Lista zawodowych mistrzów świata wagi piórkowej w boksie

31 marca 1889 Weir rozegrał pojedynek, reklamowany jako „o tytuł mistrza wagi piórkowej”, z Frankiem Murphym, który trwał 5 godzin 19 minut i został przerwany z powodu wyczerpania zawodników^[1].

Griffo zrezygnował z tytułu przechodząc do wyższej kategorii.

Dixon 27 czerwca 1892 pokonał Freda Johnsona przez KO w 14r a następnie 6 września 1892 Jacka Skelly’ego w 8 r. przez KO i został ogłoszony mistrzem świata wagi piórkowej^[2].

Corbett zrezygnował z tytułu nie mogąc utrzymać limitu kategorii.

Attell zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Johnny’ego Reagana na punkty^[3].

Dundee zrezygnował z tytułu nie mogąc utrzymać wagi.

Kaplan zrezygnował z tytułu nie mogąc utrzymać limitu kategorii.

Bass został mistrzem świata po pokonaniu Reda Chapmana 12 września 1927r^[4].

Battling Battalino 27 stycznia 1932 stoczył pojedynek z Freddiem Millerem. Walka została przerwana przez sędziego, a zwycięzcą ogłoszony został Miller. NBA i NYSAC zweryfikowały walkę i zakwalifikowały ją jako „nieodbytą”. Ze względu na to, że Battalino miał przekroczony limit kategorii piórkowej, został pozbawiony tytułu, a tytuł oznaczono jako wakujący^[5].

Armstrong po zdobyciu tytułu mistrza świata wagi lekkiej, będąc również mistrzem w wadze półśredniej zrezygnował z tytułu w wadze piórkowej^[6].

Archibald został mistrzem świata po pokonaniu Leo Rodaka. Stracił tytuł NBA z powodu odmowy walki z Peteyem Scalzo^[7].

Saddler zrezygnował z tytułu kończąc karierę po wypadku^[8].

Saldívar ogłosił rezygnację z tytułów WBA i WBC po zwycięstwie 14 października 1967 przez TKO w 12r nad Howardem Winstone’em^[9].

Rojas zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie nad Kolumbijczykiem Enrique Higginsem^[10].

Marcel po zwycięskiej walce z Alexisem Argüello 16 lutego 1974 ogłosił zakończenie kariery^[11].

Jofre decyzją WBC został pozbawiony tytułu z powodu braku zainteresowania walką z oficjalnym pretendentem^[12].

Argüello zrezygnował z tytułu WBA przechodząc do junior lekkiej.

Sánchez zginął 12 sierpnia 1982 w wypadku samochodowym^[13]. .

Oh Min-keun został pierwszym mistrzem świata organizacji IBF po pokonaniu Indonezyjczyka Joko Artera przez KO w 2r^[14].

Nelson zrezygnował z tytułu WBC przechodząc do kategorii junior lekkiej, w której został mistrzem świata po pokonaniu 29 lutego 1988 Meksykanina Mario Martineza.

Fenech został mistrzem świata WBC po pokonaniu Victora Callejasa przez TKO w 10 r.
zrezygnował z tytułu zawieszając karierę na ponad rok^[15].

Páez zrezygnował z tytułu przechodząc do wyższej kategorii wagowej.

Palacios stracił tytuł WBO po stwierdzeniu u niego choroby AIDS^[16]. .

Vazquez został pozbawiony tytułu WBA po zakontraktowaniu walki z Naseem Hamedem o tytuł WBO^[17].

Naseem Hamed zrezygnował z tytułu IBF.

Naseem Hamed zrezygnował z tytułu WBC.

Naseem Hamed zrezygnował z tytułu WBO po zwycięskiej walce 19 sierpnia 2000 nad Augie Sanchezem.

Tapia pozbawiony tytułu IBF za wybranie walki z Marco Antonio Barrerą^[18].

Barrera po zwycięskiej walce z Érikiem Moralesem zrezygnował z tytułu WBC, odmawiając jego przyjęcia^[19].

Morales zdobył wakujący tytuł WBC po zwycięstwie nad Paulie Ayalą. Po dwóch udanych obronach przeszedł do kategorii junior lekka, gdzie również został mistrzem świata^[20].

Harrison ogłosił zakończenie kariery sportowej po zwycięskiej walce w obronie tytułu z Nedalem Husseinem.

Od 2009 do 2013 John posiadał tytuł „super championa” WBA.

Guerrero zrezygnował z tytułu i przeszedł do wyższej kategorii wagowej.

Chi In-jin po zdobyciu tytułu WBC zakończył karierę^[21]. .

Linares zdobył wakujący tytuł WBC pokonując Meksykanina Óscara Lariosa. Zrezygnował z tytułu w sierpniu 2008 przechodząc do wyższej kategorii.

Rojas z powodu poważnej kontuzji zadeklarował zawieszenie tytułu.

17 kwietnia 2009 pokonał Jose Rojasa przez TKO w 10 r. i został tymczasowym mistrzem świata WBA, później regularnym, a następnie 11 września 2010 po pokonaniu Orlando Salido otrzymał tytuł „super champion”. 11 czerwca 2011 został pozbawiony tytułów WBA^[22].

26 marca 2011 Gamboa pozbawiony został tytułu IBF.

Hasegawa zdobył wakujący po zawieszeniu przez Elio Rojasa tytuł WBC pokonując Juana Carlosa Burgosa^[23].

Barros po zwycięstwie nad Irvingiem Berrym zdobył tytuł mistrza WBA.

Dib zdobył wakujący tytuł IBF pokonując Meksykanina Jorge Laciervę^[24].

Caballero zwakował tytuł zarzucając federacji WBA łamanie przepisów^[25].

Walters zdobył wakujący tytuł zwyciężając przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Daulisa Prescota (Kolumbia)^[26]. 10 października 2014 został supermistrzem WBA po pokonaniu Nonito Donaire.

14 czerwca 2013 García został pozbawiony tytułu mistrza z powodu nieutrzymania wagi.

Salido zdobył wakujący tytuł WBO po pokonaniu Orlando Cruza. 28 lutego 2014 został pozbawiony tytułu mistrza z powodu nieutrzymania wagi.

Łomaczenko zdobył wakujący tytuł WBO po pokonaniu Gary’ego Russella Jra.

Walters został pozbawiony tytułu supermistrza WBA 13 czerwca 2015, gdyż nie utrzymał limitu wagi.

Cueller od 23 sierpnia 2013 po pokonaniu Claudio Marrero był mistrzem tymczasowym. 21 lutego 2015 po tym, jak Nicholas Walters zdobył tytuł supermistrza, został mistrzem regularnym.