Ludwik Skubiszewski
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 7 sierpnia 1886 |
| Data i miejsce śmierci | 7 grudnia 1957 |
| Profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: patologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1917 |
| Doktorat | 1921 |
| Habilitacja | 1923 – anatomia patologiczna |
| Nauczyciel akademicki | |
| uczelnia | Uniwersytet Poznański |
Ludwik Marcin Skubiszewski (ur. 7 sierpnia 1886 w Czemiernikach, zm. 7 grudnia 1957 w Poznaniu) – lekarz, profesor Uniwersytetu Poznańskiego.
Życiorys
Ludwik Skubiszewski urodził się w Czemiernikach, a jego rodzicami byli Marcin Skubiszewski, drobny właściciel ziemski oraz Józefa z domu Kozak i miał dwie siostry – Janinę i Cecylię – oraz brata Feliksa[1]. Był w gimnazjum, do którego uczęszczał w Lublinie, członkiem tajnych organizacji niepodległościowych i w 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym. Za udział w nim został z gimnazjum wydalony, więc maturę zdał w Białej Podlaskiej[2]. Studiował na wydziale lekarskim Uniwersytetu Kijowskiego, które ukończył w 1914, a w 1917 roku doktoryzował się. Przez dwa lata pracował w Warszawie u profesora J. Pożaryskiego w prosektorium Szpitala Dzieciątka Jezus oraz Zakładzie Anatomii Patologicznej[2]. Asystent profesora A. Szymanowskiego w Kijowie, a następnie do roku 1919 w szpitalu Czerwonego Krzyża był prosektorem i lekarzem zarządzającym. W Millerowie nad Donem prowadził również badania nad chorobami zakaźnymi[2]. Na początku 1920 roku w szpitalu w Warnie był jego ordynatorem. Od 1920 do 1922 roku w Zakładzie Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego był starszym asystentem. Do stycznia 1921 roku przy Szpitalu Okręgowym Wojska Polskiego w Grudziądzu kierował Zakładem Anatomii Patologicznej. W tym samym roku ponownie się doktoryzował, a w 1923 roku habilitował się z anatomii patologicznej. W 1922 roku na UP był organizatorem i kierownikiem Zakładu Anatomii Patologicznej. Profesor nadzwyczajny od 1924 roku. Podczas okupacji w Międzyrzecu Podlaskim w tamtejszym szpitalu pracował jako ordynator oddziału wewnętrznego i zakaźnego. Powrócił w 1945 roku na katedrę do Poznania, a w 1951 roku przeszedł na emeryturę[2]. Pracując na UP nie otrzymywał wynagrodzenia pełniąc obowiązki prosektora miejskiego. Od 1951 do śmierci wykonywał obowiązki prosektora Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego. Zmarł 7 grudnia 1957 roku w Poznaniu[3].
Jego żoną była Aniela Leitgeber z którą miał córkę Marię oraz synów: Krzysztofa (profesor prawa) i Piotra (profesor historii sztuki)[3].
W latach międzywojennych mieszkał w kamienicy Józefa Leitgebera, na ulicy Dąbrowskiego 35/37 w Poznaniu[4].
Był autorem ponad 85 rozpraw, z których najcenniejsze dotyczą histogenezy zapaleń oraz histopatologii choroby reumatycznej. Był wybitnym dydaktykiem. Z placówki naukowej, którą kierował wyszło kilku czołowych polskich patomorfologów: Ludwik Komczyński, Kazimierz Stojałowski, Janusz Zeyland i W. Węsław. Był również współredaktorem „Prac Zakładów Anatomii Patologicznej Uniwersytetów Polskich”[3].
Pochowany na cmentarzu przy ul. Wojciechowskiego w Poznaniu[5].
Przypisy
- ↑ Robert Mazurek, Prof. dr med. Feliks Skubiszewski (1895–1981), kochamradzyn.pl, 19 stycznia 2020 [dostęp 2021-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-10-16].
- ↑ a b c d Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 675.
- ↑ a b c Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 676.
- ↑ Poznań - Kamienica Józefa Leitgebera. Atrakcje turystyczne Poznania. Ciekawe miejsca Poznania, www.polskaniezwykla.pl [dostęp 2020-01-23].
- ↑ Skubiszewski Ludwik - miejsce pochówku [dostęp z dnia: 2016-04-12]
Bibliografia
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 675–676. ISBN 83-01-02722-3.
Linki zewnętrzne
- Wybitni Absolwenci I LO im. Stanisława Staszica w Lublinie. wybitni.staszic.eu.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-17)]. [Dostęp 19.05.2014]
Media użyte na tej stronie
