Ludwik Lichtarowicz

Ludwik Lichtarowicz
Ilustracja
płk Ludwik Lichtarowicz
Warszawa, 2 stycznia 1939
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 września 1890
Bobrujsk

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 1965
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Poland badge.jpg Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Dep. Uzup. MSWojsk.

Stanowiska

zastępca szefa departamentu
szef departamentu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Ludwik Lichtarowicz (ur. 4 września?/ 16 września 1890 w Bobrujsku, zm. 13 czerwca 1965 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Ludwik Lichtarowicz urodził się 16 września 1890 roku w Bobrujsku[1]. Był synem Kajetana i Malwiny z Kalinowskich. Maturę uzyskał w Bobrujsku, następnie studiował prawo w Petersburgu, gdzie również ukończył Akademię Sztabu Generalnego. Służbę wojskową rozpoczął w Armii Imperium Rosyjskiego. 18 kwietnia 1919 roku zastąpił podpułkownika Romualda Wolikowskiego na stanowisku szefa sztabu Dowództwa Wojsk Polskich we Wschodniej Rosji i na Syberii. Po powrocie do kraju przyjęty został do Wojska Polskiego.

Na przełomie 1920 i 1921 roku był szefem sztabu I Korpusu Wojsk Litwy Środkowej, a od 26 lutego 1921 roku szefem sztabu Grupy Wojsk Litwy Środkowej[2]. W sierpniu 1921 roku został przeniesiony z dowództwa Grupy Operacyjnej „Bieniakonie” do Dowództwa Okręgu Generalnego „Brześć” na stanowisko zastępcy szefa sztabu[3]. W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej i Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie, pozostając jednocześnie oficerem nadetatowym 70 pułku piechoty w Pleszewie. Po ukończeniu kursu przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko zastępcy szefa sztabu[4]. W listopadzie 1925 roku przeniesiony został ze stanowiska szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu do 15 pułku piechoty w Dęblinie na stanowisko dowódcy[5].

W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu, dowodzony przez niego oddział opowiedział się po stronie legalnych władz RP. Latem 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oddaniem do dyspozycji komendanta Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie i zachowaniem dodatku służbowego dowódcy pułku[6]. W 1928 roku był zastępcą komendanta Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Latem 1930 roku przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko inspektora poborowego[7]. Kierował służbą uzupełnień na terenie okręgu, w tym nadzorował pracę powiatowych komend uzupełnień. Wiosną 1935 roku został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy szefa Departamentu Uzupełnień[8]. 24 października 1938 roku został zatwierdzony na stanowisku szefa departamentu[9].

Po przegranej kampanii wrześniowej 1939, przedostał się do Francji, a latem 1940 roku, po kampanii francuskiej do Wielkiej Brytanii. W Polskich Siłach Zbrojnych, w latach 1940–1941, dowodził 20 batalionem kadrowym strzelców, który wchodził w skład 7 Brygady Kadrowej Strzelców.

W roku 1929 poślubił Zofię Fiedorowicz. Mieli syna Andrzeja i córkę Aleksandrę. Po demobilizacji zamieszkał z rodziną w Nottingham w Anglii. Jest pochowany we wspólnym grobie z żoną i synem na Cmentarzu Gannersbury w Londynie.

Awanse

  • podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 166. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • pułkownik – 1 grudnia 1924 roku ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. a b c d Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 424. [dostęp 2021-05-22].
  2. Rozkaz organizacyjny Nr 1 Dowództwa Grupy Wojsk Litwy Środkowej z 26 lutego 1921 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/36, s. 77.
  3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 20.08.1921 r.
  4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 33 z 16.09.1922 r.
  5. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 116 z 3.11.1925 r.
  6. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 19 z 22.07.1927 r.
  7. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 18.06.1930 r.
  8. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 18.04.1935 r.
  9. Pułkownicy piechoty, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1. Z informacji zamieszczonych w wykazie wynika, że został on sporządzony na przełomie lutego i marca 1939 roku, przed awansami generalskimi. „Brak dowodzenia” dywizją piechoty uniemożliwił mu awans na generała brygady.
  10. M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  12. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2027 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1533)
  13. Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia

  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Kronika 7-ej Brygady, Instytut Historyczny gen. Sikorskiego.

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Coat of Arms of Russian Empire.svg
Central element of the Russian imperial coat of arms.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Poland badge.jpg
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
POL Odznaka za rany i kontuzje 1 gwiazdka BAR.png
Odznaka za rany i kontuzje - 1 gwiazdka
Medaille commemorative de la Guerre 1914-1918 ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Médaille commémorative de la Guerre 1914-1918. France.
Ludwik Lichtarowicz 2 1 1939.jpg
Autor: NN, Licencja: CC BY-SA 4.0
pułkownik Ludwik Lichtarowicz, Warszawa, 2 stycznia 1939