Ludwik Bujacz

Ludwik Bujacz
Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1910
Kleszczów

Data śmierci

19 sierpnia 1946

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Ludwik Bujacz (ur. 26 czerwca 1910 w Kleszczowie, zm. 19 sierpnia 1946) – polski duchowny rzymskokatolicki.

Życiorys

Urodził się 26 czerwca 1910 w Kleszczowie jako syn Józefa[1]. W latach 30. kształcił się w seminarium diecezjalnym w Łodzi[1]. Otrzymał święcenia kapłańskie. Podczas II wojny światowej został aresztowany przez Niemców, był osadzony w obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau i Dachau (KL)[2].

Po wojnie powrócił do Polski i według informacji prasowej był krytykowany przez hierarchów kościelnych za otwarte głoszenie swoich poglądów[2]. Do końca życia był wikariuszem w parafii św. Franciszka z Asyżu w Łodzi[3]. Był autorem publikacji pt. Obóz koncentracyjny Dachau. Napisał na podstawie własnych przeżyć, wydanej w 1946.

Zmarł 19 sierpnia 1946[3]. Postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 17 kwietnia 1948 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi położone w walce o Demokrację i Niepodległość[4].

Przypisy

  1. ↑ a b Seminarium diecezjalne. W: Spis duchowieństwa i parafii diecezji łódzkiej. Łódź: 1936, s. 36.
  2. ↑ a b Księża-demokraci pracują dla Polski Ludowej. „Dziennik Łódzki”. Nr 213, s. 4, 5 sierpnia 1949. 
  3. ↑ a b Książa zmarli. W: Spis duchowieństwa i parafii diecezji łódzkiej. Łódź: 1948, s. 41.
  4. ↑ M.P. z 1948 r. nr 43, poz. 191.