Lucjan Laprus

Ten artykuł należy dopracować: od 2011-02 → zweryfikować treść i dodać przypisy, → napisać artykuł w sposób neutralny. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Lucjan Laprus

Lucjan Laprus, Kraków 09.09.2007
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1935 Sosnowiec
Zawód	dyrygent kompozytor

Lucjan Laprus – Rzeźba Joanny Bocianowskiej, 2005

Lucjan Laprus (ur. 13 lutego 1935 w Sosnowcu) – kompozytor, dyrygent symfoniczny, chórmistrz, profesor Akademii Muzycznej we Wrocławiu i profesor na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu (Wydział Pedagogiczno-Artystyczny w Kaliszu^[1]).

Przez wiele lat był kierownikiem chóru i wieloletnim dyrygentem Opery Wrocławskiej. Jest autorem publikacji „Rozśpiewanie Chóru”, która należy do nielicznych w polskim piśmiennictwie muzycznym pozycji omawiających znaczenie rozśpiewania w procesie przygotowania narządu głosowego śpiewaka chóralnego do pracy, a przede wszystkim w rozwijaniu sprawności tegoż narządu poprzez kształtowanie i wdrażanie prawidłowych nawyków wokalnych.

Skomponował ponad 270 utworów w tym ok. 200 to pieśni chóralne. Skomponował też hejnał Dolnośląskiej Rady Lotnictwa i LOT-u oraz hymn UAM

Ma dwoje dzieci: Macieja i Lucjanę.

Życiorys

Lucjan Laprus urodził się w Sosnowcu 13 lutego 1935 roku. Już jako 4-letni chłopiec wykazywał duże zainteresowania muzyczne, grając i improwizując na fortepianie. W 1946 roku rozpoczął naukę od razu w 6 klasie szkoły podstawowej. Po dwóch latach został uczniem znanego i cenionego w Zagłębiu gimnazjum męskiego im. St. Staszica w Sosnowcu, które ukończył w 1953 roku. Gimnazjum to ukończyli m.in. Jan Kiepura i Bogdan Suchodolski. Lucjan Laprus będąc uczniem gimnazjum, dużo komponował. Dziesiątki utworów fortepianowych, polonezów, nokturnów i marszów natychmiast po ich napisaniu przepisywał jego kolega z tej samej klasy Aleksander Piotrowski. W gimnazjum Laprus komponował na orkiestrę, założoną i prowadzoną przez siebie. Do dnia dzisiejszego znany jest w środowisku dawnych gimnazjalistów Marsz Staszica, który był hymnem tej szkoły. Lucjan Laprus komponował też piosenki dla kierowanego przez siebie męskiego chóru rewelersów.

Lata 1954–57 to okres studiów na Wydziale Pedagogicznym PWSM w Katowicach. Nie mając przygotowania muzycznego został przyjęty warunkowo i po roku zdał materiał średniej szkoły muzycznej, tym samym zostając pełnoprawnym studentem PWSM w Katowicach. Na Wydziale Pedagogicznym studiował pod kierunkiem doc. Jana Gawlasa (harmonia i kontrapunkt), Franciszka Rylinga (zespoły) oraz Erwina Gabryscha i Tadeusza Wilczaka (dyrygowanie). W roku 1957 na koncercie dyplomowym dyrygował chórem mieszanym huty Baildon w Katowicach pieśni sobótkowe Kazimierza Serockiego oraz orkiestrą mandolinową huty Baildon własnego Poloneza D-dur w autorskim opracowaniu. W tym samym roku został przyjęty na Wydział I sekcji dyrygentury w PWSM w Katowicach do klasy doc. Karola Stryi. Kontrapunktu uczył się pod kierunkiem prof. Adama Mitschy i Leona Markiewicza, czytania partytur w klasie Witolda Szalonka, a fortepianu w klasie prof. Marii Smyczyńskiej.

W 1958 roku Lucjan Laprus wygrał zorganizowany przez uczelnię konkurs solfeżowy, ex aequo z Bogną Hałacz. W czasie studiów wielokrotnie dyrygował chórem i orkiestrą symfoniczną PWSM. W 1961 roku ukończył studia na Wydziale I sekcji dyrygentury PWSM w Katowicach w klasie profesora Karola Stryi. Na program koncertu dyplomowego, który odbył się w Filharmonii Śląskiej 9 listopada 1961 r. złożyły się utwory Zygmunta Noskowskiego: poemat symfoniczny Step, Koncert skrzypcowy d-moll Henryka Wieniawskiego (wykonawcą partii solowej był dyplomant Paweł Puczek) i IV Symfonia f-moll Piotra Czajkowskiego w wykonaniu orkiestry symfonicznej Państwowej Filharmonii Śląskiej w Katowicach.

Praca ze Słowikami

W czasie siedmioletnich studiów Laprus bardzo aktywnie uczestniczył w życiu muzycznym Sosnowca i Śląska. Działalność instruktorską rozpoczął, pracując z Zespołem Pieśni i Tańca PSS „Społem” w Sosnowcu, wykonując m.in. fragmenty chóralne z oper Stanisława Moniuszki Halka i Straszny dwór, Sonety krymskie, i wiele utworów popularnej muzyki symfonicznej. Utworzył kilka chórów w szkołach sosnowieckich m.in. w Liceum Pedagogicznym i Technikum Kolejowym. W 1957 roku powołał do życia Miejski Chór Chłopięcy „Sosnowieckie Słowiki”. działający przy Kuratorium Oświaty w Sosnowcu. Był to najważniejszy w tym czasie zespół prowadzony przez Lucjana Laprusa. Mając do dyspozycji dziesiątki szkół podstawowych, mógł wybrać stu uzdolnionych muzycznie chłopców. Już po upływie pół roku „Sosnowieckie Słowiki” wystąpiły publicznie. Interesujący program koncertu sprawił, że zespół stał się niezwykle popularny w Zagłębiu i na Śląsku. Utworami najczęściej wykonywanymi były kompozycje Kazimierza Serockiego, Witolda Lutosławskiego, Lucjana Laprusa oraz szczególnie gorąco przyjmowane przez słuchaczy piosenki z „Czterech pór roku” Zygmunta Noskowskiego, opracowane przez Laprusa na chór i zespół dęty drewniany: flet, obój, dwa klarnety B, fagot i perkusję. Po rocznej pracy „Słowiki” wystąpiły w konkursie chórów, który odbył się w Teatrze im. St. Wyspiańskiego w Katowicach i zostały uznane przez jury za najlepszy chór w Zagłębiu. Praca z tym zespołem oraz działalność artystyczna dla kultury Sosnowca zaowocowała przyznaniem Laprusowi Nagrody Artystycznej miasta Sosnowca za rok 1960 i darem władz miasta w postaci mieszkania. W okresie studiów, w latach 1957–1961 Laprus pracował w Szkole Muzycznej w Sosnowcu jako nauczyciel przedmiotów teoretycznych oraz jako dyrygent chóru i orkiestry.

Zespoły szkolne wyróżniały się wysokim poziomem wykonawczym, były również warsztatem dla jego prób kompozytorskich. Wykonane zostały m.in. trzy fugi na orkiestrę, Polonez – Fantazja na fortepian i orkiestrę, oraz wiele opracowań na chór z orkiestrą. Odbyły się liczne koncerty chóru i orkiestry szkolnej pod dyr. Lucjana Laprusa także poza szkołą, w Katowicach, Dąbrowie Górniczej, w Będzinie, Opolu i Częstochowie.

Praca w Orkiestrze Filharmonii Robotniczej

W 1958 roku L. Laprus został dyrygentem Orkiestry Filharmonii Robotniczej utworzonej przez Lecha Bursę, współpracując z tym zespołem do 1961 roku. W okresie studiów komponował dla folklorystycznego zespołu Polskiego Radia w Katowicach pod dyr. Władysława Byszewskiego. Były to głównie opracowania melodii ludowych, zapisanych w czasie licznych wędrówek etnograficznych w Nowosądeckiem (Maniowy, Czorsztyn, Stary Sącz), w Beskidzie Śląskim (Istebna, Koniaków, Wisła), w Nałęczowie, na Kaszubach (Władysławowo), w Pewli Małej, Hucisku oraz w Kazimierzu Dolnym i w Zagłębiu. Będąc na ostatnim roku studiów Laprus przez jeden rok uczył dyrygowania w katowickim Liceum Muzycznym.

Życie w Krakowie

W 1961 roku, mając 25 lat opuścił Zagłębie i Śląsk na zawsze, przenosząc się do Krakowa – rozpoczynając tam najważniejszy w jego życiu etap działalności artystycznej. W Filharmonii Krakowskiej najpierw jako chórmistrz, a po dwóch latach dyrygent L. Laprus przygotował wielkie dzieła oratoryjne wspólnie z Józefem Bokiem oraz samodzielnie. Był współtwórcą sukcesów Krzysztofa Pendereckiego przygotowując jego pierwsze wielkie dzieła. L. Laprus był jednym z pierwszych dyrygentów Stabat Mater, utworu później włączonego do Pasji według św. Łukasza. Poprowadził Stabat Mater na międzynarodowym kursie dla dyrygentów w Krakowie, kierowanym przez Pawła Kleckiego, polskiego dyrygenta mieszkającego w Szwajcarii. Jako chórmistrz był współtwórcą wykonania Trenu Pamięci Ofiar Hiroszimy i Dies Irae Pendereckiego, jak również nagrania płytowego. Przygotował partie chóralne utworów wielu młodych polskich kompozytorów oraz chóry oratoriów, prowadzonych przez dyrygentów jak Helmut Koch, Igor Markewitch, Kurt Sanderlich.

Drugim nurtem pracy w PFK obok działalności chórmistrzowskiej Laprusa były koncerty, zarówno z chórem, jak również symfoniczne i wokalno–instrumentalne, przyjmowane przez krytykę bardzo pochlebnie. Spektakularnym sukcesem był wielki koncert chóru PFK z programem złożonym z utworów a cappella rzadko wówczas wykonywanych na polskich estradach. Także wykonanie Mszy Nelsońskiej Josepha Haydna odbiło się pozytywnym echem w środowisku muzycznym Krakowa. Pod dyrekcją Laprusa odbyły się liczne koncerty z udziałem chóru i orkiestry PFK w Sali Hołdu Pruskiego w Sukiennicach, w Sali Senatorskiej na Wawelu, na dziedzińcu wawelskim, w Galerii „Pod Jaszczurami”. w Galerii „Krzysztofory”. we „Floriance”. w Teatrze im. St. Wyspiańskiego, na Krakowskim Rynku, na dziedzińcu Collegium Maius, w kościele Na Skałce oraz cyklicznie w Tarnowie, Andrychowie, w Wadowicach, w muzeum w Pieskowej Skale i na zamku w Niepołomicach. Z okazji przybycia do Polski królowej Belgii Elisabeth. L. Laprus zaprezentował w Sali Filharmonii Krakowskiej z zespołami PFK utwory młodych krakowskich kompozytorów: Juliusza Łuciuka, Zbigniewa Bujarskiego, Krzysztofa Meyera, Marka Stachowskiego i innych. Występy z zespołami Filharmonii Krakowskiej otworzyły drogę do popularności L. Laprusa w Krakowie. Dyrektorem Filharmonii Krakowskiej był wówczas Tadeusz Krzemiński, natomiast zmieniali się kierownicy artystyczni. W 1961 roku Filharmonią Krakowską kierował Andrzej Markowski, dyrygent i kompozytor, twórca festiwalu „Wratislavia Cantans”. Markowski preferował twórczość kompozytorów współczesnych, których dzieła o znacznym stopniu trudności, w dodatku pisane w starych kluczach, sprawiały trudności chórowi w szybkim opanowaniu partii (Arnold Schönberg, Anton Webern, Alban Berg). Dyrektor Markowski propagował twórczość Igora Strawinskiego i Dmitrija Szostakowicza, lecz kochał także muzykę Händla i Bacha wprowadzając ją często do programów koncertowych. Kolejnym kierownikiem artystycznym PFK był Henryk Czyż. W programach jego koncertów ukazywały się dzieła muzyczne: Joanna d’Arc na stosie Arthura Honeggera, Juda Machabeusz i Samson Händla, Pory roku, Stworzenie świata, Msza Św. Teresy, Msza Św. Cecylii i Msza d-moll Nelsońska Josepha Haydna. Ostatnim kierownikiem artystycznym, z którym współpracował Laprus był Jerzy Katlewicz. Kontakty artystyczne Lucjana Laprusa z Jerzym Katlewiczem trwały zaledwie jeden rok. W 1965 roku Ministerstwo Kultury i Sztuki wytypowało na Konkurs Młodych Dyrygentów do Besançon we Francji dwóch dyrygentów: Lucjana Laprusa z Filharmonii Krakowskiej i Tadeusza Strugałę z Filharmonii Opolskiej. W latach 1967 (V–XII) – 1968 (V–XI) Lucjan Laprus wyjechał na stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki do Leningradu. W Filharmonii Leningradzkiej zdobywał wiedzę pod kierunkiem światowej sławy dyrygenta Jewgienija Mrawińskiego.

Praca z zespołami Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej w Krakowie

Zespół Pro Musica Antiqua Jeunesses Musicales de Pologne. Po studiach i po przyjeździe do Krakowa Lucjan Laprus pracując już w PFK otrzymał propozycję zatrudnienia w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej, a od Wojewódzkiej Rady Narodowej propozycję objęcia stanowiska wizytatora chórów i orkiestr w szkołach muzycznych Krakowa i województwa krakowskiego. Obie propozycje zostały przyjęte. W Średniej Szkole Muzycznej powierzono L. Laprusowi duży chór mieszany, chór kameralny, orkiestrę kameralną i klasę dyrygowania. Efekty jego pracy ukazały się niemal natychmiast. Madrygaliści, chór i orkiestra pod jego kierunkiem wykonały poważne programy koncertowe: muzykę renesansu i baroku z madrygalistami, niedługo potem kantaty St. Moniuszki – Widma i Milda. Dyrektor szkoły Juliusz Weber był inspiratorem działań artystycznych, a grono pedagogiczne okazało się nadzwyczaj przychylne działalności artystycznej Lucjana Laprusa co przyczyniło się do rozwoju artystycznego chóru i orkiestry. Ważnym nurtem pracy L. Laprusa w krakowskiej PŚSM było prowadzenie założonego przez siebie zespołu madrygalistów, przekształconego w zespół wokalno-instrumentalny o nazwie „Pro Musica Antiqua”. Po trzech latach aktywnej działalności koncertowej zespół znany już w Polsce, przyjęty został w poczet członków Stowarzyszenia Młodzieży Muzycznej „Jeunesses Musicales”, kierowanego w Polsce przez Joannę Bruzdowicz. Przewodniczącym stowarzyszenia był jego założyciel, kompozytor węgierski Zoltán Kodály. Od tego momentu zespół przyjął nazwę „Pro Musica Antiqua Jeunesses Musicales de Pologne”. Zespół koncertował w Krakowie, a poza Krakowem m.in. w Filharmonii Szczecińskiej, Opolskiej, Częstochowskiej, w Pałacu Ostrogskich w Warszawie, w ogólnopolskiej Telewizji i w Polskim Radiu, a także na dziedzińcu wawelskim. Wkrótce stał się popularny poza granicami Polski: w Czechosłowacji, na Węgrzech i przede wszystkim w Austrii. W podróżach artystycznych do tego kraju zespół wystąpił w znanych salach muzycznych Wiednia: Palais Palffy, Schubert Saal, Beethoven Saal, w Ambasadzie Polskiej w Wiedniu, Osterreichisch – Polnische Gesellschaft w Wiedniu, w wiedeńskim Ratuszu, w kościele polskim na Kallenbergu, w Schonbrunn, w Innsbrucku, Grazu, Linzu, Enns, St. Florian i w wielu mniejszych miastach Austrii. Organizatorem koncertów był prezes Österreichisch-Polnische Gesellschaft dr Theodor Kanitzer. Zespół był w tych czasach jednym z pierwszych ambasadorów polskiej muzyki w Austrii. Burmistrz Wiednia Bruno Marek wręczył zespołowi w Ratuszu wiedeńskim statuetkę Johanna Straussa. Także burmistrz miasta Linz przyjął zespół w swojej siedzibie. Radio austriackie transmitowało koncerty, a prasa podkreślała entuzjazm dyrygenta L. Laprusa i znakomity poziom artystyczny prezentowany przez młodych wykonawców – dojrzałych artystów, którzy ten zespół tworzyli.

Konkursy Pieśni Chóralnej Lucjana Laprusa we Wrocławiu

Inicjatorem powołania konkursu był Lucjan Laprus przy wsparciu finansowym Akademii Muzycznej i Oddziału Wrocławskiego Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków we Wrocławiu. W 1995 roku odbył się „Wielki Monograficzny Koncert Kompozytorski Lucjana Laprusa”, inaugurujący cykliczne konkursy odbywające się co dwa lata. W 1999 roku wyróżniające się chóry nagradzane były I i II miejscem. Konkurs w 1999 roku poświęcony był Janowi Lechoniowi z okazji 100 rocznicy urodzin wielkiego poety. Konkursowi towarzyszyła wielka retrospektywna ekspozycja pamiątek, dokumentów i unikalnych fotografii Jana Lechonia i jego rodziny. Autorką wystawy była Krystyna Ewa Laprus, żona kompozytora. Eksponaty ofiarował prof. Józef Adam Kosiński, ostatni żyjący kuzyn Jana Lechonia. Począwszy od roku 2001 najlepsze zespoły honorowano nagrodą „Grand Prix”. Pozostałe chóry zajmowały I miejsca w swoich kategoriach. Na osiem konkursów, cztery odbyły się w Auli Leopoldina, dwa w Kościele Uniwersyteckim, dwa w Sali Muzycznej Oratorium Marianum Uniwersytetu Wrocławskiego. Przy okazji konkursów zbierano datki na cele charytatywne: trzykrotnie na Zakład dla niewidomych w Laskach, pozostałe dla Klubu Ludzi Życzliwych i na Schronisko im. św. Brata Alberta we Wrocławiu. Uczestniczące w konkursach zespoły chóralne powtarzają swój udział, ale są też chóry występujące rzadziej lub tylko jednorazowo.

Zespoły występujące w konkursach (liczba występów)

„Dramma per Musica” Uniwersytetu Opolskiego Elżbieta Trylnik 6, „Polifonia” UAM WPA w Kaliszu Beata Szymańska 5, Akademicki Zespół Muzyczny Politechniki Śląskiej w Gliwicach Krystyna Krzyżanowska-Łoboda 5, Chór żeński „Puellae Cantantes” Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I i II st. im. K. Szymanowskiego we Wrocławiu Grażyna Rogala-Szczerek 4, Zespół Muzyki Dawnej/Chór Kameralny Politechniki Wrocławskiej „Consonanza” Marta Kierska-Witczak 4, Chór żeński „Canto Ardente” Uniwersytetu Wrocławskiego Barbara Zathey 3, Chór „Gaudium” Uniwersytetu Wrocławskiego Alan Urbanek 3, Akademicki Chór Politechniki Wrocławskiej Małgorzata Sapieha-Muzioł 3, Chór „Con Forza” Szkoły Muzycznej II st. w Ostrowie Wielkopolskim Janusz Lipiński 2, Chór „Feichtinum” Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu Bogusława Orzechowska Jolanta Szybalska-Matczak 2, Chór Kameralny „Senza Rigore” Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu Jolanta Szybalska-Matczak 2, Chór „Stretto” UAM WPA w Kaliszu Sławomir Jeziorek 2, Chór Kameralny Akademii Medycznej we Wrocławiu Agnieszka Franków-Żelazny 1, Chór „Con Vigore” Zespołu Szkół Muzycznych w Łodzi Andrzej Ryłko 1, Chór żeński Państwowego Liceum Muzycznego w Katowicach Mirosława Knapik 1, Chór Studyjny Wydziału Wychowania Muzycznego Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu Anna Stępień 1,

Laureaci Grand Prix

2001 „Consonanza” Marta Kierska-Witczak, 2002 „Senza Rigore” Jolanta Szybalska-Matczak, 2003 ex aequo „Consonanza” Marta Kierska-Witczak i „Dramma per Musica” Elżbieta Trylnik, 2005 „Dramma per Musica” Elżbieta Trylnik, 2007 ex aequo Chór Akademii Medycznej we Wrocławiu – Agnieszka Franków-Żelazny.

Skład jury konkursów: 1999 prof. Zofia Urbanyi-Krasnodębska, prof. Witold Szalonek, dyr. Wojciech A. Krolopp, 2001 prof. Witold Szalonek, dyr. Wojciech A. Krolopp, prof. Lucjan Laprus, 2002 prof. Grażyna Pstrokońska-Nawratil, Wojciech Dzieduszycki, prof. Lucjan Laprus, 2003 prof. Janusz Dzięcioł, dyr. Wojciech A. Krolopp, prof. Lucjan Laprus, 2005 dr Anna Szostak, prof. Janusz Dzięcioł, prof. Lucjan Laprus, 2007 prof. Janusz Dzięcioł, prof. Antoni Grochowalski, prof. Lucjan Laprus.

Koncerty jubileuszowe

17 listopada 1994 roku odbył się w Auli Leopoldina koncert z okazji 40-lecia pracy artystycznej i pedagogicznej profesora Lucjana Laprusa, zorganizowany przez Akademię Muzyczną im. K. Lipińskiego we Wrocławiu i Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków – Oddział we Wrocławiu. Wykonawcami koncertu były: Akademicka Orkiestra Kameralna Akademii Muzycznej (kier. Zbigniew Szufłat), Orkiestra Symfoniczna Akademii Muzycznej i soliści: Krzysztof Bruczkowski – skrzypce, Joanna Zalipska i Jarosław Głąbica – flety, Urszula Marciniec-Mazur – wiolonczela, Marta Czarny-Kaczmarska – klawesyn oraz śpiewacy: Ewa Werner – sopran, Eugeniusz Sąsiadek – tenor, Bogdan Makal – bas. Dyrygował prof. Lucjan Laprus. Program: Ch.W. Gluck – uwertura do opery Ifigenia w Aulidzie, J.S. Bach – Kantata o kawie, J.S. Bach – V Koncert Brandenburski, W.A. Mozart – Symfonia C-dur Linzka. Słowo wstępne wygłosił Ryszard Drobaczyński i odczytał listy gratulacyjne od prof. Antoniego Wita, prof. Stefana Stuligrosza, dyr. Wojciecha A. Kroloppa, prof. Józefa Adama Kosińskiego, prof. Marka Pijarowskiego, prof. Eugeniusza Sąsiadka, prof. Jadwigi Gałęskiej-Tritt, dyr. Roberta Satanowskiego oraz Haliny i Wojciecha Dzieduszyckich. Głos zabrał prof. Józef Adam Kosiński, jedyny kuzyn Jana Lechonia. Po koncercie ukazały się artykuły na temat jubileuszu w „Życiu Muzycznym” z 17 listopada 1994 autorstwa Ryszarda Drobaczyńskiego. W 2003 roku przypadła rocznica 50-lecia pracy artystycznej, twórczej i pedagogicznej prof. Lucjana Laprusa, która zaowocowała trzema wydarzeniami artystycznymi. Dnia 19 lutego 2003 roku odbył się w sali Filharmonii Wrocławskiej koncert z muzyką W.A. Mozarta. Wykonano Uwerturę do opery Idomeneo, Koncert fortepianowy C-dur KV 467, Symfonię D-dur Haffnerowską KV 385 i Mszę D-dur KV 194. Na bis soliści, chór i orkiestra wykonali nie ujęte w programie koncertu Laudate Dominum z Vesperae Sollemnes de Conffessore KV 339. Wykonawcami koncertu byli: Elżbieta Zawadzka – fortepian, Jarosława Walczak-Prus – sopran, Piotr Łykowski – alt, Maciej Gocman – tenor, Bogdan Makal – bas, Piotr Rojek – organy oraz Chór „Feichtinum” (kier. Bogusława Orzechowska, współpraca Jolanta Szybalska- Matczak) i Orkiestra Symfoniczna Akademii Muzycznej we Wrocławiu pod dyr. prof. Lucjana Laprusa. Drugi koncert jubileuszowy odbył się dnia 11 kwietnia 2003 roku w kaliskim Kościele Garnizonowym. Wykonano L. van Beethovena uwerturę Egmont op.84 oraz Symfonię C-dur op. 21, a po przerwie dwa utwory chóralne a cappella Lucjana Laprusa do słów Jana Lechonia pt. Nokturn i Kornela Ujejskiego Ojcze nasz. Na zakończenie tego monumentalnego koncertu zabrzmiało Magnificat D-dur J.S. Bacha. Wykonawcami koncertu byli: Katarzyna Trylnik – sopran, Jarosława Walczak-Prus – sopran, Anna Radziejewska – alt, Maciej Gocman – tenor, Tadeusz Milewski – bas, Piotr Rojek – organy oraz akademickie chóry UAM WPA w Kaliszu: „Polifonia” przygotowany przez Beatę Szymańską i „Schola Cantorum Calisiensis” przygotowany przez Andrzeja Ryłko. Grała Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Kaliskiej, całością dyrygował prof. Lucjan Laprus. Trzecim wydarzeniem artystycznym jubileuszu 50-lecia pracy artystycznej, twórczej i pedagogicznej prof. Lucjana Laprusa był Konkurs Pieśni Chóralnej. Po konkursie odczytano listy gratulacyjne od: Biskupa Kaliskiego ks. Stanisława Napierały, kardynała Henryka Gulbinowicza, dyrektora Filharmonii Narodowej Antoniego Wita, prof. dr honoris causa Stefana Stuligrosza, Zarządu SPAM Oddział we Wrocławiu, JM prof. Grzegorza Kurzyńskiego Rektora Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu. Po jubileuszu ukazały się recenzje w kaliskiej „Kulturze” z 18 kwietnia 2003 r., w „Wieczorze Wrocławia” z 19 grudnia 2003 r. pióra Wojciecha Dzieduszyckiego, w „Ruchu Muzycznym” 4 maja 2003 r. autorstwa Kazimierza Kościukiewicza oraz w „Gamie” nr 7/8 w czerwcu 2003 r., recenzji napisanej przez Dorotę Kanafę.

Nagrody kompozytorskie

Lucjan Laprus wziął udział w sześciu ogólnopolskich konkursach kompozytorskich na utwór chóralny – we wszystkich zdobywając najwyższe miejsca. 1979 – II nagroda (pierwszej nie przyznano) „Srebrne koziołki” w IV Biennale Sztuki dla Dziecka, za piosenkę „Kanon” 3-głosowy do słów własnych w konkursie zorganizowanym przez Pałac Kultury w Poznaniu. Na konkurs wpłynęło 90 prac, a jury składało się z następujących osób: Władysław Słowiński (kompozytor) – przewodniczący, Andrzej Hundziak (kompozytor), Franciszek Woźniak (kompozytor), Maria Stengert (literat), Bolesław Zagała (literat), Bogdan Thomas (muzyk-pedagog). 1981 – Wyróżnienie za cykl pięciu pieśni chóralnych a cappella na głosy żeńskie pt. „Świat dajmy dzieciom” do poezji Nazima Hikmeta (Rana Borzęckiego) w I Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim „Legnica Cantat 14”. Nadesłano 113 utworów. Przewodniczącym jury był prof. Tadeusz Natanson. 1983 – III nagroda za kanony 4-głosowe a cappella pt. Trzy obertasy toruńskie, w ogólnopolskim konkursie kompozytorskim ogłoszonym przez Toruńskie Towarzystwo Kultury z okazji 750-lecia nadania Toruniowi praw miejskich. Zgłoszono 93 utwory. 1983 – I miejsce za Kołysankę polską na chór żeński a cappella do słów anonimowego poety polskiego XX w. oraz wyróżnienie za utwór U moji matusi na chór żeński a cappella do słów Józefa Czechowicza, w konkursie ogłoszonym przez Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Związek Kompozytorów Polskich, Oddział Wrocławski z okazji 25-lecia Chóru Akademickiego Uniwersytetu Wrocławskiego, prowadzonego przez Barbarę Zathey. 1984 – Wyróżnienie za utwór a cappella na chór mieszany Do matki w Konkursie im. Stanisława Wiechowicza, ogłoszonym przez Zarząd Główny Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Nadesłano 120 prac. Przewodniczył komisji prof. Tadeusz Paciorkiewicz. 1996 – II nagroda w I Konkursie im. Feliksa Nowowiejskiego, za dwie pieśni na chór mieszany a cappella O Czasach Minionych Chwalcie usta Pannę Marię i Męczennicy. Na konkurs wpłynęło 130 utworów. Skład jury był następujący: Romuald Twardowski (kompozytor) – przewodniczący, prof. Tadeusz Paciorkiewicz (kompozytor), Edward Pałłasz (kompozytor).

Przypisy