Ludwik Pawlikowski

Ludwik Franciszek Pawlikowski

pułkownik intendent
Data i miejsce urodzenia	13 listopada 1896 Stary Sącz
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	do 1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Kierownictwo Marynarki Wojennej
Stanowiska	szef służby intendentury
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Tablica upamiętniająca pułkownika Ludwika Pawlikowskiego na ścianie zewnętrznej kościoła św. Karola Boromeusza na warszawskich Powązkach będąca częścią Sanktuarium „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie”

Ludwik Franciszek Pawlikowski^[1] (ur. 13 listopada 1896 w Starym Sączu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – pułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Ludwik Franciszek Pawlikowski urodził się 13 listopada 1896 roku w Starym Sączu, w rodzinie Stanisława i Karoliny z Koronów^[2]. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Starym Sączu.

W czasie I wojny światowej pełnił służbę w Legionach Polskich, a później Polskim Korpusie Posiłkowym. Był oficerem prowiantowym 6 pułku piechoty Legionów. 1 stycznia 1917 roku awansował na chorążego prowiantowego^[3]. W 1916 roku ukończył Oficerską Szkołę Administracyjno-Gospodarczą Legionów i został skierowany do Komendy Legionów. W lutym 1918 roku został aresztowany przez władze austriackie, a potem wysłany na front włoski.

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany podporucznikiem prowiantowym ze starszeństwem z dniem 1 marca 1918^[4]. W 1920 roku pełnił służbę w Departamencie VII Gospodarczym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 9 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora gospodarczego, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy^[6]. W 1922 roku ukończył Wyższą Szkołę Intendentury w Warszawie. Następnie służył w Szefostwie Administracji Armii^[7]. Pełniąc służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych pozostawał na ewidencji Wojskowego Okręgowego Zakładu Gospodarczego w Warszawie-Powązkach, a później Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr I. Od 1925 w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Warszawie na stanowisku szefa służby intendentury^[8][9]. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 2. lokatą w korpusie oficerów intendentów, a na pułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów z wyższymi studiami wojskowymi. W 1937 ukończył kurs intendentów we francuskiej Wyższej Szkole Wojennej. Żonaty z Bronisławą z Peledysów.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[10]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[11]

Upamiętnienie

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady^[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

18 kwietnia 2009, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Gimnazjum nr 2 im. Komisji Edukacji Narodowej w Skawinie został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Ludwika Pawlikowskiego.

23 kwietnia 2010 w Zespole Szkół Zawodowych w Starym Sączu została odsłonięta tablica upamiętniająca 23 absolwentów Seminarium Nauczycielskiego, którzy byli ofiarami zbrodni katyńskiej; jednym z uhonorowanych został Ludwik Pawlikowski^[13][14].

Zobacz też

• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.