. Maglor widział śmierć ojca z rąk Balrogów w czasie Dagor-nuin-Giliath. Wraz z resztą braci zamieszkał na wschodzie Beleriandu. Osiadł pomiędzy Większym Gelionem a Małym Gelionem, rzekami tworzącymi Gelion. Region ten, zwany Szczerbą Maglora, nie posiadając wzgórz, podatny był na ataki z północy. Bezpieczna przez cztery i pół wieku kraina została zrujnowana przez smoka Glaurunga w czasie Dagor Bragollach. Maglor zmuszony został do ucieczki do fortu Maedhrosa na górze Himring.

Synowie Feanora wzięli udział w Nirnaeth Arnoediad, ale przez zdradę Uldora przegrali ją. Maglor zabił zdrajcę, jednak wynik walki był już przesądzony. W 509 roku Maglor wziął udział w ataku na Menegroth. Bitwa ta znana jest jako Drugie Bratobójstwo. Maglor wraz z Maedhrosem zaopiekował się synami Elwingi i Eärendila, Elrondem i Elrosem.

Po upadku Morgotha, gdy odnaleziono pozostałe dwa Silmarile, ostatni synowie Feanora ukradli je z obozu Eonwego. Jednak ich złe czyny w celu osiągnięcia Silmarili sprawiły, że klejnoty paliły ich, a oni w desperacji porzucili je. Maedhros skoczył z jednym do ognistej szczeliny, a Maglor wrzucił drugi do morza. Według mitologii wciąż błąka się po świecie, lamentując nad swoim losem.

Mahtan

Ojciec Nerdaneli, teść Fëanora.

Był zręcznym kowalem z Amanu, nauczył się sztuki obróbki metali i kamieni od Aulego, dlatego też nazywany był Aulendur, Służący Aulego. Na głowie nosił miedzianą opaskę (którą później posiadał jego wnuk Maedhros), wskazującą na jego umiłowanie metalu. Mahtan wiele nauczył Fëanora, do którego miał później żal za użycie przekazanej wiedzy do wykucia pierwszych broni i zbroi w Błogosławionym Królestwie.

Mahtan nosił brodę, co było niezwykłe wśród elfów. Miał rude włosy, które odziedziczyli po nim jego wnukowie: Maedhros, Amrod i Amras.

Míriel

Pojawia się w Silmarillionie.

Nosiła przydomek Serindë (Hafciarka), słynęła bowiem z tworzenia najpiękniejszych tkanin i haftów. Poślubiła Finwego. Urodziła mu syna, Fëanora, jednak wyczerpało ją to zarówno fizycznie, jak i duchowo. Udała się do ogrodów Lórien, gdzie (jak miał nadzieję Finwë) powinna była wyzdrowieć. Jednak Míriel zmarła.

Mimo że pochodziła z plemienia Ñoldorów, miała srebrne włosy. Jej imię znaczy dosłownie Klejnot-kobieta.

Imię to nosiła również Tar-Míriel, ostatnia królowa Númenoru, córka Tar-Palantira, zmuszona do małżeństwa z Ar-Pharazônem.

Nerdanela

Była córką wyróżnianego przez Aulego kowala Mahtana, żoną Fëanora. Po ojcu odziedziczyła wyjątkowy u elfów rudy kolor włosów. Niemal dorównywała mężowi siłą woli, lecz miała więcej niż on cierpliwości i początkowo powściągała Fëanora; później zraził ją swymi pochopnymi czynami i małżonkowie oddalili się od siebie. Nerdanela urodziła Fёanorowi siedmiu synów: Maedhrosa, Maglora, Celegorma, Caranthira, Curufina, Amroda i Amrasa, i kilku z nich przekazała własne przymioty charakteru.

Nerdanela prawdopodobnie była dobrą rzeźbiarką. Elfowie mówili, że jej posągi wyglądają jak żywe.

Nie udała się wraz mężem i synami na wygnanie do Śródziemia.

Orodreth

Pochodził z rodu Finarfina, był drugim i ostatnim królem Nargothrondu.

Pochodzenie Orodretha jest przedmiotem kontrowersji. W większości tekstów Tolkiena (w tym The Grey Annals, The Later Quenta Silmarillion i The Annals of Aman) przedstawiony jest on jako syn Finarfina i Eärweny[19] (a zatem brat Finroda Felagunda; na tę wersję zdecydował się Christopher Tolkien w opublikowanym Silmarillionie). Jednak J.R.R. Tolkien zdecydował się na zmianę pochodzenia Orodretha, czyniąc go najpierw synem Finroda Felagunda, a później jego bratankiem, a synem Angroda[11].

Orodreth w wielu tekstach J.R.R. Tolkiena jest ojcem Gil-galada, którego jednak w opublikowanym Silmarillionie Christopher Tolkien przedstawił jako syna Fingona[12].

Jako jedyny z synów Finarfina opowiedział się za rozważnym podejmowaniem decyzji co do ucieczki z Valinoru[20]. W Beleriandzie dowodził załogą Minas Tirith, którą obronił podczas Dagor Bragollach. Niedługo później, po śmierci Fingolfina, utracił ją po szturmie sług Saurona. Został wtedy zmuszony do ucieczki do Nargothrondu[21]. Gdy Finrod postanowił pomóc Berenowi w zdobyciu Silmarila, Orodreth został regentem, a po śmierci brata – drugim królem Nargothrondu[22].

Rúmil

Żył w Pierwszej Erze w Tirionie. Pochodzenie jego imienia nie jest do końca znane, prawdopodobnie wywodzi się od słowa rum oznaczającego tajemnicę. Po upadku Drzew Valinoru nie powrócił do Śródziemia, lecz został w Amanie.

Największym osiągnięciem Rúmila było wynalezienie pierwszego pisma zwanego sarati, udoskonalonego później przez Fëanora i nazwanego tengwarem. Historia Śródziemia przypisuje mu również autorstwo między innymi Ainulindalë oraz Valaquenty.

Turgon

Turgon broniący upadającej wieży

Był drugim synem Fingolfina i Anairë. W Śródziemiu był królem Gondolinu. Zanim założył Gondolin, jego stolicą był Vinyamar. Zginął broniąc swej wieży w czasie upadku Gondolinu.

Był władcą mądrym i rozważnym, zdawał sobie sprawę z daremności stawiania Melkorowi bezpośredniego oporu. Turgon uległ jednak dumie swego rodu. Jego córką była Idril, żona Tuora. Mieczem Turgona był Glamdring. Żona Turgona, Elenwë, zginęła w czasie przeprawy przez Helcaraxe.

Voronwë

Tom Loback, Ulmo ratuje Voronwego

Był synem Aranwego i sindarskiej elfki z Falas. Mieszkał w Gondolinie. Był jednym z członków załogi floty, którą Turgon wysłał do Amanu w poszukiwaniu rady u Valarów. W burzy, jaka rozpętała się w czasie żeglugi, zatonęły wszystkie okręty. Ulmo ocalił jedynie Voronwego, aby ten zaprowadziłł Tuora do Gondolinu, co też uczynił.

Jego imię w quenyi oznacza niezłomny, nieugięty (ang. steadfast). Sindarska wersja jego imienia brzmi Bronweg.

Teleri

Potomkowie Elwego i Olwego

Legenda:

     Majar

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Olwë
 
Elwë Thingol
 
 
 
Meliana
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Eärwena
 
 
 
 
Lúthien

Elwë

Thingol zabija Boldoga

Po odnalezieniu elfów przez Oromego został wytypowany, aby jako jeden z trzech posłów ujrzał przed innymi elfami Aman, a potem zachęcił innych do jego odwiedzenia, dlatego uważa się go za jedynego z Umanyarów, który widział światło Dwóch Drzew.

Gdy poznał Melianę, jedną z Majarów, został w Śródziemiu i występował pod imieniem Elu Thingol. Został królem Doriathu i Najwyższym Królem Sindarów. Z Melianą miał jedno dziecko, córkę Lúthien, najpiękniejszą istotę, jaka żyła w Śródziemiu.

Do jego śmierci przyczynił się jeden z Silmarili. Thingol kazał bowiem krasnoludzkim rzemieślnikom wprawić go w naszyjnik krasnoludzkiej roboty, Nauglamir. Naszyjnik został zabrany z ruin Nargothrondu i ofiarowany Thingolowi przez Húrina. Krasnoludowie zostali oczarowani pięknem Silmarila oraz naszyjnika nie chcieli oddać go Thingolowi. Gdy ten upokarzającym tonem nakazał im go oddać, Naugrimowie wpadli w furię i zabili go na miejscu. Według Roberta Fostera zginął około roku 505 Pierwszej Ery[23]. The Tale of the Years podaje, że Thingol zginął podczas ataku krasnoludów na Doriath w roku 503.

Thingol przewyższał wzrostem wszystkie Dzieci Iluvatara. Jego mieczem był Aranrúth.

Olwë

Obudzony w Cuiviénen przywódca Telerich, brat Elwego i Elmo. Wraz z Elwem poprowadził Telerich na zachód. Gdy jego brat pozostał w Beleriandzie, on, namawiany przez Ulmo, poprowadził tych Telerich, którzy chcieli podążyć do Amanu. Rządził nimi w Alqualondë, na wschodnich krańcach Amanu.

Miał córkę Eärwenę i synów.

Eärwena

Była córką Olwego. Pozostała w Amanie, gdy Ñoldorowie odpływali do Śródziemia. Poślubiła Finarfina, który zawrócił z tej wyprawy na wieść o ogłoszeniu przez Mandosa przepowiedni o zagładzie Ñoldorów. Miała z nim czworo dzieci: Finroda, Angroda, Aegnora i Galadrielę. Razem z mężem sprawowała władzę w Tirionie nad elfami pozostałymi w Amanie.

Jej imię w sindarinie oznacza Morską Dziewicę (eär morze, wen dziewica).

Przypisy

  1. R. Foster: Encyklopedia Śródziemia. Warszawa: 2003, s. 309-313.
  2. The Silmarillion – Fun Facts, Answers, Factoids, Info, Information
  3. J.R.R. Tolkien Silmarillion s.402 przypisy (Gelmir)
  4. Ta forma występuje w starych wydaniach Władcy pierścieni.
  5. J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści, Radosław Kot (tłum.), Historia Galadrieli i Celeborna, i Amrotha, władcy Lórien, Elessar, Warszawa 2002.
  6. J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót Króla, Dodatek B. Maria Skibniewska (tłum.), Warszawa 2002.
  7. „Celebrimbor, a Sinda who claimed descend from Daeron.” J.R.R. Tolkien and C. Tolkien: The Peoples of Middle-Earth (The History of Middle-Earth, Vol. 12), Late writings: of Dwarves and Men 1997, str 297.
  8. ibid str 318
  9. J.R.R. Tolkien Niedokończone opowieści (seria bestselery do kieszeni) s. 65
  10. J.R.R. Tolkien Silmarillion s. 249
  11. a b J.R.R. Tolkien: The Peoples of Middle-earth. Harper Collins, s. 349-351. ISBN 0-261-10348-2.
  12. a b J.R.R. Tolkien: The War of the Jewels. Harper Collins, s. 242-243. ISBN 0-261-10324-5.
  13. J.R.R. Tolkien L-FAQ (pol.). [dostęp 2010-08-10].
  14. Daty dotyczące Pierwszej Ery podane są za hipotetyczną chronologią tej ery autorstwa Roberta Fostera (Encyklopedia Śródziemia) opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu.
  15. Cytat z Silmarillionu (tekst Quenta Silmarillion, rozdział 16) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
  16. Tolkien w jednym z listów napisał, iż Tuor przypuszczalnie otrzymał ograniczoną elfią „nieśmiertelność” (list 153 w: Listy, wybrane i opracowane przez H. Carpentera przy współpracy Ch. Tolkiena, przełożyła Agnieszka Sylwanowicz, Poznań 2000)
  17. Cytat z Księgi zaginionych opowieści (tom 2, tekst Upadek Gondolinu) w przekładzie Radosława Kota.
  18. We wczesnej fazie mitologii Tolkiena Beren, który poślubia Tinúviel (późniejszą Lúthien), jest tak jak ona elfem.
  19. J.R.R. Tolkien: Silmarillion. Warszawa: Amber, 2003, s. 373, 399. ISBN 83-241-0391-0.
  20. J.R.R. Tolkien: Silmarillion. Maria Skibniewska (tłum.). Warszawa: Amber, 2002, s. 96. ISBN 83-7245-882-0.
  21. J.R.R. Tolkien: Silmarillion, s. 186.
  22. J.R.R. Tolkien: Silmarillion, s. 203.
  23. Robert Foster: Encyklopedia Śródziemia. Wyd. IV. Warszawa: Amber, 2017, s. 166. ISBN 978-83-241-6405-9.

Bibliografia

  • J.R.R. Tolkien: Niedokończone opowieści. Radosław Kot (tłum.). Amber, 2002. ISBN 83-7245-943-6.
  • J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót Króla. Maria Skibniewska (tłum.). Warszawa: Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

FEANOR AND FINGOLFIN.jpg
(c) I, TTThom, CC BY 2.5
Feanor i Fingolfin z Legendarium J.R.R. Tolkiena
Ecthelion slays Orcobal.jpg
(c) Tom Loback, CC BY 2.5
Ecthelion of the Fountain, an elf from J.R.R. Tolkien's fictional work The Silmarillion, is portrayed slaying an orc named Orcobal during the invasion of the city of Gondolin which Ecthelion was defending.
Arda.Tengwar.svg
"Arda" (świat Śródziemia) w piśmie tengwar (w zapisie dla Quenyi) J. R. R. Tolkiena.
THINGOL FIGHTS BOLDOG cropped.jpg
Autor: , Licencja: CC BY 2.5
Thingol fights Boldog.
Invar Vigandun.jpg
Maedhros again... The title says “Get free of your enemies”... I do not know what language it is, but its an old one. Its part of a medieval song. The titel is although engraved in the swordhilt as runes.
Fingolfin's Ride.jpg
(c) I, TTThom, CC BY 2.5
Fingolfin's Ride
The Fall of Turgon's Tower.jpg
(c) I, TTThom, CC BY 2.5
The Fall of Turgon's Tower
Ulmo saves Voronwe.jpg
(c) I, TTThom, CC BY 2.5
Ulmo saves Voronwe
Yes, I'm angry.jpg
Though Maglor and Maedhros are brothers and spend most of there time together, there is not always everything ok between them... just a little discussion between them.