Ludwik Bar

Ludwik Bar
Ilustracja
Ludwik Bar jako harcerz w Sanoku (1924)
Data i miejsce urodzenia

5 lutego 1906
Olchowce

Data i miejsce śmierci

16 lutego 1999
Warszawa

profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo administracyjne stosunków gospodarczych, samorząd pracowniczy, prawo gospodarcze publiczne
Alma Mater

Uniwersytet Wileński

Doktorat

1932
Uniwersytet Wileński

Habilitacja

1962
Uniwersytet Warszawski

Profesura

1969[1]

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Łódzki
Szkoła Główna Handlowa w Warszawie
Uniwersytet Warszawski
Instytut Nauk Prawnych PAN

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi

Ludwik Bar (ur. 5 lutego 1906 w Olchowcach, zm. 16 lutego 1999 w Warszawie) – polski prawnik, profesor nauk prawnych.

Życiorys

Urodził się 5 lutego 1906 w Olchowcach[2]. Był synem Jana (rolnik w Olchowcach)[3]. Miał brata Stanisława (ur. 1901)[4].

Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku, w którym zdał egzamin dojrzałości 18 maja 1926 w trakcie przewrotu majowego (w jego klasie byli m.in. Stanisław Buczek, Mikołaj Deńko, Bronisław Kocyłowski, Marian Strzelbicki)[2][5]. Podczas nauki szkolnej był harcerzem w Sanoku, w 1923 drużynowym II Drużyny im. Tadeusza Kościuszki, od 1924 komendantem sanockiego hufca harcerzy (opiekunem hufca był wówczas Marian Szajna)[6][7], przed 1928 na urlopie[8]. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a następnie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie uzyskał tytuł doktora w 1932. Podczas Jubileuszowego Zlotu Związku Harcerstwa Polskiego w Spale w lipcu 1935 w stopniu harcmistrza był kierownikiem działu drużyn harcerskich zagranicznych[9].

W czasie II wojny światowej przebywał na Zachodzie, gdzie służył najpierw we francuskich oddziałach, a następnie Polskich Siłach Zbrojnych w Wielkiej Brytanii, a prócz tego kontynuował działalność dydaktyczną i wykładał prawo administracyjne na Polskim Wydziale Prawa Uniwersytetu Oksfordzkiego. Do 16 marca 1943 roku, w stopniu podporucznika rezerwy, był oficerem oświatowym 2 batalionu strzelców po czym został przeniesiony do Polskich Sił Powietrznych[10]. Posiadał numer służbowy RAF P-2265. Do Polski wrócił w 1947[11].

Willa przy ul. Elsterskiej 12 w Warszawie

Później wykładał kolejno na Uniwersytecie Łódzkim (1947–1949), Akademii Nauk Politycznych (1948–1949), Szkole Głównej Planowania i Statystyki oraz Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał habilitację (1962), a od 1969 do 1976 pracował na stanowisku profesora. Od 1963 do przejścia na emeryturę był związany także z Instytutem Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk. Ponadto należał do ciał doradczych władz państwowych: do Rady Legislacyjnej przy prezesie Rady Ministrów, Rady Państwowego Arbitrażu Gospodarczego i Komisji ds. Reformy Gospodarczej.

6 listopada 1986 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego (promotorem był prof. Adam Chełmoński).

Był specjalistą prawa administracyjnego, publicznego prawa gospodarczego i prawa budowlanego oraz autorem wielu publikacji w tym zakresie.

Mieszkał m.in. w willi przy ulicy Elsterskiej na Saskiej Kępie w Warszawie[12]. Zmarł w Warszawie[13]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 3A tuje-3-31)[14].

Publikacje

  • Czynniki kontroli w samorządzie terytorialnym (1931)
  • Prawo rozwiązywania reprezentacji w samorządzie terytorialnym (1934)
  • Zagadnienie członkostwa w samorządzie (1934)
  • Prawo gromadzkie: przepisy prawne dotyczące gromady i jej organów, zakresu i zasad działalności, gospodarki gromadzkiej oraz nadzoru nad gromadą (1937)
  • Wykorzystanie niektórych doświadczeń brytyjskiego local government (1943)
  • Prawo karno-administracyjne (1950)
  • Nauka administracji i prawo administracyjne: uzupełnienia do wykładów. Postępowanie administracyjne, karno-administracyjne i przymusowe w administracji. Z. 3 (1950, współautor: Jerzy Starościak)
  • Informator budowlany techniczno-prawny (1955, współautor: Gustaw Szymkiewicz)
  • Mała encyklopedia prawa (1960)
  • Podstawowe zasady prawa budowlanego (1961)
  • Sądowa kontrola administracji w Anglii (1962)
  • Kodeks budowlany. Komentarz (1962)
  • Droit public (1963)
  • Prawo budowlane: Budownictwo specjalne. Kwalifikacje fachowe w budownictwie powszechnym. Państwowy nadzór budowlany (1968, współautorzy: Stanisław Serejko, Henryk Caban)
  • Kodeks budowlany: przepisy i objaśnienia (1967)
  • Położenie prawne przedsiębiorstwa państwowego w sferze prawa administracyjnego (1968)
  • Rola rad narodowych w zarządzaniu gospodarką narodową (1968, współautor: Zygmunt Rybicki)
  • Mały słownik urbanistyczny (1969, współautor: Władysław Sieroszewski)
  • Grupowanie przedsiębiorstw państwowych. Zagadnienie prawne (1972)
  • Instytucje prawa administracyjnego europejskich państw socjalistycznych (1973)
  • Przepisy o państwowych organizacjach gospodarczych: Bułgaria, Niemiecka Republika Demokratyczna, Związek Radziecki (1974)
  • Obcojęzyczny słownik prawniczy: Cześć polsko-niemiecka (1974)
  • Instytucje prawne w gospodarce narodowej (1981)
  • Prawo, administracja, gospodarka (1983, współautor: Janusz Łętowski)
  • Ochrona prawna praw przedsiębiorstwa i samorządu jego załogi (1984, referat)
  • Słownik prawniczy polsko-angielski (1986)
  • Słownik prawniczy polsko-niemiecki (1987)
  • Zagadnienia prawne w dalszej realizacji reformy gospodarczej (w II etapie) (1987, referat)
  • Instytucje prawne w reformowanej gospodarce narodowej (1989)
  • Prawo międzynarodowe prywatne i karne

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Prof. zw. dr hab. Ludwik Bar, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2022-10-05].
  2. ↑ a b XXXIX. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1925/1926. Sanok: 1926, s. 13.
  3. ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 362.
  4. ↑ Państwowe Gimnazjum Wyższe w Sanoku. Katalog główny, Rok 1918/1919. s. 524.
  5. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2014-04-18].
  6. ↑ Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 57-58.
  7. ↑ Alicja Wolwowicz: Zarys dziejów sanockiego harcerstwa. W: 95 lat sanockiego harcerstwa 1911–2006. Sanok: 2006, s. 9.
  8. ↑ XLI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1927/1928. Sanok: 1928, s. 19.
  9. ↑ Jubileuszowy Zlot Związku Harcerstwa Polskiego. Spała 11-25 lipca 1935 r.. Warszawa: 1935, s. 22.
  10. ↑ Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 43, 49.
  11. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 78.
  12. ↑ Willa przy ulicy Elsterskiej 12. polskaniezwykla.pl. [dostęp 2012-08-31].
  13. ↑ Profesor Ludwik Bar. rp.pl, 18 lutego 1999. [dostęp 2014-04-18].
  14. ↑ Lista pochowanych. Ludwik Bar. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  15. ↑ M.P. z 1955 r. nr 7, poz. 55
  16. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 49.
  17. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 34. ISBN 83-223-2073-6.
  18. ↑ M.P. z 1995 r. nr 50, poz. 563

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Ludwik Bar (1924).jpg
Ludwik Bar jako harcerz w Sanoku (1924)
Elsterska 12 Warszawa (8).JPG
Autor: Alina Zienowicz (Ala z), e-mail, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Dom, ok. 1930 (973 A z 13.06.1979) ul. Elsterska 12, Warszawa.