Ludwik Nazimek

Ludwik Nazimek

porucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	21 sierpnia 1890 Niepołomice
Data i miejsce śmierci	11 lipca 1922 Kraków
Przebieg służby
Lata służby	1909–1922
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	K.u.k. Luftfahrtruppen Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	13 pułk piechoty 5 eskadra wywiadowcza 2 pułk lotniczy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka obrona Lwowa
Odznaczenia

Ludwik Nazimek (ur. 21 sierpnia 1890 w Niepołomicach, zm. 11 lipca 1922 w Krakowie) – porucznik pilot Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Był synem Józefa i Marii z Sumarów. Maturę złożył w Gimnazjum Realnym w Krakowie. W marcu 1909 zgłosił się na ochotnika do odbycia jednorocznej służby w cesarskiej i królewskiej Armii. Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął studia w Akademii Handlowej w Wiedniu. 1 sierpnia 1914 został zmobilizowany do 13 pułku piechoty. W jego składzie, w czasie I wojny światowej, walczył na froncie wschodnim. Był czterokrotnie ranny. W 1918 został skierowany do Szkoły Lotniczej w Wiener Neustadt. Szkołę ukończył z licencją pilota w stopniu chorążego i przydzielony został do parku lotniczego na lotnisku rakowickim w Krakowie. Tam zastał go koniec wojny.

W listopadzie 1918 wziął czynny udział w zajęciu lotniska rakowickiego, rozbrojeniu austriackiej załogi i przejęciu sprzętu. Pod koniec tego miesiąca rozpoczął służbę w 1 eskadrze wywiadowczej w Krakowie, jednak szybko został przeniesiony na stanowisko instruktora do Niższej Szkoły Pilotów. W czasie wojny z bolszewikami został przydzielony do 5 eskadry wywiadowczej i z nią wyruszył na front. W czasie walk na Ukrainie oraz walk z 1 Armią Konną pod Lwowem odznaczył się męstwem i wielkim zaangażowaniem. 12 lipca 1920 został awansowany został na podporucznika przez dowódcę Frontu Południowego. 14 października tego roku został zatwierdzony w stopniu podporucznika wojsk lotniczych i zaliczony do rezerwy z równoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny^[1].

Po zawarciu rozejmu skierowany został wraz z eskadrą do Przemyśla. Tam w grudniu 1921 został ciężko ranny w wypadku lotniczym. Po sześciomiesięcznym leczeniu wrócił do lotnictwa. Został przydzielony do 2 pułku lotniczego w Krakowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 3. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych^[2]. 11 lipca tego roku zginął śmiercią lotnika w czasie lotu służbowego. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8141 – pośmiertnie 27 lipca 1922^[3]
• Krzyż Walecznych
• Polowa Odznaka Pilota – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Marian Romeyko: Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933. (pol.)
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918 – 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. (ang.)