Ludwik Kulczycki
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 31 sierpnia 1941 |
| Miejsce spoczynku | cmentarz Powązkowski w Warszawie (kw. 220-I-14/15) |
| Zawód, zajęcie | |
| Miejsce zamieszkania | Warszawa, Lwów |
| Narodowość | polska |
| Uczelnia | Szkoła Nauk Politycznych, Wyższa Szkoła Dziennikarska |
| Stanowisko | profesor |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
 | |
Ludwik Kulczycki (ur. 22 lipca 1866 w Warszawie, zm. 31 sierpnia 1941 w Warszawie) – polski socjolog i publicysta. Współzałożyciel i autor prac programowych II Proletariatu.
Życiorys
Studiował w Warszawie i Genewie. Od 1894 członek PPS. Za udział w ruchu rewolucyjnym kilkukrotnie więziony (m.in. w Cytadeli Warszawskiej), a także i zesłany na Syberię wschodnią (1895-1899). W 1899 zbiegł do Lwowa, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną i naukową. Zajął się socjologią, historią ruchów społecznych XIX wieku i zagadnieniami prawno-państwowymi. Utracił zaufanie współtowarzyszy i został odsunięty od władz partii. W 1900 dokonał secesji i utworzył III Proletariat, bardzo aktywny w latach 1904–1905. Po 1910 odszedł od ruchu socjalistycznego. W latach 1910-1914 działacz Polskiego Stronnictwa Postępowego w Galicji[1]. W czasie I wojny światowej członek Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1917 roku rozpoczął pracę w polskiej służbie państwowej pracując w departamencie spraw wewnętrznych i ministerstwie pracy i opieki społecznej. Był pracownikiem Biura Delegacji do Spraw Szkół Lekarsko-Dentystycznych Tymczasowej Rady Stanu[2]. Profesor Szkoły Nauk Politycznych (1918–1932) i Wyższej Szkoły Dziennikarskiej (do 1924). Od 1920 związany z Narodową Partią Robotniczą. W latach 1924-1928 był dziekanem Wydz. Społeczno-Administracyjnego Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Łodzi, nieformalnie będącej filią warszawskiej Szkoły Nauk Politycznych[3].
2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4].
Ludwik Kulczycki został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 221-I-14/15)[5][6].
Jego żoną była Natalia (zm. 1952), z którą miał syna Jerzego (1895-1919)[6].
Publikacje (wybór)
- Zarys podstaw socjologii ogólnej, (1900)
- Anarchizm współczesny, (1902)
- Współczesne prądy umysłowe i polityczne, (praca dwutomowa: 1902 i 1903)
- Historia ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim (1905) (wydana pod pseudonimem Mieczysław Mazowiecki)
- Rewolucja rosyjska (praca dwutomowa: 1907 i 1910)
- Autonomia i federalizm, (1906)
- Bankructwo Narodowej Demokracji w Galicji na tle obecnej sytuacji politycznej, (1911)
- Państwa centralne: Rosja a Polska, (1916)
- Francja, Anglia a Polska, (1916)
- Panslawizm a sprawa polska, (1916)
- Druga rewolucja rosyjska, (1917)
- Nauka o państwie, (1924)
- Prawo polityczne, (1930)
Przypisy
- ↑ Walentyna Korpalska, Niepodległościowa działalność Władysława Sikorskiego a program Polskiego Stronnictwa Postępowego (przyczynek do nieznanych dziejów polskich partii politycznych w Galicji w latach 1910-1914), "Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy - Studia z Nauk Społecznych" z. 2, 1979, s. 11-13
- ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 222
- ↑ "Łódź w Ilustracji: dodatek niedzielny do Kurjera Łódzkiego", 1.02.1925, nr 5, s. 1 (na inauguracji działalności Szkoły; 8 od lewej) oraz "ŁwI', 29.11.1925, nr 48, s. 2 (w gronie studentów łódzkiej Szkoły).
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
- ↑ Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: JANA KULCZYCKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2017-10-06].
Bibliografia
- Wielka ilustrowana encyklopedja powszechna. T. 1 -.. Wydawnictwo Gutenberga. ISBN 83-902184-0-2.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Autor: AldraW, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób Ludwika Kulczyckiego na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim (tablica zbliżenie)
Portrait of Ludwik Kulczycki