Lubosław Krzeszowski

Lubosław Krzeszowski
Ludwik
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

5 kwietnia 1897
Ciechanów

Data i miejsce śmierci

21 marca 1965
Warszawa

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Kotwica symbol.svg Armia Krajowa
Orzeł LWP.jpg ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Oficerska Szkoła Artylerii
Okręg Wilno AK
Oficerska Szkoła Uzbrojenia

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Lubosław Krzeszowski ps. „Ludwik” (ur. 5 kwietnia 1897 w Ciechanowie, zm. 21 marca 1965 w Warszawie) – oficer artylerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, Armii Krajowej i ludowego Wojska Polskiego

Życiorys

Grób Lubosława Krzeszowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Urodzony w Ciechanowie, syn Mieczysława, oficera carskiej armii stacjonującego w Garnizonie Ciechanów i Marii z domu Bujalska.

W czasie I wojny światowej walczył jako oficer artylerii w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego, a następnie polskich formacji wojskowych w Rosji. W Wojsku Polskim pełnił służbę w dywizjonie szkolnym Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu (pozostając oficerem nadetatowym 10 pułku artylerii ciężkiej) oraz w 18 pułku artylerii lekkiej w Ostrowi Mazowieckiej. Ukończył kurs dla oficerów sztabowych artylerii w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.

Po kampanii wrześniowej 1939 roku walczył w konspiracji. Był jednym z organizatorów Organizacji Wojskowej „Wilki” w Warszawie, z którą we wrześniu 1941 roku wszedł w skład Polskich Wojsk Unijnych. Następnie w szeregach Armii Krajowej, na stanowisku szefa sztabu Wileńskiego Okręgu AK. Za działania w czasie operacji „Ostra Brama” wyróżniony orderem Virtuti Militari[1].

Według ustaleń historyka Janusza Kurtyki, od 1940 był agentem sowieckiego wywiadu. Mianowany w 1944 komendantem Obszaru Północno-Wschodniego organizacji NIE. Od czerwca do lipca 1944 „internowany” przez NKWD, zadenuncjował kierownictwo organizacji „NIE” oraz osoby ze sztabu swojego obszaru, w tym m.in. cichociemnego ppor. Kazimierza Nieplę ps. Kawka[2], który przybył do Wilna jako radiooperator (aresztowany przez NKWD, zesłany na 10 lat do łagru na półwyspie Tajmur, w Norylsku na wiecznej zmarzlinie w Kraju Krasnojarskmi)[3].

Od stycznia 1945 roku ponownie w Wojsku Polskim. Przez szereg lat był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Uzbrojenia, a następnie w Studium Wojskowym Politechniki Warszawskiej. Działał w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.

Zmarł 21 marca 1965 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 24-7-16)[4].

Awanse

  • porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 349. lokatą w korpusie oficerów artylerii
  • kapitan – 3 maja 1926 roku ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 39. lokatą w korpusie oficerów artylerii
  • major – 27 czerwca 1935 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów artylerii

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Wołkonowski i Łukomski 1996 ↓, s. 276.
  2. ↑ Janusz Kurtyka, Na szlaku AK (NIE, DSZ, WiN), „Zeszyty Historyczne”, zeszyt 94, Paryż: Instytut Literacki, 1990, s. 23, ISBN 2-7168-0139-8, ISSN 0406-0393.
  3. ↑ Kazimierz Niepla - Cichociemny » Cichociemni elita dywersji, Cichociemni elita dywersji [dostęp 2021-11-24].
  4. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze, cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-05-04].
  5. ↑ M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 88 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdzcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
  6. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 65).
  7. ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 144 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia

  • ASC par. Ciechanów nr aktu ur. 145/1897 Ciechanów.
  • Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (35), Warszawa 1965 s. 480–481.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.

Media użyte na tej stronie