Ludwik Sitowski
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 marca 1880 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 listopada 1947 |
| Profesor nauk przyrodniczych | |
| Specjalność: zoolog | |
| Alma Mater | |
| Profesura | 1921 |
| rektor Wszechnicy Piastowskiej dzisiejszego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu | |
| Uczelnia | |
| Okres spraw. | 1925–1926 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Ludwik Sitowski (ur. 29 marca 1880 w Nowym Sączu, zm. 20 listopada 1947 w Poznaniu) – polski naukowiec, zoolog, entomolog. W latach 1925–1926 rektor Uniwersytetu Poznańskiego.
Życiorys
Syn Jana (sędziego) i Zofii z Myszkowskich. Po ukończeniu gimnazjum w Nowym Sączu, rozpoczął studia w zakresie nauk przyrodniczych na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego pod kierunkiem Antoniego Wierzejskiego i Henryka Hoyera. Został nauczycielem gimnazjum św. Anny w Krakowie, jednocześnie od 1909 był asystentem Wierzejskiego[1].
W październiku 1919 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim z zakresu zoologii, a 4 listopada 1919 został mianowany na profesora nadzwyczajnego. Od 1919 do 1939 roku i w latach 1945–1947 był kierownikiem Katedry Zoologii i Entomologii, która powstała w 1919 roku jako jedna z pierwszych sześciu katedr na sekcji leśnej Wydziału Rolniczo-Leśnego Wszechnicy Piastowskiej w Poznaniu[2]. Prekursor metody biologicznego zwalczania owadów szkodników (głównie leśnych). Został uznany za światowy autorytet w dziedzinie pasożytniczych owadów[3]. Wspólnie z żoną Zofią prowadził liczne pionierskie prace nad biologią i zwalczaniem owadów szkodliwych[4] m.in. sówki choinówki, borecznika, barczatki sosnówki, brudnicy mniszki, korników za pośrednictwem pasożytów owadzich z rodzin Ichneumonidae, Tachinidae, Chalcididae i Braconidae[5]. Zajmował się także zoogeografią Pienin, fizjologią owadów oraz pszczelarstwem[6].
W 1921 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. W latach 1920–1921 sprawował funkcję dziekana.
W latach 1925–1926 był rektorem Uniwersytetu Poznańskiego. Mimo że jego kadencja przypadła na trudny okres kryzysu ekonomicznego państwa, zdołał pokonywać trudności finansowe uczelni.
W czasie II wojny światowej przebywał w rodzinnej posiadłości, w Krościenku nad Dunajcem, w Pieninach, gdzie kontynuował badania. W połowie 1944 roku w posiadłości, którą posiadał wraz z żoną – Zofią Dziewolską, udzielił schronienia i przestrzeni pod laboratorium, pracującemu nad szczepionką na dur plamisty (powszechnie zwany tyfusem) profesorowi Rudolfowi Weiglowi[7][8].
Śmierć
Zmarł w Poznaniu 20 listopada 1947 w drodze na wykład[9]. Pochowany został na cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya w Poznaniu (kw. św. Barbary-rząd 19-grób 8).
Przypisy
- ↑ Bożena Knopek, Maria Zielińska, Wielkopolski Słownik Biograficzny Polskie towarzystwo historyczne, Państwowe Wydawn. Nauk., 1981, ISBN 83-01-02722-3, ISBN 978-83-01-02722-3
- ↑ Katedra Entomologii Leśnej
- ↑ Anna Krzysztofowicz, Folia zoologica, Wydania 36-37, Państwowe wydawnictwo naukowe, 1991, ISBN 83-01-10152-0, ISBN 978-83-01-10152-7
- ↑ Rudowski Jan-Rząśnicki Adolf, Polski Słownik Biograficzny, t. 33 Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Instytut Historii PAN, 1935
- ↑ Witold Jakóbczyk, Stefan Weyman, Nauka w Wielkopolsce, przeszłość i teraźniejszość: studia i materiały, Wydawnictwo Poznańskie, 1973
- ↑ Henryk Bonecki, Józef Barbag, Encyklopedia powszechna PWN, Tom 4, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973
- ↑ Mariusz Urbanek: Prof. Rudolf Weigl: pogromca tyfusu . Dwukrotnie otarł się o Nagrodę Nobla. www.polityka.pl, 20170808T165200+0200. [dostęp 2019-02-15]. (pol.).
- ↑ Ludwik Sitowski. www.ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2019-02-15]. (pol.).
- ↑ Z żałobnej karty. Śp. dr Ludwik Sitowski, „Głos Wielkopolski”, 23 listopada 1947 [dostęp 2020-06-21].
Linki zewnętrzne
- Poczet Rektorów UAM: Ludwik Sitowski. amu.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-25)].
- Poczet Rektorów UP
- Prace Ludwika Sitowskiego w serwisie Polona.pl
Media użyte na tej stronie
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
grób prof. Ludwika Sitowskiego na cmentarzu Sołackim
Profesur UAM.