Lou Brock
 Lou Brock (1964) | |||||||
| lewozapolowy | |||||||
| Pełne imię i nazwisko | Louis Clark Brock | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 18 czerwca 1939 | ||||||
| Data i miejsce śmierci | 6 września 2020 | ||||||
| Odbijał | lewą | ||||||
| Rzucał | lewą | ||||||
| Debiut | 10 września 1961 | ||||||
| Ostatni występ | 30 września 1979 | ||||||
| Statystyki | |||||||
| Średnia uderzeń | 0,293 | ||||||
| Home runy | 149 | ||||||
| Uderzenia | 3023 | ||||||
| RBI | 900 | ||||||
| Kariera klubowa | |||||||
| |||||||
 Baseball Hall of Fame | |||||||
| Rok wprowadzenia | 1985 | ||||||
| Głosów | 79,6% | ||||||
| Metoda elekcji | |||||||
Louis Clark Brock (ur. 18 czerwca 1939 w El Dorado, zm. 6 września 2020 w Saint Louis[1]) – amerykański baseballista, który występował na pozycji lewozapolowego, sześciokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, ośmiokrotny zwycięzca w klasyfikacji pod względem liczby skradzionych baz, członek Baseball Hall of Fame.
College i Minor League Baseball
Brock studiował na Souhtern University, gdzie w latach 1958–1960 grał w drużynie uczelnianej Southern Jaguars[2]. Jako pierwszoroczniak uzyskał średnią 0,140. Na drugim roku jego średnia wzrosła do 0,545, ponadto zaliczył 80 uderzeń (w tym 13 home runów) w 27 meczach. Southern jako pierwsza zdobyła mistrzostwo National Association of Intercollegiate Athletics, w której kształcili się wyłącznie czarnoskórzy studenci, pokonując w finale Omaha Univeristy 10–2. Brock zdobył dającego wyrównanie home runa, a w całym meczu zaliczył dwa odbicia na pięć podejść i został wybrany do All-Tournament Team[3].
W 1959 został powołany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych na igrzyska panamerykańskie w Chicago[4]. Jako drugoroczniak był obserwowany przez skautów klubów Major League Baseball, jednak zdecydował się zostać na trzeci sezon na uczelni, uzyskując średnią 0,370. W lecie 1960 otrzymał propozycję podpisania kontraktu od dwóch klubów – Chicago Cubs i Chicago White Sox[3].
22 sierpnia 1960 Brock podpisał kontrakt jako wolny agent z Chicago Cubs[5] i w 1961 został przydzielony do zespołu farmerskiego St. Clouds Rox, gdzie w pierwszym podejściu do odbicia zdobył home runa, a w całym sezonie uzyskał najlepszą średnią w Northern League (0,361)[3]. Ponadto zaliczył najwięcej double'ów (33), runów (117) i uderzeń (181)[4].
Major League Baseball
Chicago Cubs
W Major League Baseball zadebiutował 10 września 1961 jako środkowozapolowy w meczu przeciwko Philadelphia Phillies, w którym zaliczył single'a i zdobył runa[5]. W 1962, w swoim pierwszym debiutanckim sezonie wystąpił w 123 meczach, uzyskując średnią 0,263, a w następnym zanotował ją na podobnym poziomie 0,258 w 140 spotkaniach. W 1963 został przesunięty ze środkowego na prawe zapole[5].
St. Louis Cardinals
15 czerwca 1964 w ramach wymiany zawodników przeszedł do St. Louis Cardinals. Menadżer tego zespołu Johnny Keane przesunął Brocka na lewe zapole, pozycję, na której występował do końca kariery[5][4]. Do końca sezonu uzyskał średnią 0,348 i skradł 33 bazy. Cardinals zdobyli pierwsze mistrzostwo National League od 1946 roku i pokonali w World Series New York Yankees 4–3[4]. W finałach Brock wystąpił we wszystkich siedmiu meczach zaliczając 9 odbić na 30 podejść (0,300), w tym dwa double i home runa[3]. W 1966 skradł najwięcej baz w lidze (74); w tej klasyfikacji zwyciężał jeszcze siedmiokrotnie, a w 1967 po raz pierwszy zagrał w Meczu Gwiazd[5]. Sezon 1967 zakończył ze średnią 0,299 i ustanowił rekord kariery zdobywając 24 home runy[5][4]. W World Series uderzał średnio 0,414 i ustanowił rekord finałów kradnąc siedem baz, a Cardinals pokonali Boston Red Sox 4–3[4].
W sezonie 1968 zaliczył najwięcej w lidze double'ów (46)i triple'ów (13). W tym samym roku w World Series Brock uzyskał średnią 0,464 (13–28) i wyrównał rekord finałów kradnąc siedem baz, jednak Cardinals ulegli Detroit Tigers[4]. W 1974 ustanowił rekord National League, kradnąc 118 baz w sezonie zasadniczym[4], a w głosowaniu na najbardziej wartościowego zawodnika zajął 2. miejsce za Stevem Garveyem z Los Angeles Dodgers[4]. 29 sierpnia 1977 w wyjazdowym meczu przeciwko San Diego Padres skradł 893. bazę i wyprzedził lidera w klasyfikacji wszech czasów Ty'a Cobba; rekord ten został pobity przez Rickeya Hendersona w 1991 roku[3]. 13 sierpnia 1979 w meczu z Chicago Cubs rozegranym na Busch Stadium został 14. zawodnikiem w historii Major League Baseball, który osiągnął pułap 3000. uderzeń[3]. W 1979 za działalność charytatywną otrzymał Roberto Clemente Award[6]
Późniejszy okres
W 1979 numer 20, z którym występował został zastrzeżony przez St. Louis Cardinals[7]. Cztery lata później został uhonorowany członkostwem w Louisiana Sports Hall of Fame. W latach 1981–1984 był sprawozdawcą z meczów Cardinals[3]. W 1985 został wprowadzony do Baseball Hall of Fame[8]. Ponadto został włączony do St. Louis Walk of Fame (1994)[9], Arkansas Sports Hall of Fame (1995)[10] i Missouri Sports Hall of Fame (2006)[11]. W 1995 był członkiem sztabu szkoleniowego Cardinals[3]. W 1998 został umieszczony przez magazyn Sporting News na 58. miejscu wśród 100 najlepszych baseballistów wszech czasów[12].
Nagrody i wyróżnienia
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 6× All-Star | 1967, 1971, 1972, 1974, 1975, 1979 | [5] |
| 2× zwycięzca w World Series | 1964, 1967 | [3][4] |
| Roberto Clemente Award | 1975 | [6] |
| Baseball Hall of Fame | od 1985 | [8] |
| # 20 zastrzeżony przez Cardinals | 1979 | [7] |
Przypisy
- ↑ Baseball Hall of Famer, Cardinals legend Lou Brock dies at age 81 (ang.) eu.usatoday.com [dostęp 2020-09-07]
- ↑ Southern University Baseball Players Who Made it to the Major Leagues (ang.). baseball-almanac.com. [dostęp 2016-08-01].
- ↑ a b c d e f g h i Lou Brock (ang.). sabr.org. [dostęp 2016-08-01].
- ↑ a b c d e f g h i j David L. Porter: African-American Sports Greats: A Biographical Dictionary. Westport: Greenwood Press, 1995, s. 40-42. ISBN 0-313-28987-5. (ang.)
- ↑ a b c d e f g Lou Brock Statistics and History (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 2016-08-01].
- ↑ a b Roberto Clemente Award (ang.). baseball-almanac.com. [dostęp 2016-08-01].
- ↑ a b Cardinals Retired Numbers (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 2016-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 czerwca 2018)].
- ↑ a b Brock, Lou (ang.). baseballhall.org. [dostęp 2016-08-01].
- ↑ St. Louis Walk of Fame - Lou Brock (ang.). stlouiswalkoffame.org. [dostęp 2016-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 września 2018)].
- ↑ June 11, 2010: Lou Brock (ang.). arksportshalloffame.com. [dostęp 2016-08-01].
- ↑ Missouri Sports Hall of Fame Inductee - Lou Brock (ang.). mosportshalloffame.com. [dostęp 2016-08-01].
- ↑ Baseball's 100 Greatest Players (ang.). baseball-alamanac.com. [dostęp 2016-08-01].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Baseball. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Autor: Johnmaxmena2, Licencja: CC0
Lou Brock steals second base during a August 24, 1975 home game against the Atlanta Braves at Busch Stadium. Carl Morton was pitching; it was the bottom of the 1st inning. The scoreboard notes that Bob Forsch was pitching for the Cardinals; it also offers spectators a "Rare Bird Quiz: "Name four Cardinal first basemen who have lead the National League in RBIs.
Professional baseball player Lou Brock
A single empty (white) star on a transparent background, for use with star ratings
(c) Jmm10134 at en.wikipedia, CC BY 3.0
Lou Brock in Jupiter, Florida during Spring Training in 2005.