Luigi Longo

Luigi Longo

(c) dati.camera.it, CC BY 4.0 Luigi Longo, fotografia z 1979 r.
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1900 Fubine, Włochy
Data i miejsce śmierci	16 października 1980 Rzym, Włochy
Przewodniczący WPK
Okres	od 1964 do 1972
Przynależność polityczna	Włoska Partia Komunistyczna
Poprzednik	Palmiro Togliatti
Następca	Enrico Berlinguer
Odznaczenia

Luigi Longo (pseud. Gallo) (15 marca 1900 Fubine – 16 października 1980 Rzym) – włoski i międzynarodowy działacz ruchu robotniczego, uczestnik wojny domowej w Hiszpanii i II wojny światowej, poseł do parlamentu Włoch.

Życiorys

Urodził się w miejscowości Fubine, gdzie spędził lat młodości. Następnie podjął studia na Politechnice w Turynie, gdzie wstąpił do Włoskiej Partii Socjalistycznej.

W trakcie swojej działalności związał się z działaczami lewego skrzydła partii – Antonio Gramsci i Palmiro Togliatti. W 1921 roku był uczestnikiem kongresu Włoskiej Partii Socjalistycznej, w trakcie którego doszło do podziału partii. Działacze, którzy odeszli z partii utworzyli Włoską Partię Komunistyczną. Wśród jej założycieli był Luigi Longo.

Został wtedy przywódcą młodzieżówki partii – Włoskiej Komunistycznej Federacji Młodzieży. Jako zdecydowany przeciwnik Mussoliniego musi w 1922 roku opuścić Włochy udając się na emigrację do Francji. W 1927 roku wszedł w skład kierownictwa Włoskiej Partii Komunistycznej i kierował jej nielegalną działalnością. W trakcie pobyty we Francji kilkakrotnie udaje się do Moskwy. W 1933 roku wchodzi w skład kierownictwa Kominternu. W 1934 roku uczestniczył w rozmowach, a następnie podpisał porozumienie między Włoską Partią Komunistyczną a Włoską Partią Socjalistyczną.

Po wybuchu hiszpańskiej wojny domowej w 1936 roku udaje się do Hiszpanii, gdzie jest organizatorem, a następnie w latach 1936 – 1939 inspektorem generalnym brygad międzynarodowych wtedy używa pseudonimu Gallo. Po zakończeniu wojny w Hiszpanii wraca do Francji, gdzie zostaje zatrzymany i internowany w obozie w Vernet. Przebywa tam w latach 1939 – 1941, kiedy zostaje przekazany do Włoch. We Włoszech zostaje on internowany w obozie w Ventotene. W obozie tym przebywa do momentu upadku Mussoliniego i opuszcza obóz 25 lipca 1943 roku

Po zajęciu północnych Włoch przez Niemców i powstaniu tam Republiki Salò Longo stanął na czele organizowanych przez Włoską Partię Komunistyczną Brygad Garibaldiego, które w krótkim czasie stały się główną siłą włoskiego ruchu oporu. Po utworzeniu w 1944 roku dowództwa wszystkich oddziałów wojskowych na terenach okupowanych przez Niemców – CVL (Corpo Vollontari della Liberta – Korpus Ochotników Wolności) wspólnie z Ferruccio Parrim jest faktycznym ich dowódcą.

W 1945 roku zostaje zastępcą sekretarza generalnego Włoskiej Partii Komunistycznej, a od 1946 roku posłem do parlamentu.

W 1964 roku po śmierci Palmiro Togliattiego zostaje najpierw sekretarzem generalnym, później przewodniczącym Włoskiej Partii Komunistycznej. Funkcję tę pełni do 1972 roku, gdy ustępuje ze stanowiska z uwagi na stan zdrowia, a na swoje miejsce wyznacza Enrico Berlinguera. Jest jednak aż do śmierci w 1980 roku honorowym przewodniczącym partii. Zmarł w Rzymie.

Z okazji 80 urodzin został odznaczony przez Radę Państwa PRL Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej^[1].

Twórczość

• Un anno di guerra in Spagna (1938),
• Walka narodu włoskiego o wolność (1947, wydana w Polsce w 1955),
• Brygady Międzynarodowe w Hiszpanii (1956, wydana w Polsce w 1961 przez wydawnictwo Książka i Wiedza^[2].
• Revisionismo nuovo e antico (1957),
• Il Miracolo economico italiano e la critica marxista (1962)^[3]

Przypisy

Bibliografia

• Luigi Longo: Brygady Międzynarodowe w Hiszpanii. Warszawa: Książka i Wiedza, 1961.
• Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.