Lubuck

Lubuck

Любутск

Cerkiew wzniesiona na miejscu dawnego Lubucka (stan sprzed 1917 r.).
Państwo	Rosja
Obwód	kałuski
Położenie na mapie obwodu kałuskiego Lubuck
Położenie na mapie Rosji Lubuck
54°25′58″N 36°54′31″E/54,432778 36,908611
Portal Rosja

Lubuck (ros. Любутск, Любуцк, Любутеск) – dawny gród, obecnie resztki grodziska w Rosji, w obwodzie kałuskim, w rejonie fierzikowskim, w gminie wiejskiej Dugna (сельское поселение «Посёлок Дугна»), w pobliżu wsi Troickoje (Троицкое), na prawym brzegu Oki, 4 km od ujścia rzeczki Dugna. Od XIV wieku gród graniczny Wielkiego Księstwa Litewskiego. Nazwa Lubuck pochodzi od potoku Lubucza opływającego miejscowość z północnej i wschodniej strony.

Historia

Przed przyłączeniem do Wielkiego Księstwa Litewskiego tereny Lubucka należały księstwa briańskiego^[1].

Po raz pierwszy wzmiankowany w 1372 r.^[2], kiedy wielki książę litewski Olgierd wraz z wojskami Michała Twerskiego wystąpił przeciwko wielkiemu księciu moskiewskiemu Dymitrowi Dońskiemu, któremu jednak udało się zatrzymać armię sprzymierzeńców właśnie w okolicach Lubucka, gdzie zawarto rozejm^[1].

W 1396 r. Lubuck wchodził w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego, kiedy okolice grodu spustoszył książę riazański Oleg Iwanowicz^[2][3]. Następnie księstwo riazańskie zostało najechane przez Witolda. W 1402 książę riazański Rodosław Olgowicz wyprawił się na Briańsk, ale pod Lubuckiem został pokonany i wzięty do niewoli przez litewskich książąt Lingwena i Aleksandra Patrykiejewicza^[1].

Na początku XV w. Lubuck przechodził z rąk do rąk. Po wojnie litewsko-moskiewskiej 1406-1408 przejściowo znajdował się pod władzą Wielkiego Księstwa Moskiewskiego. Jednak już w 1442 należał do Litwy, gdzie stał się centrum namiestnictwa^[1].

W 1462 w Lubucku gościł Kazimierz IV Jagiellończyk^[1].

W 1480 Lubuck wzmiankowany jest jako punkt, który osiągnął Ahmed-chan w trakcie swojej wyprawy na Moskwę przez ziemie litewskie^[1].

W 1473 r. moskiewski wojewoda Bieklemiszew najechał okolice Lubucka^[1]. W trakcie litewskiej wyprawy odwetowej zginął książę Siemion Odojewski, uznający zwierzchnictwo Moskwy^[2].

Podczas wojny litewsko-moskiewskiej (1492-1494), w sierpniu 1492 r. książę wojewoda Fiodor Telepień-Oboleński spalił Lubuck i uprowadził w niewolę 1,5 tys. mieszkańców. Na mocy układu pokojowego przy Litwie pozostała część Księstw Wierchowskich, w tym Lubuck^[1][3].

Na początku następnej wojny Lubuck został zdobyty przez wojska moskiewskie Jakowa Zachariewicza Koszkina-Zacharina w 1503 r., a na mocy rozejmu wraz z resztą Księstw Wierchowskich znalazł się pod władzą Wielkiego Księstwa Moskiewskiego.

Iwan III Srogi nadał Lubuck swojemu synowi Andrzejowi Starickiemu.

W XVI wieku Lubuck stracił swoje strategiczne znaczenie, przestał być fortecę nad Oką i stał się posadą^[1]. W 1566 r. wzmiankowany jako grodzisko^[2].

Do dzisiejszych czasów w zachodniej części grodziska zachował się w wał obronny o wysokości 11 m i długości ponad 150 m^[4].

W pobliżu znajdują się ruiny cerkwi z czasów Piotra I^[5] oraz cmentarz^[4].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Любутск. ferzikovo.kaluga.ru. [dostęp 2014-08-10]. (ros.).