Ludmiła Bułdakowa

Ludmiła Bułdakowa

Data i miejsce urodzenia	25 maja 1938 Leningrad
Data i miejsce śmierci	8 listopada 2006 Moskwa
Wzrost	171 cm
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie Reprezentacja  ZSRR złoto Meksyk 1968 piłka siatkowa (drużyna) złoto Monachium 1972 piłka siatkowa (drużyna) srebro Tokio 1964 piłka siatkowa (drużyna)

Ludmiła Bułdakowa (ur. 25 maja 1938, zm. 8 listopada 2006^[1]) – radziecka siatkarka. Trzykrotna medalistka olimpijska.

W reprezentacji Związku Radzieckiego grała w latach 1955–1972, pełniła funkcję kapitana zespołu. Oprócz trzech medali igrzysk olimpijskich - złota w 1968 i 1972, srebra w 1964 - sięgnęła po złoto (1956, 1960 i 1970) oraz srebro mistrzostw świata (1962). Trzykrotnie zostawała mistrzynią Europy (1958, 1967, 1971, srebro w 1955). W rozgrywkach klubowych grała w zespole z Kowna, w 1956 została zawodniczką Dinamo. Z moskiewskim zespołem była mistrzynią ZSRR w latach 1960, 1962, 1970–1973. W 1961, 1965, 1968–1972, 1974 triumfowała w Pucharze Europy. W 2012 roku została nominowana do amerykańskiej galerii siatkarskich sław - Volleyball Hall of Fame^[2]. Na gali obecna była jej córka, Tatiana, która w jej imieniu odebrała pamiątkową tablicę^[3].

Kariera

Ludmiła Meszczeriakowa Bułdakowa przygodę z siatkówką rozpoczęła w 1952 roku w Kownie. Jej pierwszym trenerem był Agustin Karkauzakas. Na początku siatkówka dla Ludmiły była tylko przyjemnym hobby, bowiem jako 14-latka nie wiązała z nią przyszłości. Zespół z Kaunas, w którym występowała Meszczeriakowa, zdobył mistrzostwo kraju juniorów. W następnym sezonie została przeniesiona do drużyny seniorów, a gdy miała 17 lat została zaproszona do Dynama Moskwa i reprezentacji ZSRR. W latach 1955–1972 pełniła funkcję kapitana drużyny narodowej^[3].

W 1964 roku na Igrzyskach Olimpijskich po raz pierwszy mogliśmy zobaczyć siatkówkę kobiet. O złotym medalu zadecydował mecz pomiędzy reprezentacjami Japonii i Rosji. Żeńska siatkówka tamtych lat to wieloletnia walka wszystkich szkół siatkarskich świata przeciwko jednej – japońskiej. Twarda, taktycznie elastyczna, z doskonałą linią obrony, reprezentacja Nippon złożona z zawodniczek z klubu Rising Sun zrobiła na Bułdakowej ogromne wrażenie. Po igrzyskach olimpijskich trener ZSRR, Giwi Achwledani, zdecydował się na drastyczne środki: Bułdakowa, skrzydłowa, została przestawiona na rozegranie. Ludmiła była niezadowolona z tej decyzji. Uważała to za próbę ataku na jej osobę, ale że była odpowiedzialna i zdyscyplinowała zaczęła trenować również na rozegraniu^[4].

W 1968 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku Rosjanki nie miały sobie równych. W 1972 roku drużyna Związku Radzieckiego obroniła tytuł. Bułdakowa nie kryła łez, bowiem finałowy mecz z reprezentacją Japonii był ostatnim, który rozegrała w swojej karierze^[3].

Ludmiła Bułdakowa zmarła w listopadzie 2006 roku. W maju 2007 r. federacja rosyjska ustanowiła nagrodę imieniem Ludmiły Bułdakowej, którą otrzymuje najlepsza zawodniczka sezonu rosyjskiej superligi kobiet^[3].

Przypisy