Lucjan Wolniewicz

Lucjan Wolniewicz

Data i miejsce urodzenia	29 października 1932 Fresnes-sur-Escaut
Data i miejsce śmierci	13 lutego 2011 Warszawa
Ambasador PRL w Zairze
Okres	od 1971 do 1976
Przynależność polityczna	PZPR
Poprzednik	Wacław Klimas
Następca	Jerzy Wiechecki
Sekretarz generalny Polskiego Komitetu UNICEF
Okres	od lat 70. do 2001
Odznaczenia

Lucjan Ferdynand Wolniewicz (ur. 29 października 1932 we Fresnes-sur-Escaut^[1], zm. 13 lutego 2011 w Warszawie^[2]) – polski inżynier kolejnictwa i dyplomata, ambasador w Zairze (1971–1976).

Życiorys

Syn Józefa i Joanny^[1]. Po ukończeniu szkoły podstawowej na początku 1944 został łącznikiem oddziału ruchu oporu Komunistycznej Partii Francji. Od 1945 do września 1946 był członkiem Czerwonego Harcerstwa, po czym w końcu miesiąca powrócił do Polski i został przyjęty do Związku Walki Młodych w Gliwicach. Od 1947 uczył się w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Pyskowicach, gdzie w latach 1948–1951 przewodniczył Zarządowi Szkolnemu Związku Młodzieży Polskiej. Od grudnia 1949 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej oraz członkiem egzekutywy jej Komitetu Miejskiego w Pyskowicach (od 1949)^[1].

W 1951 zdał egzamin dojrzałości i w tym samym roku podjął pracę w Instytucie Metalurgii Żelaza w Gliwicach, zrezygnowawszy wcześniej ze studiów w Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Katowicach. W Instytucie Metalurgii był członkiem egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR (1952). Od 1952 do 1959 studiował na Wydziale Komunikacji Politechniki Warszawskiej^[1], uzyskując dyplom magistra inżyniera komunikacji^[3]. W latach 1954–1958 pełnił funkcję II sekretarza Oddziałowej Organizacji Partyjnej przy WK PW. Jednocześnie w latach 1953–1957 był zastępcą redaktora naczelnego dwutygodnika „Politechnik”, a od 1957 do 1962 także pracownikiem Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa w Warszawie. Od czerwca do grudnia 1960 przebywał na zlecenie Ministerstwa Komunikacji na stażach w ośrodkach komunikacji kolejowej w Paryżu, Dijon i Lille^[1].

W lutym 1962 został sekretarzem generalnym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Afrykańskiej. W latach 1962–1963 był także redaktorem naczelnym miesięcznika „Afryka”, a w latach 1963–1965 zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika „Kontynenty”. Od 1965 do marca 1969 był sekretarzem generalnym Polskiego Komitetu Solidarności z Narodami Azji i Afryki. Jednocześnie w latach 1965–1969 był zatrudniony na stanowisku asystenta w Katedrze Maszynoznawstwa i Elementów Maszyn Wydziału Komunikacji Politechniki Warszawskiej. Od 1969 pełnił funkcję rzeczoznawcy w Departamencie V Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W latach 1971–1976 był ambasadorem w Zairze, akredytowanym równocześnie w Republice Konga i Republice Środkowoafrykańskiej^[1]. Od lat 1970. był sekretarzem generalnym i dyrektorem wykonawczym^[4] Polskiego Komitetu UNICEF. W 2001 został pozbawiony stanowiska w związku z zarzutami o niegospodarność i wykorzystywania organizacji do prywatnych celów (m.in. zakupu nieruchomości w Rzeszowie)^[5][6][7][8].

Odznaczony został Orderem Uśmiechu^[9], a także był członkiem kapituły Orderu^[10] (od 1992 podkanclerzem)^[11]. W 1998 „w uznaniu wybitnych zasług w działalności dla dobra dzieci” wyróżniony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[12].

Przypisy