Ludwik Trexler

Ludwik Trexler de Torsola

Ludwig Edler Trexler von Torsola

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1861 Padwa
Data i miejsce śmierci	25 maja 1935 Przemyśl
Przebieg służby
Lata służby	1883–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Ludwik Trexler de Torsola (ur. 21 grudnia 1861 w Padwie, zm. 25 maja 1935 w Przemyślu) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 21 grudnia 1861 w Padwie^[1]. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1883 w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 56 w Krakowie. Rok później przeniesiony do Galicyjskiego Batalionu Piechoty Obrony Krajowej Buczacz Nr 70 w Stanisławowie. W 1889 został przeniesiony do Batalionu Obrony Krajowej Stanisławów Nr 62 i wyznaczony na stanowisko adiutanta 20 Galicyjskiego Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Stanisławowie^[2]. Trzy lata później służył w 36 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Kołomyi. Od 1911 służył w 35 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Złoczowie. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W czasie I wojny walczył na froncie rosyjskim. Był komendantem Batalionu Zapasowego Pułku Strzelców Nr 29. 22 czerwca 1916 otrzymał nobilitację szlachecką i predykat Torsola. W czasie służby awansował kolejno na stopień: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1883), podporucznika (1 maja 1886), porucznika (1 listopada 1889), kapitana (1 listopada 1896), majora (1 maja 1910), podpułkownika (1 listopada 1913) i pułkownika (1 września 1915).

Dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 września 1915^[3] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera otrzymał przydział służbowy do DOW Przemyśl od 1 listopada 1918^[4]. Następnie pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy Okręgu Etapowego Wołkowysk^[1]. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Był wówczas dowódcą Obozu Internowanych nr 1 w Krakowie Dąbiu^[5]. Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Przemyślu. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[6]. Został pochowany na Cmentarzu Głównym w Przemyślu^[7].

Ordery i odznaczenia

• Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[8]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[8]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[8]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce^[8]
• Krzyż za 30-letnią służbę wojskową dla oficerów^[8]
• Krzyż za 20-letnią służbę wojskową dla oficerów – 1904^[9]
• Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych^[8]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[8]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[8]

Przypisy

Bibliografia

• Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1890. Wiedeń: luty 1890.
• Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1905. Wiedeń: styczeń 1905.
• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• S. Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918, Warszawa, 1999
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.