Luigi Nono

Ten artykuł od 2009-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Luigi Nono

Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1924 Wenecja
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	8 maja 1990 Wenecja
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, pedagog
Strona internetowa

Luigi Nono (ur. 29 stycznia 1924 w Wenecji, zm. 8 maja 1990 tamże) – włoski kompozytor znany z radykalnego podejścia do tworzywa muzycznego i polityki. Od 1952 aktywny członek komunistycznej partii Włoch.

Życiorys

Nono pochodził z bogatej, weneckiej rodziny mieszczańskiej. Choć studiował kompozycję, ukończył studia prawnicze. Już w czasie studiów zapoznał się z radykalnymi ideami politycznymi oraz awangardowymi kierunkami w muzyce. W szczególności istotne było jego spotkanie z Federikiem Garcią Lorcą, komunizującym poetą, do wierszy którego Nono napisał szereg pieśni i utworów chóralnych.

W 1950 brał udział w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, w czasie których poznał Bouleza i Stockhausena. Obaj kompozytorzy wywarli olbrzymi wpływ na Nono. W tym samym roku nastąpiła premiera pierwszej kompozycji Nono – orkiestralnych wariacji na tematy z Arnolda Schönberga. W 1952 Nono włączył się w ruch muzyki elektronicznej. W 1954 poznał córkę Schönberga Nurię, z którą ożenił się rok później.

Twórczość

Spośród ponad sześćdziesięciu dzieł, jakie zostawił po sobie Nono, wiele ma charakter wielce innowacyjny i często rewolucyjny. W utworze Il Canto Sospeso z 1956 tekst rozpisany jest na głosy już nie zdanie po zdaniu, nawet nie słowo po słowie, lecz z podziałem na sylaby. Intolleranza 1960 i Al gran sole carico d'amore z 1975 (wystawione przy współpracy z Moskiewskim Teatrem na Tagance) to dzieła o wielkiej formie – zbliżonej do oratorium i wypełnione radykalnymi, komunizującymi tekstami. W latach osiemdziesiątych Nono zwrócił się w stronę eksperymentów sonicznych, w których dźwięki powstają przez transformacje dźwięków wydobywanych przez tradycyjne instrumenty, przyjmując niecodzienne barwy. U schyłku życia, pod wpływem Giacinta Scelsiego zwrócił się w stronę bardziej mistycznej muzyki, jednocześnie rozwijając zainteresowania budową przestrzeni muzycznej. Do najwybitniejszych dzieł z tego okresu należy No hay caminos, hay que caminar ... Andrej Tarkowskij na siedem niezależnych, rozmieszczonych przestrzennie orkiestr.

Dorobek kompozytorski

• Muzyka wokalna
  • Pieśni - 4
  • Muzyka chóralna - 14
• Muzyka instrumentalna
  • Koncerty - 2
  • Muzyka kameralna - 2
  • Inne formy orkiestralne - 11
  • Opery - 3
  • Balety - 1
  • Muzyka filmowa - 1
  • Muzyka elektroniczna - 25