Ludwik Kubasiewicz
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 sierpnia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | I Brygada Legionów Polskich, 5 Pułk Piechoty Legionów, Batalion KOP „Nowe Święciany”, 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej, 42 Pułk Piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg){kind=small}    | |
Ludwik Franciszek Edward Kubasiewicz (ur. 19 sierpnia 1894 w Dobromilu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego. Ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Ludwik Franciszek Kubasiewicz urodził się 19 sierpnia 1894 w Dobromilu, pod zaborem austriackim w ówczesnym Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Leopolda i Marii z Andrusikiewiczów. Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Strzelca. W czasie I wojny światowej służył w Legionach w I Brygadzie Legionów Polskich. Walczył w szeregach 5 pułku piechoty, został ranny pod Polską Górą. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej.
Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów. W szeregach pułku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Pozostał w macierzystym 5 pułku[1][2]. Z dniem 26 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Pełnił służbę w 20 batalionie granicznym. 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 118. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W kwietniu tego roku został przeniesiony z KOP do 56 pułku piechoty w Krotoszynie na stanowisko dowódcy III baonu[4][5]. W marcu 1931 roku został przeniesiony do 42 pułku piechoty w Białymstoku na stanowisko batalionu[6][7]. W czerwcu 1933 został komendantem placu Osowiec[8]. Po 1934 został przeniesiony w stan spoczynku. W czasie mobilizacji w 1939 roku został przydzielony do Okręgu Korpusu Nr I.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Figuruje w wykazie, poz. 1689. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 193
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1937)[10][11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)[12]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137, 467.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133, 360.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 178.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 70, 183.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 572.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 28 czerwca 1933 r., Nr 8, s. 131.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 29, Nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 271.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy