Ludomir Chojnowski
 | |
 podporucznik weteran | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 lipca 1843 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 stycznia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Ludomir Chojnowski (inna pisownia nazwiska Choynowski, ur. 4 lipca 1843, zm. 20 stycznia 1940[1] w Kaliszu[2]) – podporucznik weteran powstania styczniowego[3][4].
Życiorys
Ludomir Chojnowski urodził się w Borysławicach w Kaliskiem. Był synem Stanisława i Pelagii zd. Dłużniakiewicz, jego ojciec dzierżawił majątek Grzybki[1]. Ukończył w Kaliszu Wyższą Szkołę Realną[1], następnie uczęszczał do szkoły przygotowawczej do Szkoły Głównej w Warszawie, w której należał do organizacji spiskowej. W 1862 roku przeszedł do nowo utworzonego Instytutu Politechnicznego i Rolniczo-Leśnego w Puławach[5].
Po wybuchu powstania wrócił w okolice Kalisza, gdzie wstąpił do tworzącego się oddziału[6]. Po pierwszych potyczkach dołączył do oddziału pod dowództwem Franciszka Parczewskiego liczącego około 700 powstańców, który jednak 22 kwietnia 1863 został szybko rozbity w okolicach wsi Rudniki[7][a]. Podczas bitwy Ludomir Chojnowski miał zostać ciężko ranny.
Mieszkał w Kaliszu[6], gdzie był znanym społecznikiem. Był m.in. wiceprezesem Kaliskiego Towarzystwa Wioślarskiego (1896-1897), członkiem Towarzystwa Dobroczynności, Kaliskiego Towarzystwa Kredytu Wzajemnego i Kaliskiego Towarzystwa Muzycznego. W 1938 został Honorowym Obywatelem Kalisza[1]. Jego żoną była Celestyna z Wyrzykowskich (1855-1924)[1]. Zmarł w 1940 roku. Pochowany na Cmentarzu Miejskim w Kaliszu[8].
Ordery i odznaczenia
- Krzyżem Niepodległości z Mieczami – 8 listopada 1930 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 22 stycznia 1938 roku „za zasługi w walkach o niepodległy byt Narodu oraz w pracy dla Państwa”[10][11]
Uwagi
- ↑ Podane w publikacji "Rok 1863 za naszą wolność i waszą. W 75-lecie Powstania Styczniowego" (wyd. 1938, Warszawa, s. 26) informacje jakoby pod Rudnikami z 2400-osobową partią Parczewskiego walczyło 8000 Rosjan, a 300 powstańców poległo, są nieprawdopodobne i niemające potwierdzenia w innych źródłach.
Przypisy
- ↑ a b c d e Stanisław Małyszko: Zabytkowe cmentarze przy Rogatce w Kaliszu. Kalisz: Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 2012, s. 265. ISBN 978-83-62689-09-5.
- ↑ Informator. Kultura, sport, rekreacja, turystyka.. Kalisz: Miejska Biblioteka Publiczna im. Adama Asnyka w Kaliszu, 2018, s. 109.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 40.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 88.
- ↑ Historia Ośrodka Nauk Rolniczych w Puławach, Studenci zapisani do Instytutu Politechnicznego i Rolniczo-Leśnego w roku 1862/1863. (pol.). [dostęp 2014-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-02)].
- ↑ a b Żywe Pomniki Bohaterstwa ostatni weterani 1863 roku. W: Rok 1863 za naszą wolność i waszą. W 75-lecie Powstania Styczniowego. Warszawa: Oddział im. Romualda Traugutta Polskiego Towarzystwa Kultury i Oświaty Robotniczej "Pochodnia" w Warszawie, 1938, s. 26.
- ↑ Eligiusz Kozłowski: Parczewski Franciszek. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXV. Warszawa: 1980, s. 208-209.
- ↑ Kalendarium Południowej Wielkopolski (pol.). d-w.pl. [dostęp 2017-05-17].
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 350.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 17, poz. 13.
- ↑ Krzyż oficerski Orderu Polski Odrodzonej na piersiach weteranów z 1863 r.. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. XIX, s. 1, 13, 24 stycznia 1938. Kraków.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podporucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Ludomir Chojnowski