Lucjan Partyński

Lucjan Partyński
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1912
Będzin, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

? 1996
Kołobrzeg, Polska

Zawód, zajęcie

redaktor prasowy,
funkcjonariusz wywiadu

Partia

KZMP, KPP, PPR

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Srebrny Krzyż Zasługi Medal im. Ludwika Waryńskiego

Lucjan Partyński (ur. 2 lutego 1912 w Będzinie[1], zm. 1996[2]) – członek pierwszego składu Grupy Inicjatywnej PPR, wycofany po katastrofie lotniczej na lotnisku pod Smoleńskiem 26 września 1941 roku.

Był członkiem KZMP i KPP[3]. Przed wojną odbywał karę dożywotniego więzienia za morderstwo, popełnione wspólnie z Janem Foremniakiem na rzekomym agencie policji w KPP[4]. Przez pewien czas odbywał karę w jednej celi z przyszłym przywódcą PPR Marcelim Nowotko[5].

W okresie 1939–1940 pracował w parowozowni białostockiej, kończąc w tym czasie technikum kolejowe i obejmując funkcję sekretarza Związku Zawodowego Kolejarzy. W latach 1940–1941, po włączeniu Polesia i Podlasie do ZSRR redaktor „Sztandaru Wolności”, pierwszego komunistycznego pisma o zasięgu ogólnorepublikańskim, wydawanego na sowieckiej Białorusi w języku polskim[6].

W 1941 roku został skierowany w głąb ZSRR na przeszkolenie wojskowe, po którym w 1943 roku został zrzucony ze specjalnym zadaniem o charakterze wojskowym do partyzantki radzieckiej w okolicach Baranowicz. Później w Brygadzie Armii Ludowej im. Grzybowskiego, działającej na Lubelszczyźnie.

Według ankiet powojennych był członkiem radzieckiej partii komunistycznej do 1947 roku. Członek PPR i PZPR. Odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy i (12 listopada 1946) Srebrnym Krzyżem Zasługi[7] (miał wówczas stopień majora).

Od grudnia 1944 zatrudniony w Głównym Zarządzie Informacji Wojska Polskiego; od maja 1946 – na stanowiskach kierowniczych, do szczebla zastępcy szefa Zarządu Informacji Wojsk Lotniczych. Od końca czerwca 1956 w rezerwie kadrowej, na kierowniczych stanowiskach ponownie w okresie 1957–1961, w tym w Zarządzie II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[1].

W 1986 roku wyróżniony przez Sekretariat Komitetu Centralnego PZPR Medalem im. Ludwika Waryńskiego[8].

Przypisy

  1. ↑ a b Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa, bip.ipn.gov.pl [dostęp 2012-07-27].
  2. ↑ Wyszukiwarka grobów w Kołobrzegu
  3. ↑ Feliks Tych, "My, sędziowie, nie od Boga--": z dziejów sądownictwa wojskowego PRL 1944-1956 : materiały i dokumenty, 1996
  4. ↑ P. Gontarczyk, Polska Partia Robotnicza. Droga do władzy 1941-1944, Warszawa 2003, s. 91 i 347
  5. ↑ Gdy zbliżała się wojna... (Marceli Nowotko XVII), Siarka, Organ Konferencji Samorządu Robotniczego Kopalń i Zakładów Przetwórczych Siarki im. M. Nowotki "Siarkopol" w Machowie, Nr 29 (365) z 9 lipca 1975
  6. ↑ B. Bernacki, Organizacja i funkcjonowanie sowieckiego rynku prasowego na ziemiach północno-wschodnich II RP w latach 1939–1941, Białoruskie Zeszyty Historyczne 22 (2004)
  7. ↑ M.P. nr 25 z 24 lutego 1947, poz. 137, poz. 39.
  8. ↑ Życie Partii, styczeń - marzec 1987, str. 55

Bibliografia

  • Piotr Gontarczyk, Polska Partia Robotnicza. Droga do władzy 1941-1944, Warszawa 2003
  • Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu 1943-1985, Warszawa 1988.

Media użyte na tej stronie