Ludwik Figlus

Ludwik Figlus

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1889 Jasne Pole, Prowincja Poznańska, Królestwo Prus, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1919–1935, 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego, Wojsko Polskie
Jednostki	57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa: kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ludwik Figlus (ur. 1 lipca 1889 w Jasnym Polu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Jana i Marii z Chmielarzów^[1].

W latach 1911–1913 odbył służbę w armii niemieckiej. Zmobilizowany 1 sierpnia 1914 został wysłany na front zachodni. Dwukrotnie ranny i zatruty gazami bojowymi, był leczony w szpitalu pod Berlinem.

W 1919 roku zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego został skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty nr 2 w Biedrusku, po ukończeniu której został dowódcą kompanii w 57 pułku piechoty wielkopolskiej. Z pułkiem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 20 maja 1920 roku na czele dowodzonej przez siebie kompanii w czasie bitwy pod Boguszewicami zajął miejscowość, zdobył duże ilości sprzętu wojskowego oraz kilkudziesięciu jeńców. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych, do 1925 roku pozostał w macierzystym pułku.

Ludwik Figlus mianowany został porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Z dniem 1 lipca 1923 roku awansował do stopnia kapitana. W 1925 roku został na rok przydzielony do 15 batalionu KOP. Następnie powrócił do swojego pułku, gdzie służył do 1935 roku, kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku.

W czasie mobilizacji w 1939 roku powrócił do służby czynnej. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej, został osadzony w obozie w Starobielsku.

Wiosną w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach. Od 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3480 (1922)^[2]
• Krzyż Niepodległości
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 113.
• K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 73.
• Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 287, 422.
• Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 262, 365.
• Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 47, 585.
• Ludwik Figlus - Ogrody Wspomnień [dostęp 2012-04-29].