Ludwik Sieppel

Ludwik Sieppel

Data i miejsce urodzenia	7 maja 1904 Kraków
Data i miejsce śmierci	6 listopada 1981 Kraków
Specjalność: stomatologia
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Okres zatrudn.	1928-1974
Odznaczenia

Ludwik Sieppel (ur. 7 maja 1904 w Krakowie, zm. 6 listopada 1981 tamże) – lekarz stomatolog, twórca i kierownik Katedry i Zakładu Stomatologii Akademii Medycznej w Krakowie.

Życiorys

Był synem Ludwika, urzędnika starostwa, i Janiny z Czyżewiczów. Uczył się w VII Państwowym Gimnazjum w Krakowie w 1920 biorąc udział jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej zdajac maturę w 1923, rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dyplom doktora wszech nauk lekarskich otrzymał 7 maja 1931. Podczas studiów, w 1928, zaczął pracować w Instytucie Stomatologicznym UJ prowadzonym przez Wincentego Łepkowskiego, pełniąc tu kolejno funkcje młodszego i od 1931 starszego asystenta. Równocześnie uzupełniał studia z zakresu chemii, fizyki i matematyki na Wydziale Filozoficznym i odbył staże zagraniczne w Austrii, Szwajcarii i Francji oraz w klinikach krajowych we Lwowie u Antoniego Cieszyńskiego i Warszawie u Alfreda Meissnera. W 1934 jako stypendysta specjalizował się w Wiedniu z chirurgii stomatologicznej i protetyki. Po powrocie dodatkowo zajął się organizacją gabinetów dentystycznych dla dzieci w zakładzie wychowawczo-leczniczym w Witkowicach pod Krakowem. W 1939 powołany do wojska jako lekarz, odbył kampanię wrześniową. Po powrocie do Krakowa został aresztowany 6 listopada 1939 wraz z profesorami w ramach Sonderaktion Krakau i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, gdzie był więziony do marca 1940, a następnie przewieziony do Dachau skąd został zwolniony 22 kwietnia 1940 z Adamem Bieleckim i Dobiesławem Doborzyńskim. W czasie okupacji zajął się prywatną praktyką lekarską, ciężko poszkodowanymi inwalidami wojennymi oraz profesorami wysiedlonymi z Warszawy^[1]. Po wojnie ponownie objął stanowisko starszego asystenta Instytutu Stomatologicznego, od nowa zorganizował zniszczony podczas okupacji niemieckiej instytut w lokalu przy ul. Smoleńsk 25 uruchomił ambulatorium już 1 lutego 1945. Od 1 września 1948 był zastępcą profesora i zastępcą kierownika katedry stomatologii. Doprowadził do utworzenia 30 października 1948 Oddziału Stomatologicznego w ramach Wydziału Lekarskiego UJ (od 1950 Akademii Medycznej) i był jego kierownikiem w latach 1948–1958 i ponownie 1962–1969. Od 1 marca 1951 kierował katedrą protetyki dentystycznej aż do przejścia na emeryturę 30 września 1974. W 1956 został mianowany docentem przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną. Prowadził wykłady z zakresu propedeutyki, materiałoznawstwa, laboratorium i kliniki protetycznej. W 1952 został specjalistą krajowym do spraw protetyki przy ministrze zdrowia i opieki społecznej, w 1965 opublikował na ten temat pracę Rola specjalisty krajowego w lecznictwie protetycznym („Protetyka Stomatologiczna” t. 1). W 1968 uczestniczył w konferencji Światowej Organizacji Zdrowia, zorganizowanej w Kopenhadze, a poświęconej reformie studiów stomatologicznych.

Sieppel przed wojną był członkiem zarządu Towarzystwa Stomatologów Polskich w Krakowie i po wojnie jego prezesem. W 1948 został członkiem Rady i Zarządu Okręgowej Izby Lekarsko-Dentystycznej w Krakowie. Kilkakrotnie przewodniczył utworzonemu w 1951 krakowskiemu oddziałowi Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego (PTS). Trzykrotnie był wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego PTS odznaczony został Złotą Odznaką Honorową PTS oraz Złotym Krzyżem Zasługi oraz Złotą Odznaką Miasta Krakowa. Pochowany został na krakowskich Rakowicach (pas 9, płn., gr. 2)^[2].

Przypisy