Ludwik III Andegaweński

Ludwik III Andegaweński

Louis III de Anjou

— Książę Andegawenii, Kalambrii Hrabia Prowansji i Forcalquier Tytularny król Neapolu || style="text-align:left; vertical-align: middle;" | —
Portret Ludwika III
(c) Odejea, CC BY-SA 3.0 Herb Andegawenii-Sycylii-Jerozolimy
Poprzednik	Ludwik II Andegaweński
Następca	Rene Andegaweński
Dane biograficzne
Dynastia	Andegawenowie
Data urodzenia	25 września 1403
Data i miejsce śmierci	12 listopada 1434 Cosenza
Przyczyna śmierci	Malaria
Ojciec	Ludwik II Andegaweński
Matka	Jolanta Aragońska
Rodzeństwo	Maria Andegaweńska Rene Andegaweński Jolanta Andegaweńska Karol Walezjusz
Małżeństwo	Małgorzata Sabaudzka od 1416 do 30 października 1479
Dzieci	Brak

Ludwik III Andegaweński (Louis de Anjou) (ur. 25 września 1403, zm. 12 listopada 1434 w Cosenzy) – książę Andegawenii i Kalabrii, hrabia Maine, Prowansji, Forcalquier i Piemontu, pretendent do tronu Neapolu, najstarszy syn Ludwika II Andegaweńskiego i Jolanty, córki króla Aragonii Jana I Myśliwego. Starszy brat Marii Andegaweńskiej – królowej Francji^[1].

Biografia

Pretendent do trony Aragonii

Tron Korony Aragonii opróżnił się w 1410 roku, kiedy zmarł wuj Jolanty, król Martin. Jako córka króla Jana I Aragońskiego, brata i poprzednika Martina, Jolanta objęła tron aragoński dla młodego Ludwika. Jednakże choć były one niejasne, zasady sukcesji Królestwa Aragonii i hrabstwa Barcelony w tamtych czasach były rozumiane jako faworyzujące wszystkich męskich krewnych przed jakąkolwiek kobietą^[1][2].

Jolanta i jej syn zwani byli popularnie królem i królową Czterech Królestw, gdyż pretendowali oni do tytułów króla Aragonii, Neapolu, Sycylii i Jerozolimy. Tych dwóch ostatnich królestw nigdy nie objęli w posiadanie. Tron aragoński również nie wszedł w ich posiadanie, gdyż w 1412 r. aragońskie Kortezy wybrały królem kastylijskiego królewicza Ferdynanda, ciotecznego brata Ludwika. Jolanta i jej syn uzyskali jednak pewne ziemie w Montpellier i Roussillon^[2].

Pretendent do trony Neapolu

Ojciec Ludwika zmarł w roku 1417 i jego 14-letni syn odziedziczył wszystkie jego tytuły. 4 grudnia 1419 r. papież Marcin V ogłosił Ludwika królem Neapolu. W Neapolu władała wówczas bezdzietna królowa Joanna II, która wyznaczyła na swojego następcę króla Aragonii i Sycylii (od 1416 r.) Alfonsa V. Wzorem swego ojca i dziada Ludwik III postanowił zbrojnie walczyć o królestwo Neapolu. W 1420 r. wylądował w Kampanii i obległ Neapol. Musiał jednak wycofać się, gdy przypłynęła flota aragońska. W 1421 r. Alfons wkroczył do Neapolu. W tym czasie papież Marcin, który ponosił większość kosztów wojny, zrezygnował z popierania Ludwika^[3].

Wkrótce jednak pogorszyły się relacje między królową Joanną a Alfonsem. Po aresztowaniu przez Aragończyka Giovanniego Caracciolo, kochanka i pierwszego ministra Joanny, królowa opuściła Neapol i udała się do Aversy, gdzie spotkała się z Ludwikiem. Joanna adoptowała swojego niedawnego przeciwnika i mianowała go swoim następcą w miejsce Alfonsa. Ludwik otrzymał również od niej tytuł księcia Kalabrii^[1][2][3].

Alfons wkrótce opuścił Neapol i powrócił do Aragonii. Joanna mogła więc wrócić do swojego królestwa^[1][2].

Ludwik zamieszkał w swoich włościach w Kalabrii, razem ze swoją żoną Małgorzatą (1416 – 30 października 1479), córką księcia Sabaudii Amadeusza VIII i Marii, córki Filipa II Śmiałego, księcia Burgundii. Ich ślub odbył się 22 lipca 1431 r. Małżonkowie nie mieli razem dzieci^[1][2][3][4].

Śmierć

Ludwik nie doczekał objęcia neapolitańskiego tronu umierając na malarię w 1434 r.^[4]

Wszystkie prawa tytularne odziedziczył po nim jego młodszy brat Rene Andegaweński^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Kekewich, Margaret L. (2008). The Good King: René of Anjou and Fifteenth Century Europe. Palgrave Macmillan.
• Jean Favier, Le Roi René (Paris: Fayard, 2008).
• Amedeo Miceli di Serradileo, „Una dichiarazione di Luigi III d’Angiò dalla città di San Marco”
• Archivio Storico per la Calabria e la Lucania, Rome, XLIII,1976, s. 69–83