Ludomir Skórewicz

Ludomir Skórewicz

Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1902 Baku
Data i miejsce śmierci	20 czerwca lub 21 czerwca 1940 Palmiry
Miejsce spoczynku	Cmentarz w Palmirach
Zawód, zajęcie	prawnik
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Ludomir Skórewicz (ur. 4 kwietnia 1902 w Baku, zm. 20 lub 21 czerwca 1940 w Palmirach) – polski prawnik, uczestnik walk o granice w latach 1918–1921, starosta grodzki i powiatowy z okresu II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni w Palmirach.

Życiorys

Był synem Kazimierza Skórewicza i Rafaeli z Rutkowskich. Gdy miał cztery lata, jego rodzina przeprowadziła się z Baku do Warszawy. W latach 1912–1920 pobierał nauki w gimnazjum im. Pawła Chrzanowskiego. W 1912 przystąpił do rodzącego się ruchu skautowego, w późniejszym okresie należał natomiast do 2 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Tadeusza Rejtana. W okresie szkolnym związał się również z młodzieżowymi organizacjami niepodległościowymi. W latach 1915–1920 był członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej, gdzie pokonując kolejne szczeble w strukturze organizacyjnej doszedł do stanowiska prezesa Zarządu Głównego. Od 1916 roku działał również w szeregach konspiracyjnego PET. W 1917 roku, z powodu udziału w demonstracji urządzonej w proteście przeciw wywiezieniu Józefa Piłsudskiego do Magdeburga, został na krótko uwięziony przez okupacyjne władze niemieckie^[1].

W październiku 1918, w związku z rysującą się klęską państw centralnych, organizował Zbrojne Pogotowie Młodzieży (ZPM). Pełnił funkcję komendanta okręgu warszawskiego ZPM. 10 listopada 1918 wraz z kolegami rozbroił niemiecki garnizon parku samochodowego oraz stajen w Belwederze, przekazując następnie zarekwirowane pojazdy i konie tworzącemu się Wojsku Polskiemu. Po rozbrojeniu wojsk niemieckich w Warszawie organizował drużyny ZPM, pełniące służbę wartowniczą na dworcach kolejowych oraz przy obiektach o znaczeniu strategicznym. Po zdaniu egzaminu maturalnego wstąpił ochotniczo w szeregi Wojska Polskiego (wiosna 1920). Został wówczas przydzielony do Dowództwa Kwatery Naczelnego Wodza. W listopadzie 1920 został zdemobilizowany. Rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, które jednak szybko przerwał, aby wziąć udział w III powstaniu śląskim. W składzie I dywizjonu artylerii Grupy „Północ” uczestniczył m.in. w bitwie o Górę św. Anny^[1].

Po zakończeniu powstania Skórewicz powrócił na studia. W listopadzie 1924 uzyskał dyplom magistra prawa, a trzy miesiące później został aplikantem Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Pokonując kolejne szczeble doszedł do stanowiska podprokuratora warszawskiego Sądu Okręgowego. Około 1930 roku objął funkcję zastępcy naczelnika wydziału bezpieczeństwa publicznego w Komisariacie Rządu na m.st. Warszawę. W lutym 1933 został powołany na stanowisko starosty grodzkiego warszawskiej dzielnicy Praga. W czasie wielkiej powodzi, która dotknęła Warszawę w lipcu 1934, kierował sztabem akcji przeciwpowodziowej. W latach 1935–1936 piastował stanowisko starosty powiatu toruńskiego, pełniąc jednocześnie obowiązki starosty grodzkiego miasta Torunia. W 1937 został przeniesiony na Polesie, gdzie sprawował funkcję starosty powiatu koszyrskiego. Z tej funkcji został zwolniony we wrześniu 1937^[2]. Powrócił następnie do Warszawy, gdzie po odbyciu aplikacji został wpisany na listę adwokatów tamtejszego Sądu Apelacyjnego (1938)^[3].

Skórewicz należał do grona bliskich współpracowników Adama Skwarczyńskiego. W październiku 1933 wraz z trzema innymi zwolennikami Skwarczyńskiego – Witoldem Ipohorskim-Lenkiewicz, Ludomirem Rubachem i B. Wroną – założył wydawane własnym sumptem pismo „Czerwona Róża”. Skórewicz, występujący pod pseudonimem „Wit Grot”, był autorem większości artykułów wstępnych. Po wydaniu czterech numerów pismo przestało wychodzić (1934); jego wydawanie wznowiono jednak w maju 1938. Do 1 sierpnia 1939 ukazało się trzynaście numerów reaktywowanego czasopisma. Skórewicz – ujawniwszy swój wcześniejszy pseudonim – pisał już wówczas pod własnym nazwiskiem^[3].

Na temat losów Skórewicza w pierwszych miesiącach II wojny światowej nie zachowało się zbyt wiele informacji. 16 kwietnia 1940 został aresztowany przez Gestapo. Był więziony na Pawiaku. 20 lub 21 czerwca 1940 został zamordowany w Palmirach wraz z 357 innymi przedstawicielami polskiej inteligencji, aresztowanymi przez Niemców w ramach Akcji AB. Jego szczątki spoczywają na cmentarzu-mauzoleum w Palmirach^[3].

Był żonaty z Martą Perzyńską^[4]. Para nie miała dzieci^[3].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Skórewicz Ludomir Daniel Witold (1902–1940). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXXVIII/3. Warszawa–Kraków: Polska Akademia Nauk, 1998. ISBN 83-86301-55-4.