Luchs

Luchs
Luchs w Deutsches Panzermuseum w Munster
Dane podstawowe
Państwo	RFN
Typ pojazdu	bojowy wóz rozpoznawczy
Trakcja	kołowa, 8×8
Załoga	4
Historia
Prototypy	1968-1973
Produkcja	1975-1977
Egzemplarze	408[1]
Dane techniczne
Silnik	silnik wielopaliwowy Daimler-Benz OM 403A o mocy 300 KM (benzyna), 390 KM (olej napędowy)[1]
Poj. zb. paliwa	500 l[1]
Długość	7,74 m[1]
Szerokość	2,98 m[1]
Wysokość	2,13 m (do stropu kadłuba)[1]
Prześwit	0,44 m[1]
Masa	19,5 t (bojowa)[1]
Moc jedn.	20 KM/t[1]
Osiągi
Prędkość	90 km/h (maksymalna)[1] 10 km/h (w wodzie)[1]
Zasięg	800 km[1]
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	amfibia
Rowy (szer.)	1,9 m[1]
Ściany (wys.)	0,6 m[1]
Kąt podjazdu	60%[2]
Przechył boczny	30%[2]
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata automatyczna Rheinmetall MK 20 Rh 202 kal. 20 mm 1 karabin maszynowy MG3 kal. 7,62 mm
Wyposażenie
4 wyrzutnie granatów dymnych, system ochrony NBC[1]
Użytkownicy
Niemcy

Luchs A2

Luchs (z niem. „ryś”) – niemiecki pływający bojowy wóz rozpoznawczy.

Luchs został przyjęty na wyposażenie Bundeswehry w roku 1975. Jest to specjalistyczny pojazd, przeznaczony dla oddziałów rozpoznawczych. Jego niezwykłą cechą jest posiadanie dwóch stanowisk dla kierowców, z przodu oraz z tyłu. Dzięki temu możliwe jest bardzo szybkie wycofanie się w razie zagrożenia. Luchs pozostaje w służbie do dzisiaj, lecz w niemieckiej armii został częściowo zastąpiony przez nowsze pojazdy Fennek.

Historia

W początkowym okresie istnienia Bundeswehry oddziały rozpoznania używały lekkich czołgów M41 oraz gąsienicowych transporterów Hotchkiss^[1].

Wozy te początkowo dobrze spełniały się w roli pojazdów oddziałów rozpoznawczych, jednakże na przełomie lat 60. i 70. XX wieku do Bundeswehry rozpoczęto wprowadzać nowe, ruchliwsze pojazdy niemieckiej produkcji: czołgi Leopard 1 oraz bojowe wozy piechoty Marder 1. Wobec tego dotychczasowe pojazdy rozpoznania wpływały na zahamowanie tempa działań wojsk pancernych i zmechanizowanych^[1].

Pierwsze wytyczne dotyczące nowych pojazdów rozpoznawczych opracowano już w roku 1961. W roku 1964 Ministerstwo Obrony RFN zamówiło następujące pojazdy kołowe: transporter w układzie 6×6, wóz rozpoznawczy (8×8) i pojazd patrolowy (4×4). W pracach projektowych wzięły: Daimler-Benz oraz jako jedno biuro konstrukcyjne (Gemeinschaftbüro) firmy Büssing, Henschel, Klöckner-Humboldt-Deutz, Krupp i Maschinenfabrik Augsburg-Nürnberg^[1].

Zarówno Daimler-Benz jak i biuro konstrukcje Gemeinschaftbüero opracowały po osiem prototypów wozów rozpoznawczych, które poddano pierwszym testom w roku 1968. W kolejnych latach przeprowadzono kolejne próby, m.in. w warunkach zimowych w Norwegii oraz w klimacie ciepłym na Sardynii^[1].

Ostatecznie w roku 1973 Bundeswehra wybrała prototyp Daimler-Benz, jednakże producentem nowego wozu zostały zakłady Rheinstahl Wehrtechnik z Kassel^[1].

Oficjalne przekazanie pierwszych pojazdów bojowych wozów rozpoznawczych Luchs odbyło się 4 września 1975 roku^[1].

Ogólnie w latach 1975-1977 wyprodukowano 408 wozów Luchs i wszystkie trafiły do Bundeswehry^[1].

Wraz z wprowadzeniem do armii niemieckiej wozów Fennek, Luchs został częściowo przez nie zastąpiony, jednakże dalej znajduje się na wyposażeniu niemieckiej armii^[2].

Konstrukcja

Kadłub wozu wykonany jest ze spawanych płyt pancernych i zapewnia ochronę przed pociskami broni strzeleckiej i odłamkami pocisków artyleryjskich. Ponadto z przodu zastosowano pancerz, który chroni przed pociskami kalibru 20 mm^[1].

W środkowej części umieszczona jest obrotowa, spawana wieża TS-7. Umieszczono w niej podstawowe uzbrojenie wozu: szybkostrzelną armatę automatyczną Rheinmetall Mk 20 Rh 202 kal. 20 mm. Armata nie posiada stabilizacji. W późniejszych egzemplarzach wprowadzono ładowanie dwustronne armaty. W celu poprawienia warunków obserwacji dowódcy na wieży umieszczona została wieżyczka dowódcy. Zamocowano na niej dodatkowe uzbrojenie pojazdu – karabin maszynowy MG3 kal. 7,62 mm^[1].

Celowanie z armaty odbywa się za pomocą peryskopowych celowników optycznych PERI Z-11 A-1 (jeden dla dowódcy i jeden dla działonowego). Ponadto zastosowano specjalny celownik do strzelań przeciwlotniczych, który pozwala na prowadzenie ognia z uwzględnieniem szybkości poruszającego się obiektu (żołnierz ustawia jeden z dwóch dostępnych wartości: 100 m/s albo 200 m/s). Do strzelań nocnych początkowo stosowano noktowizor aktywny z reflektorem podczerwieni umieszczony był po lewej stronie armaty. W późniejszym okresie stosowano wzmacniacz światła szczątkowego BM8025, a następnie system zastąpiono termowizorem WBG-X oraz kamerą pracującą w podczerwieni^[1].

Napęd pojazdu Luchs stanowi 10-cylindrowy wielopaliwowy silnik wysokoprężny Daimler/Benz OM403 VA z turbodoładowaniem, który może być zasilany zarówno benzyną (osiąga wtedy moc maksymalną 300 KM), jak i olejem napędowym (moc maksymalna – 390 KM). Ponadto wóz posiada automatyczną skrzynię biegów ZF 4 PW 96 H1 z czterema biegami. W celu ułatwienia rozruchu w zimie zastosowano podgrzewacz rozruchowy oraz świecę płomieniową^[1].

W wozie Luchs zastosowano układ jezdny z czterema sztywnymi osiami. Dwie osie kół tworzą wózek jezdny zawieszony na wahliwej ramie. Pozwala to na równomierne rozłożenie obciążeń na osiach wózka. W zależności od prędkości automatycznie wybierany jest jeden z dwóch sposobów skręcania kół. Podczas jazdy z dużą prędkością skracają tylko dwie przednie osie, co zapewnia promień skrętu wynoszący 19 m. Podczas jazdy do tyłu z podobną prędkością skręcają tylko dwie tylne osie. Natomiast jeśli wóz porusza się z prędkością do 50 km/h skręcają wszystkie osie, a promień skrętu wynosi tylko 11,5 m^[1].

Jest to pojazd amfibijny, a napęd w wodzie zapewniają dwa pędniki śrubowe umieszczone z tyłu pojazdu. Prędkość obrotu pędników zależy od prędkości obrotowej silnika. Luchs w wodzie może rozwinąć prędkość 10 km/h. W celu poprawienia pływalności pojazdu posiada on rozkładany hydraulicznie falochron oraz trzy pompy zęzowe. W wodzie pojazdem kieruje kierowca^[1].

Wóz Luchs posiada instalację elektryczną o napięciu 24 V zasilaną z sześciu akumulatorów o łącznej pojemności 300 Ah^[1].

Załogę wozu stanowi 4 żołnierzy: kierowca główny (siedzi w przedniej części pojazdu po lewej stronie), drugi kierowca, który pełni, także rolę radiooperatora (siedzi w części tylnej, tyłem do kierunku jazdy), dowódca i działonowy (obaj zajmują miejsce w wieży). Obecność drugiego kierowcy siedzącego tyłem do kierunku jazdy, pozwala na natychmiastowe wycofanie się bez konieczności wykonywania skrętu o 180°. Ta cecha wyróżnia wóz Luchs na tle innych pojazdów rozpoznawczych^[1].

Warianty

• Luchs – wariant podstawowy^[2].
• Luchs A1 – modernizacja powstała w roku 1986, polegająca na zastosowaniu termowizji oraz systemu kierowania ogniem^[2].
• Luchs A2 – wariant zmodernizowany z nowym systemem łączności^[2].

Zobacz też

• AVGP Cougar
• ERC 90 Sagaie

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Luchs w serwisie www.army-guide.com