Ludwig Mies van der Rohe

Ludwig Mies van der Rohe

Imię i nazwisko	Maria Ludwig Michael Mies
Data i miejsce urodzenia	27 marca 1886 Akwizgran
Data i miejsce śmierci	17 sierpnia 1969 Chicago
Narodowość	niemiecka
Dziedzina sztuki	architektura
Epoka	modernizm
Ważne dzieła
pawilon barceloński willa Tugendhatów
Odznaczenia

Ludwig Mies van der Rohe, właśc. Maria Ludwig Michael Mies^[a] (ur. 27 marca 1886 w Akwizgranie, zm. 17 sierpnia 1969 w Chicago) – niemiecki architekt modernistyczny, działający również w Stanach Zjednoczonych, czołowy przedstawiciel stylu międzynarodowego.

Życiorys

Ludwig Mies był najmłodszym synem akwizgrańskiego kamieniarza i mistrza budowlanego, Michaela Miesa (1851–1927) oraz jego żony Amalie z domu Rohe (1843–1928). Jako dziecko pracował w rodzinnej pracowni ojca, od 1899 ucząc się w szkole rzemiosła zawodu murarza (praktykował w firmie budowlano-dekoracyjnej przerysowując ornamenty), a w 1904 praktykował w biurze architektonicznym. W 1905 wstąpił do pracowni Brunona Paula w Berlinie, a w 1908 został przyjęty do biura Petera Behrensa i pozostał w nim do 1912. W 1913 r. poślubił Adę Bruhn, z którą miał trzy córki, a od 1926 do jej śmierci w 1951 r. pozostawał w separacji. Pod wpływem Behrensa Mies wypracował styl łączący zaawansowane możliwości techniczne z klasycyzmem w duchu Karla Friedricha Schinkla. Pewien wpływ wywarły na niego również przekonania artystyczne rosyjskich konstruktywistów oraz holenderskiej grupy De Stijl.

Przełomem w karierze Miesa było opublikowanie szkiców wieżowca na trójkątnej działce przy Friedrichstraße w Berlinie. Kolejne publikowane radykalnie modernistyczne projekty, w tym betonowego biurowca oraz ceglanej i betonowej willi, choć niezrealizowane, przez dłuższy czas ustalały standardy nowoczesnego projektowania.

Blok mieszkalny na wystawie w Stuttgarcie-Weißenhof.

(c) Ashley Pomeroy z angielskiej Wikipedii, CC BY 3.0

Pawilon wystawowy w Barcelonie (rekonstrukcja)

Willa Tugendhatów w Brnie

Apartamentowce 860-880 Lake Shore Drive w Chicago. Przykład pierwszego całkowicie przeszklonego budynku mieszkalnego w USA^[1].

(c) Mikerussell z angielskiej Wikipedii, CC-BY-SA-3.0

Dominion Center w Toronto

Nowa Galeria Narodowa w Berlinie

Od 1923 r. Mies współpracował przy wydawaniu pisma „G” (skrót od niem. „Gestaltung”). Jako dyrektor artystyczny Werkbundu zorganizował wystawę tej grupy w osiedlu Weißenhof w Stuttgarcie, a w latach 1930–1932 był dyrektorem Bauhausu. Poza tym zaprojektował kilkanaście domów prywatnych. W 1927 r. zaprojektował równolegle ze Stamem i Breuerem krzesło zawieszone, zaś w dwa lata później tzw. krzesło barcelońskie. Od połowy lat 20. Mies rozpoczął współpracę z projektantką form przemysłowych i wnętrz Lilly Reich, która stała się również jego partnerką życiową.

W roku 1937, widząc brak zainteresowania swoją architekturą w Niemczech pod rządami nazistów, wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby zaprojektować dom jednorodzinny dla rodziny Resor (ostatecznie niezrealizowany). Po krótkim pobycie w Niemczech w kolejnym roku, związanym z uregulowaniem spraw zawodowych (m.in. potwierdzenie patentów na meble, stanowiących główne źródło utrzymania), osiadł w USA na stałe. Współpracował z reaktywowanym tam Bauhausem. W Ameryce Mies zamieszkał w Chicago, gdzie zaproponowano mu stanowisko kierownika Szkoły Architektury w Armour School of Technology (późniejszego Illinois Institute of Technology – IIT). Zgodził się objąć to stanowisko pod warunkiem całkowitej swobody w projektowaniu kampusu uczelni. Powstały tam niektóre z jego najsłynniejszych budynków, włączając w to Crown Hall, siedzibę Szkoły Architektury IIT.

W 1944 r. Mies uzyskał amerykańskie obywatelstwo. W 1963 r. prezydent Kennedy^[b] uhonorował go Medalem Wolności.

Zmarł 17 sierpnia 1969 roku w Chicagowskim Wesley Memorial Hospital, przeżywszy 83 lata. Pozostawił dwie córki, pięciu wnuków i sześciu prawnuków^[2].

Cechy architektury

Mies jest znany z aforyzmów „mniej znaczy więcej”, a także „Bóg jest ukryty w szczegółach”, w których zawarł swoje najważniejsze poglądy na architekturę. Stał się ojcem duchowym architektury minimalizmu i brutalizmu. Dążył do stworzenia neutralnej przestrzeni za pomocą architektury opierającej się na uczciwości wobec materiału i strukturalnej jedności. W ciągu ostatnich dwunastu lat życia Mies doszedł do wizji monumentalnej architektury „skóry i szkieletu”. Jego późne dzieła stanowią znakomite podsumowanie życia poświęconemu idei uniwersalnej, wyrafinowanej w swej prostocie architektury. W urbanistyce proponował oparcie się o swobodną kompozycję, opartą jednak na rygorystycznym rastrze i klasycznie wyważonych proporcjach.

Mies zaprojektował i zrealizował wiele nowoczesnych wieżowców, głównie w Chicago, które stały się pierwowzorami dzisiejszych drapaczy chmur. Warto wśród nich wymienić budynki mieszkalne przy Lake Shore Drive 860-880 (1948–1952, pierwsze budynki zrealizowane w technice przeszklonego stalowego szkieletu) oraz Seagram Building w Nowym Jorku (1954–58, we współpracy z Philipem Johnsonem). Wszystkie mieszkania w apartamentowcu przy Lake Shore Drive 860-880 są całkowicie przeszklone jako pierwsze w USA i nie stanowi to żadnego problemu w mroźne chicagowskie zimy dzięki sprawnej klimatyzacji i centralnemu ogrzewaniu, a także zapewniona jest prywatność dzięki klasycznym zasłonom. Okna można uchylać aby zapewnić dostęp do naturalnego powietrza latem^[1].

Główne dzieła

• willa Riehla w Neubabelsbergu koło Berlina, 1907 – zwana Klösterli (mały klasztor), dom z dwuspadowym dachem na krawędzi stoku, umocnionej wydatnym murem
• willa Perlsa w Zehlendorfie (ob. dzielnica Berlina), 1911
• projekt domu pani Kröller w Hadze 1912 – niezrealizowany, wykonano prawdopodobnie drewnianą makietę w skali naturalnej pokrytą płótnem
• projekt wieżowca ze stali i szkła, 1919 – niezrealizowany projekt stworzony na konkurs dla trójkątnej działki koło dworca kolejowego przy Friedrichstraße w Berlinie
• projekt szklanego drapacza chmur, 1920–1921 (niezrealizowany)
• projekt żelbetowego biurowca, 1922 (niezrealizowany)
• projekt willi z cegły, 1923 (niezrealizowany)
• projekt willi z betonu, 1924 (niezrealizowany)
• dom Wolfów w Gubinie, 1926 (zburzony) – willa fabrykanta Ericha Wolfa. Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie fragmenty muru oporowego na skarpie, na której była zlokalizowana. Miejsce, w którym stała, przyciąga do Gubina młodych architektów z Polski, Niemiec i Stanów Zjednoczonych, inspirujących się dziełami Miesa van der Rohe, widzących w nich piękno całości, równowagę formy i czystość proporcji. W lipcu 2001 odbyła się w Muzeum Sztuki Współczesnej w Nowym Jorku wystawa wszystkich projektów Miesa. Zaprezentowana tam gubińska willa spotkała się ze sporym zainteresowaniem w USA, co stwarza nadzieję na dalszy rozwój „Projektu Willi Wolfa”, będący jednym z najważniejszych w koncepcji tworzenia „Euromiasta Gubin – Guben”.
• pomnik Karla Liebknechta i Róży Luksemburg w Berlinie 1926 (zburzony przez nazistów)
• blok mieszkalny na osiedlu Weißenhof w Stuttgarcie i projekt urbanistyczny osiedla, 1927
• dom Estersa w Krefeld, 1928
• dom Langego w Krefeld, 1928
• pawilon niemiecki na wystawie międzynarodowej w Barcelonie, 1929, zrekonstruowany w 1986
• dom Tugendhatów w Brnie, 1930
• dom dla kawalera na berlińskiej wystawie budowlanej, 1931 (z Lilli Reich, rozebrany)
• projekty domów atrialnych (lata 30. XX wieku)
• dom Lemke w Berlinie, 1932
• projekt domu Resorów w Jackson Hole, 1937–1941 (niezrealizowany)
• Promontory Apartments w Chicago 1949
• budynki campusu IIT w Chicago 1943–1956, w tym Crown Hall (1950–1956)
• dom pani Farnsworth w Plano (Illinois), 1945–1950
• projekt konkursowy Teatru Narodowego w Mannheim, 1953 (niezrealizowany)
• budynki mieszkalne przy Lake Shore Drive 860-880 w Chicago, 1948–1952
• budynek Cullinan Hall w Museum of Fine Arts w Houston, 1954
• Seagram Building w Nowym Jorku 1954–1958 (z Philipem Johnsonem)
• budynek Muzeum XX wieku (obecnie Neue Nationalgalerie) w Berlinie 1962–1968
• Toronto-Dominion Centre w Toronto, 1963–1969 – zespół trzech budynków biurowych z publicznym placem i centrum handlowym (mall) w podziemiu
• Westmount Square w Montrealu, 1965–1968 – podobny zespół złożony z trzech wieżowców i pawilonu
• biurowiec IBM w Chicago 1967 – wolno stojący, w symetrycznej kompozycji
• projekt budynku Commerzbank AG we Frankfurcie nad Menem, 1968
• budynek Brown Wing w Museum of Fine Arts w Houston; projekt: 1965–1968, ukończony: 1974

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Peter Blake, Mies van der Rohe – architektura i struktura, Warszawa 1991
• Terence Riley, Barry Bergdoll (red.), Mies in Berlin, Monachium-Berlin-Londyn-Nowy Jork 2002
• David Spaeth, Kenneth Frampton, Mies van der Rohe: Der Architekt der technischen Perfektion, Stuttgart 1995

Linki zewnętrzne

• Ludwig Mies van der Rohe – strona w serwisie ArchINFORM (ang. • niem.)