Ludwika Wujec
 Ludwika Wujec (2014) | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 kwietnia 1941 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | fizyk, nauczyciel, działacz samorządowy |
| Alma Mater | Uniwersytet Łódzki |
| Odznaczenia | |
  | |
Ludwika Wujec (ur. 2 kwietnia 1941 we Lwowie) – polska polityk, fizyk, urzędniczka samorządowa, działaczka opozycji w PRL.
Życiorys
Urodziła się we Lwowie w rodzinie żydowskiej, jako córka Oskara (zm. 1945) i Reginy (zm. 1991) Okrentów[1]. Studiowała fizykę na Uniwersytecie Warszawskim, w 1972 została absolwentką Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii na Uniwersytecie Łódzkim.
W latach 1965–1978 należała do PZPR. Od 1963 do 1981 pracowała jako nauczycielka fizyki i matematyki.
W 1970 zawarła związek małżeński z Henrykiem Wujcem[2] (zm. 2020). Ich syn Paweł pracował jako dziennikarz w „Gazecie Wyborczej”, a następnie w Agorze.
W 1976 została współpracowniczką Komitetu Obrony Robotników i następnie KSS „KOR”, zajmowała się organizacją wsparcia dla represjonowanych robotników m.in. z Ursusa i Radomia, redagowała „Robotnika”. W 1980 przystąpiła do „Solidarności”, w 1981 podjęła pracę w Agencji Prasowej „Solidarność”. W stanie wojennym została internowana, zwolniono ją w marcu 1982. Podjęła współpracę z Prymasowskim Komitetem Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom oraz niejawnymi strukturami związku.
Od 1982 współpracowała, a od 1984 do 1989 była członkinią redakcji podziemnego „Tygodnika Mazowsze”[3][4].
Pod koniec lat 80. była m.in. asystentką Tadeusza Mazowieckiego w czasie obrad Okrągłego Stołu i zastępczynią dyrektora Biura Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od 1990 działała w ROAD, Unii Demokratycznej i Unii Wolności, pełniąc przez rok funkcję zastępcy sekretarza generalnego UD i UW. Od 1995 do 2002 zasiadała we władzach samorządu warszawskiego jako sekretarz i członkini zarządu gminy Warszawa-Centrum. W 1998 została także radną powiatu warszawskiego[5]. W 2002 przeszła na emeryturę. Od 2005 związana z Partią Demokratyczną, z której wystąpiła wraz z mężem w 2006.
Była członkinią komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przedterminowymi wyborami prezydenckimi w 2010[6] i przed wyborami prezydenckimi w 2015[7].
Odznaczenia
W 2006 prezydent Lech Kaczyński odznaczył ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[8]. W 2015 prezydent Bronisław Komorowski nadał jej Krzyż Wolności i Solidarności[9]. W 2016 wraz z mężem została laureatką Nagrody im. Prof. Zbigniewa Hołdy[10].
Przypisy
- ↑ Historii nie da się zakłamać… Z Ludwiką Wujec rozmawia Ewa Koźmińska-Frejlak. „Midrasz”. Nr 5(109), s. 14–19, 2006.
- ↑ Porządny człowiek. polin.pl. [dostęp 2017-02-17].
- ↑ Jan Skórzyński (red.): Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–89. T. 3. Warszawa: Ośrodek Karta, 2006, s. 307–309. ISBN 83-88288-23-7.
- ↑ Andrzej Friszke (red.): Solidarność Podziemna 1981–1989. Warszawa: ISP PAN, 2006, s. 443. ISBN 83-88490-45-1.
- ↑ Samorząd stolicy. rp.pl, 30 października 1998. [dostęp 2014-04-26].
- ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2014-04-26].
- ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 16 marca 2015. [dostęp 2015-03-21].
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 62, poz. 647
- ↑ M.P. z 2015 r. poz. 886
- ↑ Laureaci Nagrody. Stowarzyszenie im. Prof. Zbigniewa Hołdy. [dostęp 2020-08-15].
Bibliografia
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2022-04-07].
Linki zewnętrzne
- Ludwika Wujec – relacja biograficzna. Ośrodek Karta. [dostęp 2019-12-13].
Media użyte na tej stronie
Baretka Krzyża Wolności i Solidarności.