Ludwik Bojczuk

Ludwik Bojczuk
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1903
Lwów

Data i miejsce śmierci

27 marca 1973
Wielka Brytania

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie

Ludwik Bojczuk (ur. 6 czerwca 1903 we Lwowie, zm. 27 marca 1973 w Wielkiej Brytanii) – polski nauczyciel, pracownik radiowy, działacz oświatowy i społeczny.

Życiorys

Urodził się 6 czerwca 1903 we Lwowie[1][2][3][4]. Kształcił się w VI Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica we Lwowie, gdzie w 1921 ukończył VI klasę (w jego klasie byli także Wiktor Budzyński i Henryk Vogelfänger[2][5]). Ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie uzyskując tytuł magistra filozofii[3].

W okresie II Rzeczypospolitej został nauczycielem[2]. Pracował w II Państwowym Gimnazjum w Rzeszowie (w roku szkolnym 1934/1935, 1935/1936 jako nauczyciel kontraktowy,w roku szkolnym 1936/1937 jako nauczyciel tymczasowy, w roku szkolnym 1937/1938 jako nauczyciel stały, mianowany 26 czerwca 1937), gdzie wykładał głównie język polski, a także język łaciński oraz gry i zabawy, a ponadto był instruktorem zespołu Straży Przedniej, opiekunem Czytelni uczniów samorządu uczniowskiego, hufca szkolnego Przysposobienia Wojskowego[6][7][8][9]. W kwietniu 1935 został zastępcą prezesa Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Rzeszowie[10]. W roku szkolnym 1935/1936 opiekował się zespołem Straży Przedniej V kursu Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Stanisława Staszica w Rzeszowie, a ponadto prowadził pracę kulturalno-oświatową w więzieniu rzeszowskim i w podrzeszowskich wsiach[11]. Na czas od 1 stycznia do 31 sierpnia 1938 otrzymał bezpłatny urlop z pracy w II Gimnazjum w Rzeszowie celem umożliwienia mu pełnienia funkcji referenta literacko-społecznego w Rozgłośni Lwowskiej Polskiego Radia, po czym przedłużono urlop na czas od 1 września 1938 do 31 sierpnia 1939 (jego obowiązki w gimnazjum przejął zatrudniony na początku 1938 Aleksander Codello)[2][12]. Równolegle został także członkiem zespołu audycji Wesoła Lwowska Fala[2]. Stworzył także dział audycji dla wsi pod nazwą Lwowska Warta, którą kierował[2].

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 przedostał do Rumunii i tam był aktywny wraz z zespołem Wesołej Lwowskiej Fali[13]. Później był współpracownikiem Czołówki Teatralnej Nr 1 przy Wojsku Polskim[2]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2]. Mianowany na stopień majora Polskich Sił Zbrojnych[4]. Do 1946 prowadził pamiętnik dokumentujący wojenną działalność Wesołej Lwowskiej Fali[14].

Nie przyjął propozycji pracy w obcojęzycznym szkolnictwie tego kraju, poświęcając się działalności w środowisku kombatanckim[2]. Był kierownikiem oddziału oświaty w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów w Wielkiej Brytanii[3][4]. 7 maja 1954 został naturalizowany w Wielkiej Brytanii[15]. W 1956 był członkiem jury przyznającym nagrody Polskich Oddziałów Wartowniczych przy armii amerykańskiej[16]. Od lipca 1948 zasiadał w zarządzie Związku Nauczycielstwa Polskiego za Granicą, w trakcie kadencji 1948-1949 został sekretarzem zarządu, od grudnia 1949 do czerwca 1954 był wiceprezesem odpowiedzialnym za sprawy organizacyjne. W czerwcu 1954 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej, od marca 1957 do kwietnia 1970 ponownie wiceprezesem (odpowiadał za sprawy organizacyjne, kierował ośrodkiem nauczania korespondencyjnego. W kwietniu 1970 został wybrany sekretarzem zarządu, tę funkcję pełnił do śmierci[4][17]. Decyzją właściwych ministrów rządu RP na uchodźstwie był wielokrotnie mianowany członkiem Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w Wielkiej Brytanii (10 września 1953[18], w 1959[19], z dniem 18 grudnia 1963[20], z dniem 1 stycznia 1967[21], z dniem 30 grudnia 1970[22]). Tymczasowo pełnił funkcję sekretarza Związku Polskich Klubów Sportowych (ZPKS)[23]. Był członkiem komitetu redakcyjnego i wydawniczego publikacji pt. W ćwierćwiecze zgonu. Szkic biograficzny: Józef Piłsudski mówi, wydanej w 1960[24]. Aktywnie udzielał się społecznie na rzecz polskich emigrantów[2]. Był uważany za wybitnego działacza społecznego[2][3]. Był wielokrotnie odznaczany[3].

Zmarł 27 marca 1973 w Wielkiej Brytanii[3]. Po jego śmierci zaprzyjaźniony z nim ksiądz stwierdził, iż w Ludwiku umarł Brat Albert[2].

Przypisy

  1. ↑ Google books: Czesław Halski Polskie Radio Lwów, wyd. Oficyna Poetów i Malarzy, 1985
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Henryk Vogelfänger. Żałobny rejestr lwowski. „Biuletyn”. Nr 24, s. 101-102, Czerwiec 1973. Koło Lwowian w Londynie. 
  3. ↑ a b c d e f Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 24, s. 108, Czerwiec 1973. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ a b c d Andrzej Suchcitz, Ludwik Maik, Wojciech Rojek: Wybór dokumentów do dziejów polskiego uchodźstwa niepodległościowego 1939-1991. 1997, s. 303.
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum VI. im. St. Staszica we Lwowie za rok szkolny 1920/21. Lwów: 1921, s. 17.
  6. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji II Państwowego Gimnazjum w Rzeszowie za rok 1934-35. Rzeszów: 1935, s. 14, 24, 25, 32, 33.
  7. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji II Państwowego Gimnazjum w Rzeszowie za rok 1935/36. Rzeszów: 1936, s. 7, 8, 18, 18.
  8. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji II Państwowego Gimnazjum w Rzeszowie za rok 1936/37. Rzeszów: 1937, s. 6, 9, 16.
  9. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji II Państwowego Gimnazjum w Rzeszowie za rok 1937/38. Rzeszów: 1938, s. 19, 21.
  10. ↑ Kronika. „Zew Rzeszowa”. Nr 9, s. 69, 1 maja 1935. 
  11. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Seminarjum Nauczycielskiego Męskiego im. Stanisława Staszica w Rzeszowie za rok szkolny 1935/36. Rzeszów: 1936, s. 100.
  12. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji II Państwowego Gimnazjum w Rzeszowie za rok 1937/38. Rzeszów: 1938, s. 21-22.
  13. ↑ Tadeusz Dubicki: Wojsko polskie w Rumunii, 1939–1941. 1994, s. 169.
  14. ↑ Dary do biblioteki i zbiorów Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 42, s. 93, Grudzień 1981. Koło Lwowian w Londynie. 
  15. ↑ Naturalisation. „The London Gazette”. Nr 40232, s. 4165, 16 lipca 1954. 
  16. ↑ Kronika. Nagrody Polskich Oddziałów Wartowniczych. „Wiadomości”. Nr 48 (556), s. 6, 25 listopada 1956. 
  17. ↑ Tadeusz Radzik Zrzeszenie Nauczycielstwa Polskiego Zagranicą w latach 1941-1991, wyd. Agencja Wydawniczo Handlowa Antoni Dudek, Lublin, 1992, s. 56, 57, 59, 64, 67, 72, 74, 77, 80, 82, 84, 89, 92, 94
  18. ↑ Mianowanie członków Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w Wielkiej Brytanii. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 23, 20 listopada 1953. 
  19. ↑ Mianowanie przez Ministra Wyznań Religijnych, Oświaty i Kultury członków i zastępców członków Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w W. Brytanii. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 22, 24 kwietnia 1959. 
  20. ↑ Mianowanie przewodniczącego i członków Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w W. Brytanii. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 8, 10 marca 1964. 
  21. ↑ Mianowanie przewodniczącego i członków Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w W. Brytanii. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 8-9, 19 maja 1967. 
  22. ↑ Mianowanie przewodniczącego i członków Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w W. Brytanii. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 3, 19 stycznia 1971. 
  23. ↑ Tadeusz Kondracki: Historia Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Wielkiej Brytanii 1946-1996. 1996, s. 136.
  24. ↑ Książki nadesłane. „Wiadomości”. Nr 21 (738), s. 6, 22 maja 1960.