Lucjan Niemyjski

Lucjan Niemyjski

Krakus

starszy sierżant
Data urodzenia	ok. 1920
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 1952 Łapy
Przebieg służby
Lata służby	do 1952
Siły zbrojne	Armia Krajowa Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość
Jednostki	6 Wileńska Brygada (WiN)
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Odznaczenia

Kadra oddziału „Huzara”. Od lewej: Lucjan Niemyjski „Krakus”, Józef Brzozowski „Hanka”, „Zbir”, Wacław Zalewski „Zbyszek”, Witold Buczak „Ponury”, Józef Gontarczuk „Korsarz”" „Jurek”, Stanisław Łapiński „Orzełek”. Zdjęcie wykonano prawdopodobnie w 1951 roku

Zaświadczenie wystawione przez Władysława Łukasiuka „Młota”, dowódcę 6 Wileńskiej Brygady (WiN) o awansowaniu Lucjana Niemyjskiego „Krakusa” na stopień starszego sierżanta

Pomnik poświęcony Kazimierzowi Kamieńskiemu i żołnierzom 6 Brygady Wileńskiej w Wysokiem Mazowieckiem. Wśród żołnierzy wymieniony jest również Lucjan Niemyjski

Lucjan Niemyjski pseud. „Krakus” (ur. ok. 1920, zm. 22 sierpnia 1952 w Łapach) – podoficer Armii Krajowej i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, starszy sierżant 6 Partyzanckiej Brygady Wileńskiej, dowódca patrolu w oddziale Kazimierza Kamieńskiego, żołnierz wyklęty.

Życiorys

W czasie II wojny światowej był żołnierzem AK^[1]. Po wojnie ujawnił się przed organami bezpieczeństwa w ramach amnestii w 1947 roku, jednak służby te nie dotrzymały wobec niego gwarancji amnestyjnych^[2]. Został poddany represjom i aresztowany, jednak udało mu się zbiec z rąk UB^[1]. W kwietniu 1947 roku dołączył do Kazimierza Kamieńskiego „Huzara”, który odtwarzał po „amnestii” swój oddział. Niemyjski był jednym z pierwszych towarzyszy Kamieńskiego w jego oddziale.

W maju 1947 roku oddział „Huzara” spotkał się we wsi Lubowicz Wielki z por. Władysławem Łukasiukiem „Młotem”, który przybył tam na czele jednego ze szwadronów odtworzonej rok wcześniej 6 Wileńskiej Brygady. Wkrótce oddział „Huzara” wszedł w skład 6 Wileńskiej Brygady. Według niektórych źródeł^[3] oddział „Huzara” został przemianowany na 1 szwadron. Od lata 1948 roku por. Kazimierz Kamieński „Huzar” pełnił oficjalną funkcję zastępcy dowódcy 6 Brygady Wileńskiej.

1 września 1948 roku Lucjan Niemyjski został awansowany przez „Młota” na starszego sierżanta. „Młot” zginął 27 czerwca 1949 roku, a jego następcą, ostatnim dowódcą 6 Wileńskiej Brygady został bezpośredni przełożony Niemyjskiego, Kazimierz Kamieński „Huzar”.

W drugiej połowie lipca 1950 roku „Huzar” zarządził na terenie powiatu wysokomazowieckiego koncentrację sił po wielkiej akcji likwidacji podziemia antykomunistycznego na terenie Podlasia. Siły „Huzara” zostały podzielone na cztery pododdziały (patrole) liczące razem 20 żołnierzy. Jednym z nich dowodził Lucjan Niemyjski „Krakus”, a jego skład był następujący: Mieczysław Grodzki „Żubryd”, Tadeusz Żochowski „Marek”, Józef Gontarczuk „Korsarz”. Patrol ten działał na terenie powiatu wysokomazowieckiego^[4]. „Krakus” był zastępcą „Huzara”.

22 sierpnia 1952 roku grupa operacyjna UB osaczyła na melinie w gospodarstwie Kowalewiczów w Łapach-Witach (obecnie dzielnica Łap) st. sierż. Lucjana Niemyjskiego „Krakusa”. Wydał go sąsiad, bity bez przerwy przez 3 dni. Henryka Kowalewicz, którą funkcjonariusze zmusili do namawiania Niemyjskiego do poddania się i złożenia broni, tak relacjonowała wydarzenia:

Po zabraniu jego zwłok grupa operacyjna spędziła mieszkańców w jedno miejsce i dokonała selekcji osób przeznaczonych do aresztowania. Atmosferę panującą w czasie obławy sił bezpieczeństwa tak relacjonowała jedna z aresztowanych wtedy mieszkanek Łap-Wit:

Upamiętnienie

W Wysokiem Mazowieckiem odsłonięto pomnik upamiętniający Kazimierza Kamieńskiego, oficerów i żołnierzy 6 Wileńskiej Brygady. Wśród poległych wymieniony jest również Lucjan Niemyjski.

11 sierpnia 2013 roku odsłonięto w Łapach obelisk upamiętniający st. sierż. Lucjana Niemyjskiego^[6].

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 9 listopada 2007 roku „za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej” Lucjan Niemyjski został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[7], a przekazanie orderu rodzinie odbyło się 11 listopada tego samego roku w czasie uroczystości z okazji Narodowego Święta Niepodległości^[8][9].

Przypisy

Bibliografia

• Dawid Golik i in.: Żołnierze wyklęci – Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Wolumen”, 2013. ISBN 978-83-7233-077-2.
• Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski: Kazimierz Kamieński „Huzar” ostatni podlaski komendant 6 Brygady Wileńskiej AK i jego żołnierze 1939–1952. Wysokie Mazowieckie: Fundacja „Pamiętamy”, listopad 2007. [dostęp 2014-07-11].
• Tomasz Łabuszewski, Kazimierz Krajewski: Ostatni komendanci – Ostatni żołnierze 1951–1963. Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, 2013. ISBN 978-83-935994-4-8.