Lockheed L-188 Electra

Lockheed L-188 Electra
	; Lockheed 188 Electra holenderskich linii KLM w 1965 roku
	Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Lockheed Corporation
Typ	samolot pasażerski
Załoga	3 osoby
	Historia
Data oblotu	6 grudnia 1957
Lata produkcji	1957-1961
Liczba egzemplarzy	170
Liczba wypadków; • w tym katastrof	65; 58
	Dane techniczne
Napęd	a) 4x Allison 501-D13; b) 4x Allison 501-D15
Moc	a) 3800 KM (2800 kW) każdy ; b) 4110 KM (3022 kW) każdy
	Wymiary
Rozpiętość	30,18 m
Długość	31,81 m
Wysokość	10,00 m
	Masa
Własna	26 036 kg
Startowa	max. 52 665 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	721 km/h
Prędkość przelotowa	650 km/h
Pułap	8650 m
Zasięg	4450 km
	Dane operacyjne
	Liczba miejsc
	67-85

Lockheed L-188 Electra – czterosilnikowy samolot pasażerski produkowany przez amerykańską wytwórnię Lockheed na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Jest to pierwszy duży samolot pasażerski z napędem turbośmigłowym produkowany w Stanach Zjednoczonych. Na jego bazie skonstruowano morski samolot rozpoznawczy i patrolowy Lockheed P-3 Orion.

Początkowo sprzedaż maszyny była dobra, jednak po dwóch katastrofach, które wymusiły na producencie wprowadzenie kosztownego programu, mającego na celu usunięcie wad konstrukcyjnych, nie zamówiono już ani jednego egzemplarza. Wkrótce samolot został wyparty z rynku przez samoloty odrzutowe, mimo to wiele maszyn zostało przebudowanych na transportowe i wciąż pełniły różne funkcje w liniach lotniczych.

Projekt i rozwój

W latach 50. XX wieku wytwórnia Lockheed Corporation miała ugruntowaną pozycję na rynku po sukcesie Lockheed Constellation, czterosilnikowego samolotu wyprodukowanego w 856 egzemplarzach, popularnego zarówno w lotnictwie cywilnym jak i wojskowym. W tamtym czasie przedstawiciele linii Capital Airlines (w 1961 roku połączone z United Airlines) wystosowali prośbę do producenta, o opracowanie projektu samolotu z napędem turbośmigłowym^[1]. Wobec braku zainteresowania ze strony innych amerykańskich przewoźników inżynierowie Lockheed nie podjęli wyzwania, a Capital Airlines zamówiły 60 brytyjskich maszyn Vickers Viscount^[2].

Przedstawiciele American Airlines ponowili swoje zapytanie w nieco zmienionej formie - specyfikacja obejmowała czterosilnikowy samolot o zasięgu 3220 kilometrów zdolny przewozić 75 pasażerów. Inżynierowie Lockheed, wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniom amerykańskiego przewoźnika, przedstawili projekt CL-310, napędzanego czterema silnikami Rolls-Royce Dart lub Napier Eland. Spotkał się on z aprobatą American Airlines, z kolei Eastern Airlines zgłosiły zapotrzebowanie na samolot o większym zasięgu i zdolnego przewozić większą liczbę pasażerów (85-90). Wytwórnia Lockheed zmodyfikowała projekt powiększając maszynę na tyle by można było zamontować silniki Allison 501-D13 (cywilna wersja silników skonstruowanych dla wojskowego Lockheed C-130 Hercules)^[1].

Projekt wszedł na rynek jako Model 188 wraz z zamówieniem przez American Airlines 35 egzemplarzy 8 czerwca 1955. 27 września tego samego roku Eastern Airlines zamówiły 40 maszyn Lockheed L-188 Electra. Zbudowanie pierwszego egzemplarza zajęło producentowi ponad 2 lata, w tym czasie zamówiono już 129 maszyn tego typu. Prototyp, oznaczony jako 188A, wykonał swój pierwszy lot 6 grudnia 1957 roku. Pierwsza dostawa miała miejsce 8 października 1958 roku (Eastern Airlines), jednak samolot rozpoczął loty dopiero w styczniu 1959 roku^[3].

W 1957 roku marynarka Stanów Zjednoczonych zgłosiła zapotrzebowanie na zaawansowany morski samolot zwiadowczy. Przedstawiciele Lockheed zaproponowali wersję bazującą na pasażerskim L-188, który wszedł na linię produkcyjną pod nazwą P-3 Orion. Osiągnął on znacznie większy sukces niż Electra, pozostając w służbie prawie 50 kolejnych lat^[4].

Warianty

» L-188A - Pierwotna wersja produkcyjna;
» L-188AF - (ang. All Freight) wersja towarowa;
» L-188PF - (ang. Passenger-Freight) wersja pasażersko-towarowa;
» L-188C - wersja o przedłużonym zasięgu, zwiększonej pojemności zbiorników paliwa i zwiększonej maksymalnej masie startowej;
» L-188CF - towarowa wersja L-188C;
» YP-3A Orion - przedprodukcyjna, testowa wersja Oriona P-3.

Odbiorcy

Cywilni

Australia

Ansett Airlines
Qantas
Trans Australia Airlines

Austria

Amerer Air

Boliwia

Lloyd Aéreo Boliviano

Brazylia

VARIG

Kanada

Air Spray
Buffalo Airways
Conair Group
Northwest Territorial Airways
Nordair
SAM Colombia
AeroCóndor

Kongo

Trans Service Airlift

Kostaryka

Lacsa

Ekwador

Ecuatoriana de Aviación

Salwador

TACA Airlines

Gujana

Guyana Airways

Honduras

SAHSA

Hongkong

Cathay Pacific

Indonezja

Irlandia

Hunting Cargo Airlines

Laos

Royal Air Lao

Meksyk

Banco de México

Holandia

KLM

Antyle Holenderskie

Air ALM

Norwegia

Fred Olsen Air Transport

Nowa Zelandia

Air New Zealand
TEAL

Panama

Copa Airlines

Paragwaj

Líneas Aéreas Paraguayas

Peru

Líneas Aéreas Nacionales SA

Filipiny

Air Manila International

Szwecja

Falcon Air

Tajwan

Winner Airways

Wielka Brytania

Air Bridge Carriers
Atlantic Airlines
Channel Express

Stany Zjednoczone

Air California
Air Florida
Air Holiday
American Airlines
Braniff Airways
Denver Ports of Call
Eastern Air Lines
Evergreen International Airlines
Federal Aviation Administration
Fairbanks Air Service
Reeve Aleutian Airways
Great Northern Airlines
Hawaiian Airlines
Intermountain Airlines
Johnson International Airlines
McCulloch International Airlines
NASA
National Airlines
Northwest Orient
Overseas National Airways
Pacific Southwest Airlines
Saturn Airways
Shillelagh Travel Club
Southeast Airlines
TPI International Airways
Western Air Lines
Zantop International Airlines

Zair

Karibu Airways
Trans Service Airlift

Wojskowi

Siły zbrojne następujących krajów weszły w posiadanie samolotów Lockheed L-188 Electra:

Wypadki

Katastrofa lotu LANSA 508

Przypisy

↑ ^a ^b Peter J. Gates: Electra! The Lockheed L-188. www.aussieairliners.org. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-13)]. (ang.).
↑ Capital Airlines - History. www.century-of-flight.net. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-27)]. (ang.).
↑ Judy Rumerman: Lockheed in Mid-Century. www.centennialofflight.gov. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).
↑ P-3 History. www.globalsecurity.org. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).

[story-1] Peter J. Gates: Electra! The Lockheed L-188. www.aussieairliners.org. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-13)]. (ang.).

[2] Capital Airlines - History. www.century-of-flight.net. [dostęp 2011-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-27)]. (ang.).

[3] Judy Rumerman: Lockheed in Mid-Century. www.centennialofflight.gov. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).

[4] P-3 History. www.globalsecurity.org. [dostęp 2011-08-11]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne