Luca Cantagalli

Luca Cantagalli
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1965 Reggio nell’Emilia, Włochy
Pozycja	atakujący
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. 1979–1980 C.B.R. Cavriago 1980–1990 Panini / Philips Modena 1990–1993 Sisley Treviso 1993–1998 Daytona Las Modena / Casa Modena Unibon 1998–2000 Iveco Palermo 2000–2004 Casa Modena Salumi / Kerakoll Modena 2004–2005 Prisma Taranto 2005–2006 Codyeco S.Croce 2006–2007 Edilesse Cavriago
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. 1986–?  Włochy 330
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie srebro Atlanta 1996 piłka siatkowa Mistrzostwa świata złoto Brazylia 1990 złoto Grecja 1994 Mistrzostwa Europy złoto Szwecja 1989 srebro Niemcy 1991 złoto Finlandia 1993 złoto Grecja 1995
Odznaczenia

Luca Cantagalli (ur. 8 grudnia 1965 w Reggio nell’Emilia) – włoski siatkarz, medalista igrzysk olimpijskich^[1], tryumfator mistrzostw świata, mistrzostw Europy i ligi światowej oraz wielokrotny mistrz Włoch.

Życiorys

Kariera reprezentacyjna

Zadebiutował w reprezentacji Włoch 18 marca 1986 w wygranym meczu z Argentyną. Posiada dwa tytuły mistrza świata, z 1990 z Brazylii i z 1994 z Grecji. Zdobył 4 medale mistrzostw Europy, w tym 3 złote w 1989 w Szwecji, w 1993 w Finlandii i 1995 w Grecji oraz srebrny w 1991 w Niemczech. W lidze światowej zwyciężał trzykrotnie – w 1990, 1991 i 1992. Zajął 1. miejsce w Pucharze Wielkich Mistrzów 1993. W drużynie narodowej rozegrał 330 meczów^[2][3].

Cantagalli trzykrotnie reprezentował Włochy na letnich igrzyskach olimpijskich. Pierwszy raz wystąpił na igrzyskach 1988 odbywających się w Seulu. Zagrał wówczas we wszystkich meczach siatkarskiego turnieju, w tym w wygranym spotkaniu o 9. miejsce z Koreą Południową. W czasie igrzysk 1992 w Barcelonie wystąpił w każdym spotkaniu fazy grupowej i przegranym meczu ćwierćfinałowym z Holandią. Jego zespół zajął 5. miejsce w klasyfikacji końcowej. Podczas igrzysk 1996 w Atlancie zagrał we wszystkich meczach turnieju, w tym w przegranym pojedynku finałowym o złoto z Holandią^[2][4].

Kariera klubowa

Był zawodnikiem włoskich klubów C.B.R. / Edilesse Cavriago (1979–1980, 2006–2007), Modena Volley występującego pod nazwami Panini, Philips, Daytona Las, Casa Modena Unibon, Casa Modena Salumi i Kerakoll Modena (1980–1990, 1993–1998, 2000–2004), Sisley Treviso (1990–1993), Iveco Palermo (1998–2000), Prisma Taranto (2004–2005) i Codyeco S.Croce (2005–2006). Zdobył mistrzostwo Włoch siedmiokrotnie w latach 1986–1989, 1995, 1997 i 2002, dziewięciokrotnie tryumfował w pucharze Włoch w 1985, 1986, 1988, 1989, 1993, 1994, 1995, 1997 i 1998 oraz wygrał superpuchar Włoch w 1997. Zwyciężał w Pucharze Europy Mistrzów Klubowych w 1990, 1993, 1996, 1997 i 1998, w Pucharze Europy Zdobywców Pucharów w 1986 i 1995 oraz w Pucharze CEV w 1983, 1984, 1985, 1991, 1993 i 1999. Jest również tryumfatorem superpucharu Europy z 1995^[3].

Po zakończeniu kariery

Po zakończeniu kariery zawodniczej był komentatorem siatkarskim w stacji telewizyjnej Sky Sports^[5]. Następnie był trenerem zespołów Pallavolo Massa i Volley Tricolore Reggio Emilia. W latach 2018–2020 był asystentem trenerów Julio Velasco i Andrei Gianiego w Modena Volley^[6].

W 2007 zwyciężył w pierwszych mistrzostwach Europy weteranów powyżej 40 lat^[3]. W 2018 Włoski Narodowy Komitet Olimpijski przyznał mu wyróżnienie Collare d'oro al merito sportivo^[7].

Przypisy