Luigi Poggi

Luigi Poggi
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Luigi Poggi (2008)
In fide et caritate
W wierze i miłości
Kraj działania

Włochy
Watykan

Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1917
Piacenza

Data i miejsce śmierci

4 maja 2010
Rzym

Archiwista i Bibliotekarz
Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania

1992–1998

Nuncjusz apostolski we Włoszech
Okres sprawowania

1986–1992

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

28 lipca 1940

Nominacja biskupia

3 kwietnia 1965

Sakra biskupia

9 maja 1965

Kreacja kardynalska

26 listopada 1994
Jan Paweł II

Kościół tytularny

bazylika św. Wawrzyńca „in Lucina”

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

9 maja 1965

Miejscowość

Watykan

Miejsce

bazylika św. Piotra

Konsekrator

Amleto Giovanni Cicognani

Współkonsekratorzy

Antonio Samorè
Umberto Malchiodi

Luigi Poggi (ur. 25 listopada 1917 w Piacenzy, zm. 4 maja 2010 w Rzymie) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor obojga praw, delegat apostolski w Republice Środkowoafrykańskiej w latach 1965–1969, pronuncjusz apostolski w Kamerunie w latach 1966–1969, pronuncjusz apostolski w Gabonie w latach 1967–1969, nuncjusz apostolski w Peru w latach 1969–1973, nuncjusz apostolski w Polsce w latach 1975–1986, nuncjusz apostolski we Włoszech w latach 1986–1992, Archiwista i Bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego w latach 1992–1998, kardynał diakon w latach 1994–2005, protodiakon Kolegium Kardynalskiego w latach 2002–2005, kardynał prezbiter od 2005.

Życiorys

Studiował w Kolegium Alberoni w Piacenzy oraz na uczelniach rzymskich – w Papieskim Athenaeum S. Apollinare obronił doktorat obojga praw, a w Papieskiej Akademii Duchownej uzyskał przygotowanie dyplomatyczne. Przyjął święcenia prezbiteratu 28 lipca 1940. W latach 1940–1942 pracował jako duszpasterz w rodzinnej diecezji Piacenza, następnie wyjechał do Rzymu na dalsze studia. Niezależnie od edukacji prowadził w Rzymie działalność duszpasterską, a w 1945 podjął pracę w watykańskim Sekretariacie Stanu w sekcji do spraw relacji z państwami. Został obdarzony tytułami nadzwyczajnego tajnego szambelana papieskiego (15 czerwca 1949) oraz prałata domowego (14 kwietnia 1960). W latach 1963–1964 przebywał w Tunezji, gdzie zajmował się wypracowaniem wzajemnych stosunków prawnych między rządem tego kraju a Kościołem katolickim. Umowa między obu państwami została podpisana w 1964.

3 kwietnia 1965 został mianowany arcybiskupem tytularnym Forontoniana oraz delegatem apostolskim w Afryce Środkowej; jego misja obejmowała Kamerun, Czad, Kongo (Brazaville), Gabon i Republikę Środkowoafrykańską. Otrzymał święcenia biskupie 9 maja 1965 w Rzymie z rąk kardynała Amleto Cicognaniego, sekretarza stanu. Wraz z rozwojem stosunków dyplomatycznych Watykanu z państwami afrykańskimi obejmował kolejno funkcje pronuncjusza w Kamerunie (październik 1966), pronuncjusza w Gabonie (październik 1967) i pronuncjusza w Republice Środkowoafrykańskiej (listopad 1967). W maju 1969 został mianowany nuncjuszem w Peru. Od sierpnia 1973 był wysłannikiem z nadzwyczajnymi pełnomocnictwami do przywrócenia relacji z państwami socjalistycznymi – Polską, Węgrami, Czechosłowacją, Rumunią i Bułgarią, a od lutego 1975 szefem delegacji Watykanu do stałych kontaktów roboczych z Polską. Mimo że kierowanym przez niego watykańskim służbom nie udało się wykryć przygotowań do zamachu na papieża w roku 1981, Jan Paweł II nie stracił zaufania do biskupa Poggi. Dymisję przyjął dopiero w roku 1992, po upadku komunizmu w Europie[1]. W latach 1986–1992 był nuncjuszem we Włoszech.

W kwietniu 1992 przeszedł do pracy w Kurii Rzymskiej. Zastąpił kardynała Antonio Javierre Ortasa na stanowisku proarchiwariusza i probibliotekarza św. Kościoła Rzymskiego. W listopadzie 1994 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając diakonię S. Maria in Domnica. Po nominacji kardynalskiej Poggi został pełnoprawnym Archiwariuszem i Bibliotekarzem św. Kościoła Rzymskiego (prefektem Biblioteki Watykańskiej i Tajnych Archiwów Watykańskich); przeszedł na emeryturę w marcu 1998. Kilka miesięcy wcześniej ukończył 80 lat i utracił prawo udziału w konklawe. W lutym 2005 został promowany do rangi kardynała prezbitera, otrzymał tytuł prezbiterski S. Lorenzo in Lucina. Został pochowany 8 maja 2010 roku w bazylice San Antonino w Piacenza[2]. Wśród żałobników obecnych na pogrzebie Luigiego Poggiego byli też przedstawiciele służb wywiadowczych z innych krajów. W tym pracownicy takich instytucji jak CIA i Mosad[1].

Przypisy

  1. a b https://web.archive.org/web/20120417210111/http://www.focus.pl/historia/artykuly/zobacz/publikacje/komandosi-ojca-swietego/strona-publikacji/1/nc/1/ „Komandosi Ojca Świętego” Focus
  2. Działalność Stolicy Apostolskiej. „L’Osservatore Romano”. 7(324), s. 66, 2010. Giovanni Maria Vian – redaktor naczelny. ISSN 122-7249. (pol.). 

Linki zewnętrzne

  • Luigi Poggi w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2020-06-29]
  • Luigi Poggi w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2020-09-24]

Media użyte na tej stronie

Coat of arms of Luigi Poggi.svg
(c) I, SajoR, CC BY-SA 2.5
Coat of Arms of the Italian Cardinal Luigi Poggi.
BISHOP.luigi.poggi.JPG
Cardinal Luigi Poggi