Lomografia

Zdjęcie łomograficzne z wykorzystaniem obiektywu typu „rybie oko”

Lomografia, łomografia – powstały na początku lat 90. XX w. w Wiedniu nurt w fotografii polegający na użyciu starych, tradycyjnych aparatów kompaktowych, przeważnie produkcji radzieckiej^[1]. Nazwa nurtu pochodzi od nazwy radzieckiej marki Łomo. Liczebność nurtu ocenia się na 500 000 osób^[1].

Mimo że lomografia to przede wszystkim aparaty analogowe, istnieją także obiektywy z plastikowych aparatów takich jak Holga czy Diana przeznaczone do aparatów cyfrowych.

Historia

Nurt zrodził się na początku lat dziewięćdziesiątych, podczas wycieczki austriackich studentów do Pragi. Odkryli oni w jednym z komisów radziecki aparat fotograficzny Lomo LC-A. Po wywołaniu zdjęć, stwierdzili, że odznaczają się zupełnie inną, nieprzystającą do współczesności jakością i walorami artystycznymi^[2][3]. Lomografia szybko przerodziła się w nurt, którym fascynuje się wielu artystów, w tym np. Robert Redford^[2].

Istota nurtu

Smiena 8M, typowy aparat wykorzystywany w łomografii^[4]

Zdjęcia tworzone w duchu łomo wyróżniają się dowolną tematyką oraz charakterystyczną estetyką obrazu, wynikającą z niskiej jakości sprzętu fotograficznego. Ruch lomograficzny kieruje się dziesięcioma zasadami^[2]:

1. Gdziekolwiek idziesz, weź Lomo ze sobą;
2. Rób zdjęcia o każdej porze dnia i nocy;
3. Lomo stanowi część Twojego życia;
4. „Pstrykaj z biodra”;
5. Fotografuj przedmioty z jak najmniejszej odległości;
6. Nie myśl!;
7. Bądź szybki!;
8. Przed naciśnięciem spustu nigdy nie wiesz, co znajdzie się na zdjęciu;
9. Po naciśnięciu spustu też nie będziesz tego wiedział;
10. Nie przejmuj się zasadami i konwenansami obowiązującymi w tradycyjnej fotografii.

Zobacz też

• aparat kompaktowy
• Lensbaby

Przypisy

Bibliografia

• Przemysław Górski. O Lomografii — Konteksty Funkcjonowania Ruchu Lomograficznego. „Kultrura i Społeczeństwo”, s. 175-190, 2013. Uniwersytet Łódzki. 

Linki zewnętrzne

• Międzynarodowe Towarzystwo Lomograficzne (en)