Ludger Szklarski

Ludger Szklarski
Data i miejsce urodzenia

26 marca 1912
Jekaterynówka

Data i miejsce śmierci

19 lipca 2003
Kraków

Zawód, zajęcie

inżynier elektromechanik

Tytuł naukowy

profesor zwyczajny

Alma Mater

Instytut Górniczy w Leningradzie

Uczelnia

Akademia Górniczo-Hutnicza

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej

Ludger Mirosław Szklarski (ur. 26 marca 1912 w Jekaterynówce, zm. 19 lipca 2003 w Krakowie) – polski inżynier i wynalazca, elektromechanik i automatyk, wykładowca Akademii Górniczo-Hutniczej, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności.

Życiorys

Ludger Szklarski urodził się w miejscowości Jekaterynówka w okolicach Charkowa na Ukrainie. Pochodził z polskiej rodziny: jego dziadek Mikołaj, powstaniec styczniowy, został zesłany na Syberię, ojciec Feliks Szklarski był inżynierem górnikiem, pracującym w kopalniach Donbasu. Po objęciu przez niego profesury w Instytucie Górniczym w Leningradzie, przeniósł się tam wraz z rodziną. Po ukończeniu gimnazjum, Ludger Szklarski rozpoczął studia na Wydziale Elektromechanicznym Instytutu Górniczego, które ukończył w 1934 roku. Po okresie pracy w kopalniach oraz biurze projektowym w Leningradzie, w 1940 roku uzyskał stopień kandydata nauk w Instytucie Górniczym w Moskwie. W grudniu 1940 roku został wysłany do Lwowa, gdzie objął stanowisko docenta na Politechnice, z zadaniem przetłumaczenia na język rosyjski prac profesora Kazimierza Bartla. Po zajęciu Lwowa przez Niemców, pracował jako elektromonter. W 1944 roku wyjechał do Limanowej.

W marcu 1945 roku zgłosił władzom Akademii Górniczej w Krakowie chęć podjęcia pracy na uczelni. Został skierowany do Katedry Części Maszyn, kierowanej przez profesora Jana Krauzego. Po nostryfikacji dyplomu, do czerwca 1946 roku uzyskał stopień doktora i habilitację (zatwierdzoną w październiku następnego roku). Uczestniczył w tworzeniu Wydziału Elektro-Mechanicznego, gdzie objął stanowiska zastępcy profesora a następnie docenta. W 1948 roku został profesorem nadzwyczajnym AGH. Po podziale Wydziału Elektro-Mechanicznego w 1952 roku został kierownikiem Katedry Elektryfikacji Urządzeń Górniczych na Wydziale Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa. W 1957 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1957–1958 oraz 1963–1966 był dziekanem Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa (po zmianie nazwy Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej). Po reorganizacji uczelni w 1970 roku został kierownikiem Zakładu Automatyki Urządzeń Górniczych oraz wicedyrektorem do spraw nauki Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych.

W działalności naukowej zajmował się między innymi problematyką automatyki i dynamiki napędu elektrycznego, sterowaniem cyfrowym napędów górniczych oraz optymalizacją napędów przekształtnikowych. W 1948 roku, wraz z Mieczysławem Jeżewskim i Zygmuntem Kaweckim opracował konstrukcję defektoskopu magnetycznego do badania lin stalowych. Wspólnie z profesorami Władysławem Dudkiem i Józefem Machowskim napisał monografię Trakcja elektryczna w kopalni. Jego dorobek naukowy obejmuje 263 publikacje, w tym 56 książek. W 1969 roku został powołany na członka korespondenta, w 1983 roku członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk, w 1986 roku na członka czynnego Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1966–1992 był przewodniczącym Sekcji Napędu Elektrycznego Komitetu Elektrotechniki PAN, w latach 80. także Sekcji Cybernetyki Górniczej Wydziału Nauk o Ziemi i Nauk Górniczych PAN. W 1993 roku otrzymał doktorat honorowy Akademii Górniczo-Hutniczej, rok później został doktorem honoris causa Instytutu Górniczego w Petersburgu, zaś w 1999 roku Wyższej Szkoły Górniczej w Ostrawie.

Na emeryturę przeszedł w 1982 roku, pozostając przez kolejne lata czynnym naukowo. Należał do stowarzyszeń naukowych, był między innymi członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (PTETiS) oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego. Został odznaczony Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim (2002)[1] Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (1951)[2], medalami 10-lecia i 40-lecia Polski Ludowej. Zmarł 19 lipca 2003 w Krakowie, został pochowany na Cmentarzu Rakowickim[3].

Przypisy

  1. ↑ M.P. z 2002 r. nr 30, poz. 478.
  2. ↑ M.P. z 1951 r. nr 76, poz. 1030.
  3. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Ludger Szklarski. rakowice.eu. [dostęp 2018-03-03].

Bibliografia

  • Jacek Zarudzki: Jubileusz 90-lecia prof. dr hab. inż. Ludgera Szklarskiego. „Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH”. Nr 102, kwiecień 2002. ISSN 1425-4271.
  • Jacek Zarudzki, Andrzej Horodecki: Wspomnienie o działalności i dorobku naukowym profesora Ludgera Szklarskiego. „Nauka”. 2005, nr 1. ISSN 1231-8515.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie