Ludwik I Parmeński

Ludwik I Parmeński

Król Etrurii
Okres	od 1801 do 1803
Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1773 Piacenza
Data i miejsce śmierci	27 maja 1803 Florencja
Ojciec	Ferdynand I Parmeński
Matka	Maria Amalia Habsburg
Żona	Maria Ludwika Burbon
Dzieci	Karol II Parmeński, Maria Ludwika Charlotta
Odznaczenia

Ludwik Franciszek Filibert Burbon-Parmeński, Ludwik I, książę Parmy, król Etrurii (ur. 5 lipca 1773 w Piacenzy, zm. 27 maja 1803 we Florencji) – pierwszy z dwóch królów Etrurii.

Był synem Ferdynanda I Burbona, księcia Parmy, i Marii Amalii Habsburg, arcyksiężniczki austriackiej (córki Marii Teresy Habsburg i Franciszka I Lotaryńskiego, cesarza rzymskiego. Jego starszą siostrą była Karolina, księżna Saksonii, a młodszą – Maria Antonina, zakonnica.

Król Etrurii

Rodzina Karola IV, obraz Francisco Goi (Ludwik i jego żona stoją po prawej stronie)

Ludwik zawsze był delikatnego zdrowia, a od dziecka cierpiał prawdopodobnie na epilepsję (od momentu, kiedy jako chłopiec uderzył głową w marmurowy stół). W 1795 wysłano go na dwór hiszpański, aby dokończył tam naukę i ożenił się z jedną z córek króla. Kiedy Ludwik był w Hiszpanii, w 1796 Napoleon Bonaparte podbił większość Włoch i księstwo Parmy zostało przyłączone do Francji. Napoleon, któremu zależało na pozyskaniu Hiszpanii jako sojusznika przeciwko Anglii, 21 marca 1801, zrekompensował rodzinie Burbonów utratę ziem, dając jej we władanie Etrurię (stworzoną z części Wielkiego Księstwa Toskanii). Ludwik podróżował incognito po Francji nosząc imię hrabiego Livorno i to w Paryżu został proklamowany królem. 12 kwietnia 1801 został przyjęty w swojej nowej stolicy – Florencji.

W 1802 Ludwik ze swoją ciężarną żoną udali się do Hiszpanii na podwójny ślub brata Marii Ludwiki – Ferdynanda i jej najmłodszej siostry – Marii Izabeli. Pod Barceloną Maria Ludwika urodziła córkę Marię Ludwikę Charlottę. Para wróciła do ojczyzny w grudniu, zaraz po tym jak dotarła do nich wiadomość o śmierci ojca Ludwika. Panowanie Ludwika szybko się skończyło; zmarł w 1803 w wieku 30 lat – przeżył swojego ojca jedynie o rok. Po jego śmierci królem Etrurii został jego syn – Karol II (Karol Ludwik Ferdynand), a regencję sprawowała wdowa Maria Ludwika.

Małżeństwo

25 sierpnia 1795 jeszcze jako Dziedziczny Książę Parmy, Ludwik I poślubił w Madrycie, swoją siostrę cioteczną, Marię Ludwikę Burbon, infantkę hiszpańską, księżną Lukka (córkę Karola IV Burbona i Marii Ludwiki Parmeńskiej). Został tym samym infantem Hiszpanii. Małżeństwo między dwoma przeciwnymi osobowościami okazało się szczęśliwe, jednak wraz z upływem lat zdrowie Ludwika pogarszało się, a on był coraz bardziej zależny od żony. Na początku małżeństwa para mieszkała w Hiszpanii, gdzie urodził się ich syn, i był najszczęśliwszy okres w jej życiu.

Para miała 2 dzieci:

1. Karola II (Karola Ludwika Ferdynanda) (1799–1883),
2. Marię Ludwikę Charlottę (1802–1857), żonę księcia Maksymiliana Wettyna (wdowca po jej ciotce Karolinie), nie miała dzieci, ale była macochą m.in. dla królów: Fryderyka Augusta II i Jana I.

Przodkowie