Ludovico Calini

Ludovico Calini
Kardynał prezbiter
Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1696 Cazzago San Martino
Data i miejsce śmierci	9 grudnia 1782 Brescia
Miejsce pochówku	?↗
Biskup Cremy
Okres sprawowania	1730–1751
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	17 grudnia 1718
Sakra biskupia	21 września 1730
Kreacja kardynalska	26 września 1766 Klemens XIII
Kościół tytularny	S. Anastasiae S. Stefano al Monte Celio

Ludovico Calini (ur. 9 stycznia 1696 w Cazzago San Martino, zm. 9 grudnia 1782 w Brescii) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 9 stycznia 1696 roku w Cazzago San Martino, jako syn Vincenza i Teodory Gonzagi Martinengo^[1]. Studiował na Papieskiej Akademii Kościelnej, gdzie uzyskał doktorat utroque iure^[1]. 17 grudnia 1718 roku przyjął święcenia kapłańskie^[2]. 11 września 1730 roku został wybrany biskupem Cremy, a dziesięć dni później przyjął sakrę^[2]. W czasie zarządzania diecezją zwołał synod, a także był zaangażowany w spór dotyczący prawa przyjmowania Eucharystii w czasie mszy, co wywołało kontrowersje w całym kraju^[1]. Z powodu konfliktu z wpływowym w Cremie rodem Griffani, Calini był zmuszony zrezygnować z biskupstwa w 1751 roku^[1]. Jednocześnie został mianowany łacińskim patriarchą Antiochii^[2]. Pomimo silnych tendencji antyjezuickich, Calini był znany z sympatii do tego zakonu, przez co był często atakowany przez jego przeciwników^[1]. 26 września 1766 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Anastasiae^[2]. W 1767 roku został prefektem Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii^[2]. Brał udział w procesie beatyfikacyjnym Jana de Palafoxa y Mendozy i głosował przeciwko wyniesieniu go na ołtarze^[1]. Jego sprzeciw wywołał znacznie poruszenie, a był spowodowany wrogością Palafoxa y Mendozy względem jezuitów^[1]. Tuż przed przejściem na emeryturę w 1780 roku, spotkał się z Piusem VI i wnioskował u niego przywrócenie zakonu, zarzucając Klemensowi XIV szaleństwo^[1]. Calini Zmarł 9 grudnia 1782 roku w Brescii^[1].

Przypisy