Loureiro (winorośl)

Loureiro
‘Loureiro’
Ilustracja
(c) Wines of Portugal, CC BY 3.0

Grono i liść loureiro
Gatunek

winorośl właściwa
(Vitis vinifera)[1]

Inne nazwy

loureira[2], loureiro blanco[1], marquez[3]

Pochodzenie

pogranicze hiszpańsko-portugalskie[3]

Ważne regiony uprawy

Portugalia (Minho)

Identyfikator VIVC

6912

Przeznaczenie owoców

wino

Kolor skórki

zielonożółty

Cechy uprawowe
Dojrzewanie

wczesne[3]

Loureiro, loureira – odmiana winorośli o jasnej skórce. Uprawiana w północnej Portugalii i w Galicji na białe wina, w tym vinho verde[3]. Nazwa jest tożsama z tamtejszą nazwą lauru, którym pachną owoce[3]. Zaliczana do najlepszych szczepów portugalskich[4].

Pochodzenie

Odmiana była znana już pod koniec XVIII wieku[3]. Instytut Geilweilerhof w swojej bazie podaje jako miejsce pochodzenia Hiszpanię[1]. Robinson, Harding i Vouillamoz podają bardziej precyzyjnie dolinę rzeki Lima, która jednak płynie przez Hiszpanię i Portugalię[3]. Odmiana została zidentyfikowana jako krzyżówka szczepów amaral i branco escola[1][3].

Charakterystyka

Loureiro dojrzewa wcześnie[3]. Odmiana jest wysokiej jakości i plenna[3], bardziej niż alvarinho, aromatyczna[5]. W Hiszpanii przepisy DO dopuszczają zbiór odpowiadający 87,5 hl/ha[6]. Szczep jest podatny na choroby, m.in. mączniaka prawdziwego i rzekomego i szkodniki[3].

Istnieje również rzadko uprawiana odmiana loureiro tinto, o nieustalonym dotąd pokrewieństwie[3]

Wina

Obok alvarinho najlepsza odmiana na vinho verde[5]. Loureiro jest często mieszana ze szczepami trajadura i pedernã (arinto), które również uchodzą za dobrze nadające się do produkcji tego wina[2]. Vinho verde z odmiany loureiro jest delikatniejsze[7].

W zapachu wyróżniają się aromaty kwiatów lauru, lipy, pomarańczy i akacji[3]. W smaku nuty pomarańczy i brzoskwini[3].

Z loureiro, jako wyróżniającej się odmiany produkuje się niekiedy wina jednoodmianowe[8]

Rozpowszechnienie

Loureiro zyskało popularność od lat 60. i 70. XX wieku[3]. Odmiana loureiro jest szczególnie popularna w środkowej części regionu vinho verde, np. w regionie Lima[9][7]. Dopuszczona do win regionalnych Rios do Minho (o niższych wymogach niż vinho verde i możliwości wykorzystania obcych odmian)[5]. Jest dopuszczona do uprawy także w innych częściach Portugalii[3]. Obszar upraw w kraju rósł: w 1989 roku zarejestrowano 2384 ha, dziesięć lat później 3938 ha, a w 2007 roku – 5200 ha[10]. Według innego źródła w 2010 było w Portugalii 2428 ha obsadzonych odmianą[3].

W Hiszpanii loureira jest autoryzowana i uprawiana w apelacjach DO Rías Baixas, Ribeira Sacra i Ribeiro[11][3], gdzie jest tradycyjną odmianą[12]. Odmianą obsadzonych było: w 1989 roku 194 ha, w 1999 roku 453 ha[10], a w 2008 roku – 584 ha[3].

Synonimy

Podstawowymi nazwami są loureiro (Portugalia) i loureira (Galicja)[2]. Inne to: amarnate, baiao, basto, branco redondo, branco redondos, dorado, dourada, dourado, false pedro, loeireiro blanco, loureiro branco, marques, marquez, rutherglen pedro[1]. Dzięki badaniom DNA okazało się, że kilka z używanych synonimów dotyczy innych odmian: arinto, arinto branco i gallego dourado[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Loureiro blanco w bazie danych Instytutu Uprawy Winorośli Geilweilerhof (ang.). [dostęp 2015-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 września 2011)].
  2. ↑ a b c Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 506-507. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.)
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 554-555. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.)
  4. ↑ Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 174. ISBN 83-89217-24-4. (pol.)
  5. ↑ a b c Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 333. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.)
  6. ↑ Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 167. ISBN 83-89217-24-4. (pol.)
  7. ↑ a b Joachim Krieger: Portugalia. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 658. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.)
  8. ↑ Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 176. ISBN 83-89217-24-4. (pol.)
  9. ↑ Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 105. ISBN 978-1840380859. (ang.)
  10. ↑ a b Area tabular listing (ang.). Instytut Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 listopada 2014)].
  11. ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 309. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.)
  12. ↑ David Schwarzwälder: Hiszpania. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 618. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.)

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Loureiro.jpg
(c) Wines of Portugal, CC BY 3.0
Traube und Blatt der Weißweinsorte 'Loureiro'