Ludwik Maźnicki

Ludwik Maźnicki
Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1931
Tropie

Poseł VIII kadencji Sejmu PRL
Okres

od 23 marca 1980
do 31 sierpnia 1985

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Ludwik Maźnicki (ur. 19 lutego 1931 w Tropiach) – polski polityk, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.

Życiorys

Syn Władysława i Marii. 5 lipca 1949 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1951–1956 studiował w Instytucie Rolnictwa w Charkowie, uzyskując wykształcenie wyższe rolnicze. Później działał w Wydziale Rolnym Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi. Od 1962 do 1972 pracował w Wojewódzkim Związku Kółek Rolniczych oraz w Zarządzie Wojewódzkiego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Łodzi. W 1968 został zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. W tym samym roku był delegatem na V Zjazd partii. W latach 1972–1975 był sekretarzem organizacyjnym KW PZPR w Łodzi. Od 16 maja 1975 do 30 września 1981 pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Zamościu, w tym okresie kierował też Wojewódzką Radą Narodową w tym mieście[1]. Od 15 lutego 1980 do 20 lipca 1981 zasiadał w Komitecie Centralnym PZPR. Na początku lat 80. był członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi[2]. W latach 1986–1988 członek Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa[3].

W 1976 uzyskał mandat posła na Sejm PRL VII kadencji, reprezentując okręg Zamość. Zasiadał w Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego. W 1980 uzyskał reelekcję w tym samym okręgu. Zasiadał w Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego, Komisji Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów oraz w Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa.

Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[4].

W 2005 opisał pobyt w Zamościu w książce Czas nie utracony[5].

Przypisy

Bibliografia