Ludwik Hickiewicz
 pułkownik saperów | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 listopada 1876 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1898-1899, 1914-1927, 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku saperów |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg){kind=small}   | |
Ludwik Hickiewicz (ur. 18 listopada 1876 we Lwowie, zm. 28 września 1939 w Warszawie[1]) – pułkownik saperów inżynier Wojska Polskiego.
Życiorys
Szkołę powszechną i studia Politechniczne ukończył we Lwowie, a gimnazjum Krakowie. W latach 1892–1914 należał i brał czynny udział w drużynach Sokolich i wojskowych w Krakowie i we Lwowie. W latach 1898–1899 odbył obowiązkową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, w charakterze jednorocznego ochotnika 15 batalionu pionierów. W 1899 roku został awansowany na porucznika. W cywilu pracował, jako inżynier w fabryce mechanicznej we Lwowie. Jednocześnie działał w organizacjach sokolich, a od 1913 roku został naczelnym kierownikiem Sokoła we Lwowie[2].
Jako oficer rezerwy, został powołany do armii austriackiej i służył w 33 pułku pionierów, w składzie którego wziął udział w walkach na froncie rosyjskim. W 1914 roku został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej, z której uciekł. Następnie został wyznaczony na dowódcę kompanii technicznej w 22 pułku piechoty i skierowany na front rosyjski. W październiku 1915 roku był ranny po raz drugi. Po wyleczeniu został skierowany na front włoski. Tam po raz trzeci został ciężko ranny.
W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego[3]. Został komendantem sześciu pociągów pancernych i wyróżnił się w walkach o Przemyśl i Lwów. W walkach pod Lwowem odniósł ranę w nogę i stracił prawe oko. W 1919 roku został dowódcą 3 batalionu saperów 3 Dywizji Piechoty Legionów. W 1919 roku wziął udział w forsowaniu Dźwiny po lodzie. Jako szef inżynieryjnej grupy operacyjnej wziął czynny udział w marszu na Kijów, gdzie rozbroił zaminowany most łańcuchowy, po czym przez dwie doby bronił dwóch mostów dzięki temu udał się atak na Kijów. Do końca wojny był szefem Inżynierii i Saperów 3 Armii.
Po wojnie został dowódcą 6 pułku saperów[4]. Następnie w 1921 zastępcą szefa Departamentu V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5]. W 1923 roku został szefem Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[6]. W 1924 roku objął obowiązki szefa saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I[7]. Z dniem 30 września 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[8]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[9].
Na początku września 1939 roku zgłosił się do wojska i został wyznaczony na zastępcę dowódcy saperów Dowództwa Obrony Warszawy. Zmarł z ran 28 września 1939 roku.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych czterokrotnie – 1922 po raz 1,2,3[10]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1926[11]
- Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy (1922, Łotwa)[12]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Polscy Saperzy polegli w latach 1914–2010, s. 31.
- ↑ Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. s. 74-76.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 23 z 1 marca 1919 s. 559.
- ↑ Spis Oficerów na dzień 1 czerwca 1921 s. 652
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 227.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, s. 892, 905.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, s. 827.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 215.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 349, 852.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 3 marca 1926 roku.
- ↑ Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 41. ISBN 978-83-64178-88-7.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Rocznik oficerski rezerw 1934.
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- „Polscy Saperzy polegli w latach 1914 –2010”
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).