Lodowa Kopa

Lodowa Kopa

Ľadová kopa

Południowa ściana Lodowej Kopy i Lodowa Grań nad Dolinką Lodową z Lodowym Stawkiem
Państwo	Słowacja
Położenie	powiat Poprad
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2602 m n.p.m.
Pierwsze wejście	22 września 1835 Johann Heinrich Blasius, Simon Fischer, Gustav Hartlaub, Alexander Keyserling
Położenie na mapie Tatr Lodowa Kopa
49°11′45″N 20°10′57″E/49,195833 20,182500

Lodowa Kopa (słow. Ľadová kopa, Malý Ľadový štít, niem. Markasitturm, węg. Markazit-torony, 2602 m n.p.m.) – dwuwierzchołkowy szczyt w grani głównej Tatr Wysokich, drugi pod względem wysokości w obrębie masywu Lodowego Szczytu. Znajduje się pomiędzy wierzchołkiem Lodowego Szczytu, oddzielona od niego płytką Lodową Szczerbiną (2585 m), a Małym Lodowym Szczytem, oddzielonym od niej głęboko wciętą Lodową Przełęczą (2372 m). W południowo-wschodnim kierunku odchodzi od szczytu Lodowa Grań – krótkie, boczne odgałęzienie oddzielające Dolinkę Lodową od Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Na południowy zachód natomiast wysyła ona równie krótką Michałkową Grań.

Drugim, południowo-wschodnim wierzchołkiem Lodowej Kopy jest Mała Lodowa Kopa, która leży w Lodowej Grani. Od głównego wierzchołka oddalona jest zaledwie o ok. 35 m, oddziela ją Lodowy Karbik. Kolejnym obiektem w Lodowej Grani są Lodowe Wrótka, oddzielające Małą Lodową Kopę od Wielkiego Lodowego Kopiniaka.

Wejście na Lodową Kopę od strony Lodowej Przełęczy i wprost z Doliny Jaworowej było od dawna znane myśliwym z Jurgowa. Była ona zdobywana wielokrotnie przez różne zespoły podczas prób wejścia na pobliski Lodowy Szczyt.

Dla taterników największym wyzwaniem jest południowa ściana opadająca do Dolinki Lodowej, odnogi Doliny Pięciu Stawów Spiskich (ok. 250 m wysokości). Pierwsze przejście tej ściany miało miejsce 22 sierpnia 1912 r., a dokonało tego wyczynu trzech wspinaczy: Alfréd Grósz, Tibold Kregczy i Lajos Rokfalusy^[1]. Obecnie ścianą wiedzie kilka dróg taternickich. Historia zdobycia tej ściany była tematem filmu Cesta k slnku, nakręconego w 1948 r. przez Karola Skřipskiego.

Polska nazwa Lodowej Kopy pochodzi od Lodowego Szczytu, natomiast nazwy niemiecka i węgierska pochodzą podobno od markasytu, który posiada mosiężnożółtą barwę i metaliczny połysk. Nazwa słowacka bywa źródłem pomyłek, polski Mały Lodowy Szczyt to wierzchołek sąsiadujący z Lodową Kopą od południa.

Historia

Pierwsze wejścia turystyczne:

• Johann Heinrich Blasius, Gustav Hartlaub, Alexander Keyserling i nadleśniczy z Jaworzyny Tatrzańskiej Simon Fischer i jego siostrzeniec lub bratanek wraz z czterema myśliwymi z Jurgowa, 22 września 1835 r. – letnie,
• Włodzimierz Mostowski, Kazimierz Piotrowski i Stanisław Sierakowski, 2 lutego 1914 r. – zimowe^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
• Tatry Wysokie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.
• Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.
• Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVIII. Lodowa Przełęcz – Lodowy Zwornik. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1993, s. 30–51.