Lista zawodowych mistrzów świata wagi junior muszej w boksie

Udella został inauguracyjnym mistrzem organizacji WBC po zwycięstwie nad Valentino Martinezem. Pozbawiony tytułu po odmowie walki z Rafaelem Loverem^[1].

Rios został pierwszym mistrzem organizacji WBA po zwycięstwie nad Rigoberto Marcano^[2].

Estaba zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie przez KO w 4 r. nad Rafaelem Loverą^[3].

Chang zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery. Wrócił na ring po roku przerwy.

Penalosa został pierwszym mistrzem organizacji IBF wygrywając z Satoshi Shingaki. Zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii muszej^[4].

Jose De Jesus został pierwszym mistrzem federacji WBO pokonując Fernando Martineza. Pozbawiony tytułu za zaniechanie jego obrony^[5].

Yuh Myung-woo zakończył karierę po zwycięskiej obronie tytułu 25 lipca 1993^[6].

Carbajal pozbawiony został pasa za przystąpienie do pojedynku z Humberto Gonzálezem o tytuły WBC i IBF. Przegrał na punkty niejednogłośną decyzją sędziów.

15 lipca 1995 Sorjaturong pokonał Humberto Gonzáleza w walce o pasy WBC i IBF. Pojedynek uznany został przez Ring Magazine za walkę roku.
Zrezygnował z tytułu IBF, pozostając posiadaczem pasa WBC, po zwycięskiej obronie z Yuichi Hosono 12 listopada 1995^[7].

Matlala zrezygnował z tytułu WBO przystępując do walki o tytuł organizacji IBA^[8].

Carbajal zdobył wakujący tytuł pokonując Melchiora Coba Castro^[9].

Siriwat został pozbawiony tytułu po odmowie walki z oficjalnym pretendentem Rosendo Alvarezem.

Pastrana stracił tytuł nie mając wymaganego limitu wagi w wygranym pojedynku z Carlosem Murillo^[10].

Carbajal zakończył karierę po zwycięskiej walce z Jorge Arce 31 lipca 1999.

Ricardo López pozostawił wakujący tytuł po ogłoszeniu zakończenia kariery 28 listopada 2002. W ostatniej walce w obronie tytułu pokonał Zolani'ego Petelo 29 września 2001^[11].

Makepula zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Jacoba Matlali. Stracił tytuł przechodząc do kategorii muszej^[12].

Álvarez został pozbawiony pasa, nie mając wymaganego limitu wagi w wygranej walce w obronie tytułu z Beibisem Mendozą^[13].

Arce pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii muszej^[14].

Vásquez zdobył wakujący tytuł pokonując Beibisa Mendozę. Zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii muszej^[15].

Kameda pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii muszej.

Romero został pozbawiony tytułu po pozytywnym teście antydopingowym, wykonanym po rewanżowej walce z Brianem Vilorią 18 listopada 2006^[16].

Asloum zawiesił tytuł, a następnie 6 września 2009 ogłosił zakończenie kariery.

Segura 14 marca 2009 po zwycięstwie nad Cesarem Conchilą został przejściowym mistrzem WBA. 6 maja został uznany mistrzem regularnym.

Segura po pokonaniu Ivana Calderóna zdobył tytuł WBO oraz został super mistrzem WBA. Walka ta została uznana przez Ring Magazine za walkę roku. Zrezygnował z obrony tytuły WBA.

Segura pozostawił wakujący tytuł przechodząc do wyższej kategorii.

Gonzalez 24 października 2010 po pokonaniu Francisco Rosasa został mistrzem tymczasowym WBA, a następnie w lutym 2011 awansowany na mistrza regularnego. W listopadzie 2012 po piątej skutecznej obronie tytułu otrzymał tytuł supermistrza.

Géles od 5 lutego 2011 był mistrzem tymczasowym. Po rezygnacji z tytułu Giovaniego Segury został mistrzem pełnoprawnym.

Solis został pozbawiony tytułu ze względu na niemożność jego obrony spowodowaną przewlekłą kontuzją (złamana szczęka)^[17].

Casimero 10 lutego 2012 zdobył tytuł mistrza tymczasowego, zwyciężając Luisa Alberto Lazarte. Został awansowany na mistrza regularnego po pozbawieniu tytułu Ulisesa Solisa^[17]. Został pozbawiony tytułu mistrza 2 maja 2014.

González zrezygnował z tytułu.

Ioka zdobył wakujący tytuł mistrza regularnego WBA, zwyciężając przez techniczny nokaut w szóstej rundzie José Alfredo Rodrigueza^[18]. Zrezygnował z tytułu w lipcu 2014.

Inoue zrezygnował z tytułu w listopadzie 2014.

Rossel 14 kwietnia 2012 zdobył tytuł mistrza tymczasowego, zwyciężając José Alfredo Rodrigueza. Został awansowany na mistrza regularnego po rezygnacji Kazuto Ioki.

Mendoza zdobył wakujący tytuł mistrza IBF, zwyciężając na punkty Ramóna Garcíę Hiralesa^[19].

Guevara zdobył wakujący tytuł mistrza WBC, zwyciężając przez nokaut w 7. rundzie Akirę Yaegashiego^[20].