Ludwik Darowski

Ludwik Darowski

Data i miejsce urodzenia	11 sierpnia 1881 Opatów, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	15 listopada 1948 Warszawa, Polska
Minister Pracy i Opieki Społecznej
Okres	od 11 maja 1921 do 1 września 1923
Poprzednik	Jan Stanisław Jankowski
Następca	Stefan Smólski
Minister Pracy i Opieki Społecznej
Okres	od 17 grudnia 1923 do 19 stycznia 1924
Poprzednik	Stefan Smólski
Następca	Gustaw Simon (p.o.)
Poseł RP w ZSRR
Okres	od 19 stycznia 1924 do 18 czerwca 1924
Poprzednik	Roman Knoll (charge d'affaires w RFSRR)
Następca	Kazimierz Wyszyński charge d'affaires
Minister Pracy i Opieki Społecznej
Okres	od 18 czerwca 1924 do 17 listopada 1924
Poprzednik	Gustaw Simon (p.o.)
Następca	Franciszek Sokal
Wojewoda łódzki
Okres	od styczeń 1925 do 22 czerwca 1926
Poprzednik	Paweł Garapich
Następca	Władysław Jaszczołt
Wojewoda krakowski
Okres	od 1 lipca 1926 do 31 grudnia 1928
Poprzednik	Władysław Kowalikowski
Następca	Mikołaj Kwaśniewski
Kierownik Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
Okres	od 11 grudnia 1922 do 14 grudnia 1922
Poprzednik	Antoni Kamieński
Następca	Władysław Sikorski
Odznaczenia

Ludwik Darowski, ps. „K. Darski”, D-ski, Michał Kowieński, Ludar, Lud. Dar., Michał, Wiesław (ur. 11 sierpnia 1881 w Opatowie, zm. 15 listopada 1948 w Warszawie) – polityk polski, od 1921 do 1924 minister pracy i opieki społecznej, wojewoda łódzki i krakowski, członek loży wolnomularskiej w Warszawie w czasach II Rzeczypospolitej^[1].

Życiorys

Ukończył Instytut Handlowy w Moskwie, w latach 1900-1904 pracował w filii Ryskiego Banku Handlowego w Łodzi. Od 1900 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej. W latach 1904-1907 studiował w Lipsku w Wyższej Szkole Handlowej (Handelshochschule(niem.)). Publikował na łamach prasy socjalistycznej, m.in. w tygodnikach warszawskich "Głos" i "Prawda"; wydawał nielegalne pismo "Towarzysz", organ PPS w Kownie. Przez pewien czas kierował Organizacją Techniczno-Bojową PPS w Łodzi, uczestniczył w VIII (w lutym 1906 we Lwowie) i IX (w listopadzie 1906 w Wiedniu) Zjeździe partii; na IX rozłamowym zjeździe PPS przeszedł do PPS-Lewicy. W 1907 został aresztowany i zesłany w głąb Rosji; pracował w instytucjach gospodarczych w Moskwie i okolicach, nadal współpracując z prasą socjalistyczną ("Nowym Życiem" i "Światłem"). W latach 1913-1917 był dyrektorem we francuskim Towarzystwie Akcyjnym Fabryk Bawełnianych "Diedowskaja Manufaktura" w Moskwie.

Działalność socjalistyczną zastąpił aktywnością w polskiej kolonii w Moskwie; był m.in. prezesem Domu Polskiego w Moskwie (1913-1918), kierownikiem Wydziału Pomocy Polakom-Obcopoddanym na centralną Rosję, Syberię, Kaukaz i Daleki Wschód (1915-1917), członkiem prezydium Rady Zjazdów Polskich Organizacji Pomocy Ofiarom Wojny w Piotrogrodzie i Moskwie (1915-1918). W 1917 roku był członkiem Polskiego Klubu Demokratycznego w Moskwie^[2]. W 1917 został powołany do Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego, w lipcu 1918 został delegatem Przedstawicielstwa Rady Regencyjnej w Moskwie i kierownikiem Wydziału Opieki Społecznej przy tym przedstawicielstwie. Do Polski powrócił w 1919.

Podjął pracę w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Jako dyrektor departamentu przemysłowego uczestniczył w konferencji pokojowej w Rydze w październiku 1920. 11 maja 1921 został powołany na stanowisko ministra pracy i opieki społecznej. Tekę tę zachował do listopada 1924, w 9 kolejnych rządach (z przerwami od września do grudnia 1923 i od stycznia do czerwca 1924). Doprowadził do zniesienia kilku dni świątecznych w roku, wprowadził 10-godzinny dzień pracy w hutnictwie na Górnym Śląsku. 11 grudnia 1922, po dymisji ministra Antoniego Kamieńskiego, pełnił obowiązki ministra spraw wewnętrznych. 15 grudnia 1922 otrzymał misję utworzenia rządu, której jednak nie zrealizował ze względu na śmierć prezydenta Narutowicza w zamachu następnego dnia.

Po odejściu z rządu w 1924 był posłem w Moskwie, ponownie ministrem pracy i opieki społecznej, zaś w latach 1925-1926 wojewodą łódzkim. Po przewrocie majowym został internowany przez wojska wierne Piłsudskiemu, a wkrótce przeniesiony na stanowisko wojewody krakowskiego. W 1929 premier Kazimierz Bartel odwołał go i przeniósł w stan spoczynku. Darowski zajął się wówczas działalnością gospodarczą, był do wybuchu II wojny światowej prezesem zarządu koncernu górniczo-hutniczego "Modrzejów-Hantke". Kierował także pracami nad Encyklopedią Nauk Politycznych wydawaną przez Instytut Społeczny i Szkołę Nauk Politycznych w Warszawie. W latach 1931-1936 stał na czele Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża.

Okres okupacji spędził w Warszawie, biorąc udział w tajnym nauczaniu na poziomie średnim i wyższym. Po wojnie pracował jako doradca Centrali Materiałów Budowlanych i dyrektor Delegatury Centrali Żelaza i Stali w Warszawie. Wstąpiwszy ponownie do PPS, działał w Komitecie Dzielnicowym partii na Mokotowie.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 213-6-13)^[3].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (22 lutego 1924)^[4]
• Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1935)^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Bogdan Gadomski, Ludwik Darowski, w: Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, tom I: A-D, Książka i Wiedza, Warszawa 1985.
• Darowski Ludwik w: Kto był kim w II Rzeczypospolitej, (redakcja naukowa Jacek M. Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, s.36.

Grób Ludwika Darowskiego i jego syna Andrzeja Darowskiego – powstańca warszawskiego na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie