Ludwik Świder

Ludwik Świder
	major
Pełne imię i nazwisko	Ludwik Jan Świder
Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1893 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	19 grudnia 1952 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Jednostki	100 Pułk Piechoty; 26 Pułk Piechoty; 27 Pułk Piechoty; PKU Tarnopol
Stanowiska	dowódca batalionu; kwatermistrz pułku; komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	;

Groby mjr Ludwika Jana Świdra ps. „Johann Puk” i Aleksandra Tomaszewskiego ps. „Al” w Panteonie – Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Ludwik Jan Świder (ur. 2 sierpnia 1893 w Krakowie, zm. 19 grudnia 1952 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Broszkiewiczów. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. armii. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1916 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty Nr 100^[1].

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został ranny. W latach 1923–1924, w stopniu kapitana, służył w 26 pułku piechoty we Lwowie^[2]^[3]. Był dowódcą kompanii, a później także batalionu. W 1926 w Kamionce Strumiłowej pojedynkował się na szable z porucznikiem Wiktorem Jarockim z 14 pp. Pojedynek miał „przebieg krwawy”. Wojskowy Sąd Rejonowy we Lwowie uniewinnił siedmiu oficerów oskarżonych o udział w tym pojedynku^[4]. W 1926 przeniesiony do 27 Pułku Piechoty w Częstochowie.18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. W tym samym roku pełnił służbę w dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie^[6]. W 1929 powierzono mu obowiązki dowódcy batalionu w 27 Pułku Piechoty, które pełnił do marca 1932, gdy został przesunięty ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko kwatermistrza pułku^[7]^[8]. Z dniem 15 sierpnia 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol na stanowisko komendanta^[9]. W 1938 przeniesiony w stan spoczynku. W rzeczywistości został zatrudniony na stanowisku kierownika agentury w Samodzielnym Referacie Informacyjnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi, gdzie pracował do wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 wraz ze swoją jednostką internowany w Rumunii. Od 1941 więziony w niemieckich obozach jenieckich dla polskich oficerów^[10].

Po wojnie przebywał w obozach dla przesiedleńców (dipisów). Od 1949 pracował w ośrodku wywiadowczym w Quackenbrück (od 1950 w Barkhausen), który podlegał naczelnym władzom RP na uchodźstwie. Od 1950 pod fałszywym nazwiskiem Johann Puk, przebywał w Berlinie Zachodnim, gdzie 23 lipca 1951 został zatrzymany przez Rosjan. W lutym 1952 przekazany władzom Polski Ludowej. 23 czerwca 1952 WSR w Warszawie pod przewodnictwem ppłk. M. Widaja skazał go na karę śmierci^[11]. Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. Stracony 19 grudnia 1952 w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Dokładne miejsce pochówku było przez wiele lat nieznane. 28 września 2014 roku Instytut Pamięci Narodowej poinformował o identyfikacji jego szczątków w tej kwaterze^[12].

27 września 2015 mjr Ludwik Świder został uroczyście pochowany w Panteonie – Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych (1921)^[13]
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[14]^[15]
Państwowa Odznaka Sportowa^[16]
Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[17]
Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[17]
Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)^[17]
Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)^[17]

Przypisy

↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 281, 801.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 200, 410.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186, 354.
↑ Proces o pojedynek we Lwowie. Wszyscy uczestnicy uniewinnieni. „Polska Zbrojna”. 319, s. 5, 1926-11-20. Warszawa. .
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 181.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 557.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.
↑ Świder Ludwik l Żołnierze Niezłomni Wyklęci, Żołnierze Wyklęci [dostęp 2022-10-31] .
↑ "Księga najwyższego wymiaru kary" w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944–1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.
↑ Ośmiu bohaterów odzyskało nazwiska – Warszawa, 28 września 2014. [dostęp 2014-09-28].
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 78)
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31.
↑ Na podstawie fotografii [1].
↑ ^a ^b ^c ^d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 801.

Bibliografia

Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990.
Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991., zob. też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
AIPN, Teczki więźniów 1952, Świder Ludwik.
Informator o osobach skazanych...
H. Nakielski, Jako i my...

Linki zewnętrzne

Ludwik Jan Świder - Odnalezieni - Poszukiwania nieznanych miejsc pochówku ofiar terroru komunistycznego. ipn.gov.pl. [dostęp 2015-02-27].

[CITEREFLista_starszeństwa_c._i_k._Armii1918281,_801-1] Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 281, 801.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923200,_410-2] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 200, 410.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924186,_354-3] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186, 354.

[4] Proces o pojedynek we Lwowie. Wszyscy uczestnicy uniewinnieni. „Polska Zbrojna”. 319, s. 5, 1926-11-20. Warszawa. .

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_5_z_21_lutego_1928_roku,_s._45-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928125,_181-6] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 181.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_6_z_23_marca_1932_roku,_s._225-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.

[CITEREFRocznik_Oficerski193231,_557-8] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 557.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_31_sierpnia_1935_roku,_s._97-9] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.

[10] Świder Ludwik l Żołnierze Niezłomni Wyklęci, Żołnierze Wyklęci [dostęp 2022-10-31] .

[11] "Księga najwyższego wymiaru kary" w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944–1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.

[12] Ośmiu bohaterów odzyskało nazwiska – Warszawa, 28 września 2014. [dostęp 2014-09-28].

[13] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 78)

[14] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[CITEREFRocznik_Oficerski193231-15] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31.

[16] Na podstawie fotografii [1].

[CITEREFLista_starszeństwa_c._i_k._Armii1918801-17] Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 801.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne