Ludwik Badian

Ten artykuł od 2016-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ludwik Badian

Data i miejsce urodzenia	4 sierpnia 1928 Lwów
Data i miejsce śmierci	11 czerwca 1987 Wrocław
profesor nauk nauk przyrodniczych
Specjalność: fizyka, materiałoznawstwo
Alma Mater	Politechnika Wrocławska
nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Wrocławska
Odznaczenia

Ludwik Badian (ur. 4 sierpnia 1928 we Lwowie, zm. 11 czerwca 1987 we Wrocławiu) – polski fizyk i materiałoznawca, profesor Politechniki Wrocławskiej, członek PAN.

Życiorys

Był synem Żelisława (urzędnika państwowego) i Marii z Eisnerów. Ukończył liceum matematyczno-fizyczne w Krakowie (1946), następnie studiował elektrotechnikę na Politechnice Wrocławskiej (1946–1950). W 1948 podjął pracę na tej uczelni; był asystentem, po obronie doktoratu (1961, praca Szerokopasmowe absorbeny mikrofalowe. Teoria, technologia i technika pomiarowa) adiunktem, wreszcie docentem (1967-1969) w Katedrze Wysokich Napięć. Od 1969 (do końca życia) kierował Zakładem Elektrofizyki i Elektrotechnologii Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii, przez pewien czas także całym Instytutem (1971–1982, 1984–1985). W 1970 został profesorem nadzwyczajnym, w 1978 profesorem zwyczajnym. Od 1976 był członkiem korespondentem PAN. Współpracował także z Przemysłowym Instytutem Telekomunikacji w Warszawie (1950–1964 asystent, 1964–1967 docent).

W pracy naukowej zajmował się fizyką dielektryków, podzespołami elektronicznymi, miernictwem elektrotechnicznym i materiałoznawstwem elektrycznym. Stworzył naukowe podstawy uruchomienia polskiego przemysłu radioceramicznego.

Od 1978 pełnił funkcję sekretarza Oddziału PAN we Wrocławiu; był również członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Za prace w dziedzinie dielektryków mikrofalowych otrzymał w 1964 nagrodę Wydziału IV PAN, w 1972 został wyróżniony nagrodą ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki. Był odznaczony m.in. Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Działał w komisji uczelnianej PZPR na Politechnice Wrocławskiej.

Wybrane publikacje

• Prace nad przygotowaniem dielektryków ceramicznych dla potrzeb techniki wielkiej częstotliwości (1956)
• Mostek różnicowy do badania własności dielektryków w silnych polach elektrycznych (1957, z Józefem Rabiejem)
• Poradnik materiałoznawstwa elektrycznego (1959, redaktor)
• Mikrofalowe własności diody waraktorowej (1964)
• Czwórnikowa metoda pomiaru dielektryków w paśmie mikrofalowym (1966)
• Teoria dielektryków w dydaktyce materiałoznawstwa elektrycznego (1971)
• Methode zur Untersuchung der Alterung in Dielektrika (1973)

Źródła

• Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne, Wrocław 1988