Ludwik Natanson (fizyk)

Ludwik Karol Natanson

Data i miejsce urodzenia	16 sierpnia 1905 Warszawa
Data i miejsce śmierci	30 listopada 1992 Warszawa
profesor nauk fizycznych
Specjalność: fizyka jądrowa
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1933
Profesura	1967
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski Uniwersytet Łódzki

Ludwik Karol Natanson (ur. 16 sierpnia 1905 w Warszawie, zm. 30 listopada 1992 tamże) – polski fizyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Był synem przemysłowca Edwarda Natansona (1861–1940) i Amelii z Eigerów.

Życiorys

Uczęszczał do gimnazjum im. Adama Mickiewicza, maturę uzyskał w roku 1923. Studiował w latach 1923/1924 i 1926/1930 na Uniwersytecie Warszawskim, w latach 1925/1926 na Uniwersytecie w Zurychu, uzyskał doktorat w roku 1933 na Uniwersytecie Warszawskim za pracę „Badania natężeniowe widm rezonansowych” (promotor Stefan Pieńkowski).

Po uzyskaniu doktoratu z fizyki kontynuował badania naukowe w Zakładzie Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego, działając jednocześnie w zarządzie Warszawskiego Towarzystwa Fabryk Cukru.

W latach 1930–1931 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Zambrowie i w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Warszawie. W roku 1936 awansowany do stopnia podporucznika. We wrześniu 1939 brał udział w walkach w rejonie Piotrkowa i Bełchatowa (jako załoga czołgu), po czym przedostał się do Warszawy i walczył w kompanii zwiadowczej płk. Janowskiego. Wzięty do niewoli, spędził wojnę w oficerskich obozach jenieckich, m.in. w oflagu II C Woldenberg^[1]. W marcu 1945 powrócił do Warszawy. W roku 1947 aresztowany i po trzech miesiącach zwolniony bez podania powodów uwięzienia.

Adiunkt Uniwersytetu Warszawskiego od roku 1945, zastępca profesora od 1950, profesor nadzwyczajny od roku 1954, profesor zwyczajny od roku 1967. Profesor i kierownik Zakładu Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Łódzkiego w latach 1951–1975. Wicedyrektor Instytutu Fizyki PAN w latach 1956–1958. Samodzielny pracownik Naukowy Instytutu Badań Jądrowych w Świerku 1958–1968.

Od roku 1975 na emeryturze. Po przejściu na emeryturę nadal uczestniczył w działalności Instytutu Fizyki UW, brał udział w seminariach fizyki jądrowej. Interesował się historią rozwoju fizyki.

W latach 1967–1968 wykładowca (visiting professor) Uniwersytetu w Ottawie.

Był redaktorem naczelnym „Postępów Fizyki” w latach 1953–1960.

Członek Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowej Unii Fizyki Czystej i Stosowanej IUPAP 1957–1983, sekretarz 1957–1967, reprezentował Polskę na ogólnych zebraniach w Rzymie 1957, Ottawie 1960, Warszawie 1963, Bazylei 1966.

Członek zwyczajny Europejskiego Towarzystwa Fizycznego od 1972.

Od 1930 członek Polskiego Towarzystwa Fizycznego, 1947-1949 sekretarz generalny, 1957–1959 wiceprezes.

Członek rzeczywisty Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

Był autorem lub współautorem prac z dziedziny optyki molekularnej (1930-1939) i fizyki jądrowej (od 1949).

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 242-3-14)^[3].

Jego małżonka, Barbara Wojtowicz-Natanson, była również fizykiem; córka Maria Anna (ur. 1956) po studiach etnograficznych na Uniwersytecie Warszawskim zamieszkała w Kanadzie.

Przypisy

Bibliografia

• „Kto jest kim w Polsce 1989” – informator biograficzny, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 899
• Stanisław Michalak, Leszek Wojtczak: Ludwik Natanson (1905–1992), Postępy Fizyki 4/1993 str. 432-433
• Jan Olesik: Oflag II C Woldenberg. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1988. ISBN 83-11-07518-2.