Lontownica

Lontownica z lontem oparta o lufę działa

Lontownica – przyrząd służący do odpalania dział odprzodowych.

Rodzaj broni drzewcowej w postaci drzewca o długości ok. 1,5-2 m, zakończonego osadzonym na nim grotem z uchwytem (lub dwoma uchwytami) do lontów artyleryjskich. Używana w XVI-XVII w. Dzięki lontownicy, obsługa działa mogła odpalić je z większej odległości, co zapewniało jej większe bezpieczeństwo[1].

W XVIII w. zaczęły je zastępować, początkowo głównie w artylerii morskiej, zamki skałkowe, wyzwalane z pomocą linki, co dodatkowo zwiększało bezpieczeństwo, a także szybkostrzelność. Lontownice pozostawały na wyposażeniu w razie awarii zamka. W połowie XIX w. zostały ostatecznie wyparte przez zapalniki cierne, odpalane bezpośrednio tarciem przymocowywanej do nich linki[2].

Przypisy

  1. Lontownica. W: Mała Encyklopedia Wojskowa. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1970, s. 197.
  2. Jeff Kinard: Artillery: An Illustrated History of Its Impact. Santa Barbara, Calif: ABC-CLIO, 2007, s. 115 i 185, seria: Weapons and warfare series. ISBN 978-1-85109-556-8. (ang.).

Media użyte na tej stronie

POL lontownica.jpg
Autor: Hiuppo, Licencja: CC BY-SA 3.0
pl:Lontownica, współczesna rekonstrukcja