Ludwik Franciszek Maciejowski

Ludwik Franciszek Maciejowski

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	26 listopada 1883 Grybów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1931 i 1939–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	9 i 20 Pułk Piechoty Austro-Węgier 1 Pułk Strzelców Podhalańskich 45 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych 71 Pułk Piechoty 25 Pułk Piechoty
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-czechosłowacka wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ludwik Franciszek Maciejowski (ur. 26 listopada 1883 w Grybowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Antoniego i Julii z Kuźniarów. W 1902 roku ukończył Seminarium Nauczycielskie w Sokalu. Następnie pracował jako nauczyciel. Przeszedł szkolenie wojskowe w armii Austro-Węgier i w 1912 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy. Przed wybuchem I wojny światowej należał do Drużyn Bartoszowych.

W 1914 roku został powołany do armii Austro-Węgier. Służył w 9 pułku piechoty Austro-Węgier, a następnie w 20 pułku piechoty Austro-Węgier, był trzykrotnie ranny. Walczył na froncie włoskim. Należał do konspiracyjnej organizacji „Wolność” 1918. Na przełomie października i listopada 1918 roku brał udział w przejęciu władzy nad 20 pułkiem piechoty Austro-Węgier, a następnie doprowadzeniu pułku ze Słowenii do Nowego Sącza.

W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, wojnie polsko-czechosłowackiej oraz wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 1 pułku strzelców podhalańskich.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Do 1925 roku służył w 1 pułku strzelców podhalańskich, będąc m.in. dowódcą I baonu^[1][2]. W 1924 roku został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku. W 1925 roku został przeniesiony do 71 pułku piechoty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku, a następnie do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem na takie samo stanowisko^[3].

12 marca 1929 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 25 pułku piechoty w Piotrkowie^[4]. 28 stycznia 1931 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV^[5]. W 1931 roku przeszedł do rezerwy. Po przejściu do rezerwy zamieszkał w miejscowości Stepań niedaleko Sarn.

W czasie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę 21 września 1939 dostał się do niewoli sowieckiej pod Maniewiczami. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 279 (17 maja 1921)^[7][8]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)^[9]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Złoty Medal Waleczności „Obilica” (Serbia)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Roman Bober: Zarys historii wojennej 1-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Jerzy Giza, Katyński Suplement, [w:] „Almanach Nowosądecki”