Ludwik Karol Orleański (książę Nemours)

Portret Ludwika Karola autorstwa Franz Xavera Winterhaltera, Château de Compiègne

Ludwik Karol Filip Rafael Orleański fr. Louis Charles Philippe Raphael d’Orléans (ur. 25 października 1814, w Paryżu, zm. 26 czerwca 1896, w Wersalu) – drugi syn księcia Orleanu, późniejszego króla Francuzów Ludwik Filip I i jego żony Marii Amelii Sycylijskiej, książę Nemours.

Urodził się w Palais-Royal w Paryżu, jako syn Ludwika Filipa, ówczesnego księcia Orleanu, późniejszego Króla Francuzów, oraz Marii Amelii, księżniczki Obojga Sycylii, późniejszej królowej Francuzów. Miał dziewięcioro rodzeństwa. W wieku dwunastu lat został mianowany pułkownikiem pierwszego regimentu szaserzy, w 1830 został kawalerem Orderu św. Ducha i Parem Francji. W 1825 był brany pod do objęcia tronu greckiego, a w 1831 – do tronu belgijskiego.

26 kwietnia 1840 w Château de Saint-Cloud wziął ślub z Wiktorią z Saksonii-Coburga-Kohary. Mieli razem czworo dzieci:

• Ludwika Filipa Marię Ferdynanda Gastona Orleańskiego (1842–1922), męża księżniczki Izabeli Brazylijskiej,
• Ferdynanda Filipa Marię Orleańskiego (1844–1910), księcia Alençon, męża Zofii Charlotty Wittelsbach,
• Małgorzatę Adelajdę Marię Orleańską (1846–1893), żonę Władysława Czartoryskiego,
• Blankę Orleańską (1857–1932),

Popiersie autorstwa Auguste Clésinger (1845), Musée des Beaux-Arts de Besançon

W 1842 zmarł starszy brat księcia – Ferdynand Filip, książę Orleanu, a Ludwik Karol mógł zostać regentem w imieniu małoletnigo bratanka – Filipa. Regentem nie został, ponieważ nigdy nie lubił piastować funkcji publicznych, a jego wyniosłość i rezerwa uczyniły go niepopularnym.

W 1848, po wybuchu rewolucji, Ludwik Karol długo bronił Tuileries, aby ukryć fakt, że król uciekł, ale wzbraniał się przeciw użyciu radykalnych środków przeciwko napierającemu tłumowi. Razem ze swoją bratową Heleną Luizą z Meklemburgii-Schwerinu i jej dwoma synami udał do parlamentu, lecz rozdzielili ich buntownicy. Ludwik Karol uciekł, ponieważ przebrał się w mundur strażnika.

Książę wraz z rodziną udał się na emigrację do Anglii, gdzie zamieszkali już jego rodzice. W 1871 rodzinie królewskiej pozwolono powrócić do ojczyzny. W marcu 1872 Ludwikowi Karolowi przywrócono jego stopień wojskowy. Kiedy wycofał się z życia publicznego, został przewodniczącym Czerwonego Krzyża i funkcję tę sprawował do 1881. Zmarł 26 czerwca 1896, w Wersalu w wieku 82 lat.